Η Σάλμα που κόβει την ανάσα και το πρώτο premake στην ιστορία!

Μόλις είχα τελειώσει την συνέντευξη με τον Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια (του τρομερού περυσινού "Balada triste de trompeta", που αν έχεις χάσει οφείλεις να ψάξεις να βρεις και να δεις οπωσδήποτε) για την -εξαιρετική- ταινία του "La chispa de la vida", η οποία θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν δεν ήταν round table. Τέλος πάντων, θα την διαβάσεις αναλυτικά προσεχώς. Το είχα όμως άχτι γιατί ο ατζέντης δεν μου είχε εξασφαλίσει συνέντευξη με την πρωταγωνίστρια του φιλμ, την Σάλμα την Χαγιέκ.

Περπατούσα λοιπόν στην παχιά μοκέτα του ξενοδοχείου Adlon που βρίσκεται μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου (classic αξιοθέατο στο Βερολίνο) και μιλάμε για ένα ξενοδοχείο μες την χλίδα, πιο πολυτελές πεθαίνεις. Με 221 επίπεδα, 742 διαφορετικά αίθρια φτιαγμένα από φινετσάτα μάρμαρα, πολυθρονάρες με φινετσάτο ρουστίκ ξύλο κλπ κλπ.

Ε, στην δεύτερη κλειστή δεξιά στροφή που έκανα τσεκάροντας το κασετοφωνάκι αν όντως κατέγραψε την συνέντευξη (όλα καλά, αν το είχες άγχος), ήρθα τετ α τετ με την Σάλμα την Χαγιέκ. Χωρίς τα φίδια. Φίλε αναγνώστη (και οι επόμενες λέξεις αφορούν αποκλειστικά τους άνδρες), μην το ψάχνεις, ζαλίζεσαι. Μινιατούρα μεν (1,58μ.), αλλά είναι όπως την φαντάζεσαι: καυτή Μεξικάνα, με αέρα και ταμπεραμέντο που σε αφήνει κάγκελο (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αφού κατάφερα με μεγάλη προσπάθεια να ξεκολλήσω την ματιά μου από το αβυσσαλέο ντεκολτέ της, πρόλαβα να της σφίξω το χέρι (ναι, μπορείς να χειροκροτήσεις ελεύθερα), να ψελλίσω "Αpostolis from Move It magazine, Greece, key performance in Alexe's movie, congratulations", να μου σκάσει τεράστιο χαμόγελο μαζί με κελαριστό "Thank you Apotolis (το έφαγε το s, αλλά δεν πάθαμε και τίποτα) και φεύγοντας να συμπληρώσω "i wanted an interview, but the agent..." για να με τελειώσει με ένα τραγουδιστό "I'm sorryyyyy". Εγώ να δεις.

Πάμε παρακάτω. Επισήμανα λοιπόν στον Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια ότι κάπου διάβασα ότι σιχαίνεται τα trends και αν με κάποια ταινία του δημιουργήσει κάτι ανάλογο, θα νιώσει άβολα. Μου φάνηκε λοιπόν εξαιρετικά πιθανό ότι το "La chispa de la vida" (απολυμένο στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται καθηλωμένος ανάσκελα με σίδερο μπηγμένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και μέχρι να αποφασιστεί από τους γιατρούς πως θα σωθεί, στήνεται γύρω του ένα θέατρο του παραλόγου με διαφημιστές, δημοσιογράφους, κανάλια, πολιτικούς και την οικογένειά του) θα γίνει πολύ σύντομα αμερικάνικο remake και τον ρώτησα πως θα αισθανόταν σε αντίστοιχη περίπτωση.

"Μα, το σενάριο γράφτηκε για να γίνει ταινία στις ΗΠΑ. Απλά επειδή ο ένας εκ των παραγωγών είναι αδερφικός μου φίλος και το θεώρησε τρομερά ενδιαφέρον, μου το έδωσε να το διαβάσω. Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία και μόλις έκλεισα και την Σάλμα για τον ρόλο της συζύγου του ήρωα, το γύρισα. Πρόκειται για το πρώτο premake στην ιστορία του κινηματογράφου!", φώναξε γεμάτος καμάρι. Αυτά και άλλα πολλά προσεχώς.

Mετά από τόσες συγκινήσεις, σήκωνε ένα και δύο ποτά το βράδυ. Αν σου αρέσει ένα μπαρ με δερμάτινους καναπέδες, μεγάλες τζαμαρίες, κοστουμάτους καλλιτεχνο-γιάπηδες, lounge μουσικά χαλιά από τα ηχεία, κοκτέιλ με 12 και 14 ευρά και δηθενιά στην πόζα, να μην χάσεις το Newton (Charlottenstraße 57, στο Mitte). Θα περάσεις μια χαρά, είναι πολύ καλό για το είδος του.

Εγώ προτίμησα το old school Q.B.A (Cuba δηλαδή) στην Oranienburgerstrasse 45, με τις τοιχογραφίες του Τσε και του Κάστρο, ανάλογες κουβανέζικες μουσικές, νάτσος να γλύφεσαι, κανάτες στα 25 ευρώ με την πιο σωστή καϊπιρίνια που έχω πιεί ποτέ μου και μαύρα ρούμια να την ακούς. Απλά, λιτά, χωρίς πολλά πολλά.

Aπόστολος Κίτσος