Berlinale 14: "Aloft" - REVIEW

Ιδιαίτερο και ερμητικά εσωστρεφές

Η ιστορία μίας μητέρας και ενός γιου, δύσκολη, σκοτεινή και μεταφυσική, όπως τη διηγείται ο φακός της Claudia Llosa, που είχε κερδίσει τη Χρυσή Άρκτο το 2009, και με αυτό το φιλμ μεταβαίνει στο Χόλυγουντ.

Στη φετινή Berlinale το κλίμα γύρω από το Aloft μύριζε υψηλές προσδοκίες, λόγω του προηγούμενου έργου της σκηνοθέτιδος, αλλά και του χαρισματικού καστ. Ωστόσο, το χάσιμο που προκαλεί η εκπληκτική φωτογραφία επιφέρει και απώλεια του ειρμού στην αφήγηση, και ενώ συγκεριμένες εικόνες εντυπώνονται ανεξίτηλα, στο σύνολο το αίσθημα του ανικανοποίητου επικρατεί.

Αν κάτι μπορεί να διασωθεί από το Aloft και να μείνει σε θέση...ισχύος είναι η συνολική παρουσία του Cillian Murfy. Ήδη από φιλμ όπως το Breakfast on Pluto, όπου προσφέρει την ερμηνεία του, του διαμορφώνει ιδιαίτερεο χαρακτήρα. Εδώ το βλέπουμε ώριμο, να έχει παραμερίσει την ανδρόγυνη φύση του σε μία πιο εσωτερική ερμηνεία με την αντρική του πλευρά πιο τονισμένη.

Με κρυμμένες αναφορές στον Ταρκόφσκυ, τόσο σε επίπεδο γλώσσας όσο και εικόνων, κρατά κανείς το μεταφυσικό στοιχείο από τη θεραπευτική δύναμη της μητεράς, που υποδύεται η Jennifer Connely, το οποίο όμως κολυμπά σε παγωμένο ωκεανό στην έκταση του φιλμ. Le vent nous portera, όπως σε μια σκηνή ακούν οι πρωταγωνιστές, σκορπώντας τη σκόνη των ενοχών απέναντι στους άλλους και τους εαυτούς τους, με την παιδική σκοτεινιά να επιπλέει στο ιδιαίτερο και ερμητικά εσωστρεφές αυτό φιλμ, σαν τον κεντρικό ήρωα που παλεύει να κολυμπήσει σε νερά που όσο κι αν κοίταζε δεν έμαθε ποτέ.

5,5/10

Εύη Αβδελίδου

Aloft Α mother and son's story, difficult, dark and surreal, as Claudia Llosa's camera narrates, previously awarded in 2009 Berlinale' and making her Hollywood debut with this film. This year's Berlinale sense of Aloft was full with high expextations, beacause of the director's previous work but also of the charismatic cast. But tripping caused by extraoirdinary photography brings also congusion in narration, and whereas images are printed for ever in our mind, a felling of unsatisfied prevales. If something remains untouched form the beginning to the ending of Aloft's screening, it is aloft, that is the presence of Cillian Murphy. Whenever he offers his performance (Breakfast on Pluto, to begin with), makes the film unique. Here, he appears mature, far from his androgynous nature, in an introvert interpretation, pointing out his male side.

With hidden references to Tarkovsky, the surreal element deriving from Jennifer Connely's performance swims in frozen waters throughout the film. Le vent nous portera, two characters listen to in a scene, blowing away the dust of guilt towards theirselves and the others, with child darkness flooding this extra introvert film, like the main character, who struggles to swim in waters that maybe he stared for too long, but never learned their depth.

Evi Avdelidou