4o Evia Film Project - Μαρία Καλλιμάνη: "Στο σινεμά πρέπει να πιάσεις την αλήθεια μέσα στις λήψεις"

Το 4ο Evia Film Project, η πράσινη πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, συνεχίστηκε με προβολές, εργαστήρια για παιδιά και επαγγελματίες του σινεμά και δράσεις της Αγοράς. Η αγαπημένη ηθοποιός Μαρία Καλλιμάνη, με αξιοζήλευτη παρουσία στο σινεμά, στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση, παρέδωσε masterclass στην Αγία Άννα με θέμα «Κινηματογραφικές διαδρομές μπροστά από την κάμερα». Το masterclass πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του καθιερωμένου εξειδικευμένου εργαστηρίου του Evia Film Project, το οποίο έχει διαμορφωθεί για τους φοιτητές του Τμήματος Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στα Ψαχνά της Εύβοιας.

ΣΧΕΤΙΚΑ4ο Evia Film Project: Κινηματογραφώντας το ελληνικό καλοκαίρι

Στο masterclass η Μαρία Καλλιμάνη εξέτασε τις ιδιαιτερότητες της υποκριτικής μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα. Έχοντας πρωταγωνιστήσει σε ταινίες-σταθμούς μερικών εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του σύγχρονου ελληνικού σινεμά (Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά της Ελίνας Ψύκου, Χώρα προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα, Μαχαιροβγάλτης και Το μικρό ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, Στο σπίτι του Θανάση Καρανικόλα κ.ά.), η διακεκριμένη ηθοποιός επισήμανε ομοιότητες και διαφορές μεταξύ μιας θεατρικής και μιας κινηματογραφικής ερμηνείας, ενώ περιέγραψε τον ρόλο του/της ηθοποιού όταν έρχεται σε επαφή με το σκηνοθετικό όραμα, λαμβάνοντας υπόψη τη συνολική δημιουργική πορεία μιας ταινίας – από το σενάριο και τις πρόβες μέχρι το γύρισμα. Η κ. Καλλιμάνη σημείωσε: «Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ αξιόλογους σκηνοθέτες τόσο της παλαιότερης γενιάς, όπως ο Τάσος Μπουλμέτης και ο Σωτήρης Γκορίτσας, όσο και της νεότερης γενιάς όπως η Ελίνα Ψύκου, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος ή ο Δημήτρης Νάκος».

Μιλώντας για το πώς επιλέγει τους ρόλους της, η αγαπημένη ηθοποιός είπε: «Όταν διαβάζω ένα σενάριο, πέρα από το αν μου αρέσει ο ρόλος, το σημαντικό για μένα είναι να διαβάσω μια ιστορία, να δω αν μου αρέσει ο κόσμος που έχει φτιάξει ο δημιουργός, αν με πείθει αυτή η ιστορία και αν με γοητεύει». Αναφερόμενη στη συνεργασία με έναν σκηνοθέτη/μια σκηνοθέτρια, τόνισε ότι οι συζητήσεις που θα κάνουν οι δυο τους είναι πολύ σημαντικές για την ίδια: «Οι πρόβες, οι αυτοσχεδιασμοί, να υπάρχει συνεργασία, ένα πάρε-δώσε, να είναι ο σκηνοθέτης ανοιχτός σε αυτό».

Όσο για το πώς χτίζει τους ρόλους της, η κ. Καλλιμάνη είπε: «Με βοηθάει πολύ σε έναν ρόλο που υποδύομαι να πάω πολύ πίσω στην ιστορία του χαρακτήρα: το πώς έχει μεγαλώσει για παράδειγμα αυτή η γυναίκα, πώς είναι τώρα οι σχέσεις της με τους άλλους. Γιατί τα πάντα σε έναν χαρακτήρα είναι σε σχέση με τους άλλους - ποτέ δεν παίζεις μόνος σου. Μια σκηνή είναι δράση-αντίδραση». Για να προσθέσει αμέσως μετά: «Προσωπικά, ένα συνοδευτικό επίθετο δεν με βοηθάει να παίξω: για παράδειγμα, αυτή η γυναίκα είναι κυνική. Απεναντίας μπορεί να με μπερδέψει, να με πάει σε λάθος δρόμους». Στη συνέχεια ανέφερε ότι «σε ένα καλογραμμένο σενάριο, από σκηνή σε σκηνή θα μπορέσεις να καταλάβεις το πρόσωπο που θα υποδυθείς, διότι αποκαλύπτεται σταδιακά, όχι κατευθείαν από την αρχή. Κάτι που δεν φαίνεται σε μια σκηνή μπορεί να αποκαλυφθεί σε μια επόμενη. Σε κάθε σκηνή που μπαίνεις, είναι πολύ σημαντικό το τι έχει προηγηθεί (στην ιστορία, στον χαρακτήρα), τι είναι αυτό που κουβαλάς μαζί σου».

Για την προετοιμασία μιας ταινίας, είπε ότι της αρέσει να δουλεύει στο σπίτι μόνη της, να διαβάζει ξανά και ξανά το σενάριο. «Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για μένα είναι η πρόβα με τους άλλους ηθοποιούς στο σετ πριν πάμε γύρισμα. Γιατί εκεί είναι που θα πιάσεις το εδώ και τώρα. Αυτή η επαφή με τους συνεργάτες στον συγκεκριμένο χώρο, όπως και τα σκηνικά, τα αντικείμενα που υπάρχουν εκεί, τα θεωρώ πολύ μεγάλη βοήθεια για τον ηθοποιό. Εκεί στο σετ, με τα σκηνικά και τα αντικείμενα που σε περιβάλλουν (μια καρέκλα ή ένα φλιτζάνι) μπορείς να φανταστείς μια ολόκληρη ζωή για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι» σημείωσε.

Έπειτα, η Μαρία Καλλιμάνη συμπλήρωσε: «Στο σινεμά πρέπει να πιάσεις τη στιγμή, την αλήθεια μέσα στις λήψεις. Και αυτό θέλει μια διαθεσιμότητα, μια γενναιότητα από εμάς τους ηθοποιούς, θέλει συγκέντρωση. Δεν θέλει φόβο, να μη φοβηθείς να μην πεις “εδώ σε αυτή τη σκηνή χάθηκα”».