Berlinale 2023: Το "Femme" δεν είναι το συνηθισμένο θρίλερ εκδίκησης

Σύνοψη: Ο Jules εμφανίζεται τα βράδια ως drag queen Aphrodite Banks σε ένα σόου. Ένα βράδυ πέφτει θύμα ομοφοβικής επίθεσης στον δρόμο. Μια μέρα θα συναντήσει σε μια γκέι σάουνα τον νεαρό που τον χτύπησε και θα θελήσει να πάρει εκδίκηση.

ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale

Άποψη: Το Femme (γυναίκα στα γαλλικά, παρότι αγγλόφωνη η ταινία) ξεκίνησε ως μια ταινία μικρού μήκους το 2021 με άλλους πρωταγωνιστές, συγκεκριμένα τους Paapa Essiedu και τον Harris Dickinson. Το 2023 μετατράπηκε σε ένα αγωνιώδες θρίλερ εκδίκησης από τους ίδιους σκηνοθέτες, το δίδυμο Sam H. Freeman και Ng Choon Ping και αυτή την φορά με πρωταγωνιστές τους Nathan Stewart-Jarrett (Candyman) και George MacKay (1917), που έχουν μια τρομερή κινηματογραφική χημεία και γράφουν πολύ ωραία στο φακό, όπως συμπλέκονται τα σώματά τους στις ερωτικές σκηνές του Femme.

Ο ερωτισμός και η σεξουαλικότητα διάχυτα, παρότι σκηνοθετικά δεν εκμεταλλεύονται τα σώματά τους ούτε χρησιμοποιούνται με μια αισθητική ή και λογική πορνό. Ούτε ο πόνος που βιώνει ο Jules γίνεται πάτημα για ένα πορνό πόνου, δυστυχίας και μελό ενσυναίσθησης.

Γενικά το Femme ακολουθεί δύσκολους δρόμους.

Θα μπορούσε να κινηθεί εύκολα και με ασφάλεια αλλά επιλέγει το δύσβατο μονοπάτι για να διηγηθεί την ιστορία. Άνετα θα μπορούσε να είχε γίνει ένα κλασικό revenge θρίλερ που κάποιος/κάποια που βιώνει ένα τραυματικό γεγονός αρπάζει την ματσέτα, που λέει ο λόγος, και θερίζει οποιονδήποτε θεωρεί ότι ευθύνεται. Το υποείδος των ταινιών εκδίκησης είναι μάλιστα σε άνθιση τα τελευταία χρόνια, συχνά συνδεόμενο με κοινωνικές ομάδες που έχουν υποστεί μεγάλη βία και  πίεση και έτσι με αυτό τον τρόπο παίρνουν το αίμα τους πίσω-αν θυμηθούμε και το βραβευμένο με Όσκαρ σεναρίου Promising Young Woman.

Εδώ όμως, παρότι έχουμε έναν άνθρωπο που κακοποιείται για την επιλογή του, που δεν αφορά κανέναν, ακριβώς επειδή είναι άνθρωπος δεν μετατρέπεται σε έναν φονιά-μανιακό εκδικητή. Άλλωστε στην πραγματικότητα κανείς -ή σχεδόν κανείς-δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Η εκδίκησή του είναι όχι μόνο αμφίσημη αλλά ούτε καν βέβαιη στο μυαλό του.

Μέχρι το τέλος της ταινίας αναρωτιόμαστε και εμείς ως θεατές αν πράγματι θέλει τελικά να εκδικηθεί ή έχει δεύτερες σκέψεις. Αν τελικά τον χαρακτήρα τον κινεί η εκδίκηση, ο φόβος ή η αγάπη. Είναι άνθρωπος με συναισθήματα και έτσι βιώνει ένα μετατραυματικό σοκ που θέλει χρόνο να διαχειριστεί όπως φαίνεται από τις αποφάσεις του.

Η ιστορία ακολουθεί μια κυκλική πορεία βίας και αίματος με ένα πολύ όμορφο κλείσιμο που φέρνει ταυτόχρονα ισορροπία και ανατροπή. Το ίδιο κατορθώνει και η εκπληκτική μουσική και ο ήχος της ταινίας που δίνουν συνεχώς ρυθμό και τονίζουν ακόμα πιο έντονα τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων. Μουσική και εκφραστικότητα των ηθοποιών είναι τα δύο βασικά στοιχεία που μετατρέπουν την ιστορία σε ένα σφιχτό και ανατρεπτικό θρίλερ, χωρίς να έχει έντονη δράση, βία, αίμα, ξύλο και όλα τα αναμενόμενα.

Χαρακτήρες που περνούν από διάφορες φάσεις ο καθένας τους, μιλώντας ήρεμα αλλά και ειλικρινά για ζητήματα ομοφοβίας, τρανσφοβίας, καταπιεσμένης ομοφυλοφιλίας που συχνά οδηγεί στην ομοφοβία, αποδοχής και μετάνοιας σε μια από τις ωραιότερες ταινίες της φετινής Μπερλινάλε.