23ο ΦΝΘ: "Central Airport THF" - Κριτική

Σύνοψη: Ένας δεκαοχτάχρονος Σύρος αναπολεί την πατρίδα του και την περιπέτειά του μέχρι να φτάσει στην Γερμανία και συγκεκριμένα στο Κεντρικό Αεροδρόμιο THF του Βερολίνου όπου προσωρινά φιλοξενούνται οι αιτούντες πολιτικό άσυλο.

ΣΧΕΤΙΚΑ26o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αύξηση-ρεκόρ σε θεατές

Άποψη: Το αεροδρόμιο Τέμπελχοφ στο Δυτικό Βερολίνο υπήρξε μία μαύρη σελίδα για το Γερμανικό κράτος, ένα κεφάλαιο που προθυμοποιήθηκε γρήγορα να μετατρέψει για να ξεχαστεί ο βάναυσος σκοπός του. Με το ένα μέρος του να λειτουργεί σαν πάρκο και το υπόλοιπο σαν κέντρο υποδοχής πολιτικών προσφύγων, το Τέμπελχοφ πλέον θα διαγράφει διαφορετικού είδους ιστορία, ακόμα από την σκοπιά του πολιτικού φάσματος αλλά σίγουρα περισσότερο ελπιδοφόρα.

Η περιπλάνηση του νεαρού που ακολουθεί η κάμερα μας ξεναγεί σε εμβολιαστικά κέντρα, σημεία ψυχαγωγίας, εστιατόριο, μικρές δομές οι οποίες φιλοξενούν κάθε οικογένεια ξεχωριστά, δωμάτια όπου γίνεται καταγραφή των λόγων που τους οδήγησαν στην Γερμανία. Η διαδικασία είναι μία και είτε θα τους επιστρέψει πίσω στην πατρίδα είτε θα τους δοθεί το περιθώριο τριών χρόνων για παραμονή στην χώρα.

Το ντοκιμαντέρ του Βραζιλιάνου μεν, μόνιμου κάτοικο Βερολίνου δε, Καρίμ Αϊνούζ  («Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο») είναι μία καταγραφή μιας προβληματικής κατάστασης της οποίας τα θύματα είναι πολλά περισσότερα από τους θύτες που την προκάλεσαν.

Ο χρόνος του ντοκιμαντέρ κυλά από μήνα σε μήνα επί έναν χρόνο και κάτι παραπάνω όσο χρειάζεται δηλαδή για να δοθεί στον κεντρικό ήρωα η άδεια εξόδου από την δομή και την αβεβαιότητα που έρχεται από αυτό το ενδιάμεσο στάδιο. Η απεραντοσύνη του αεροδρομίου έχει δημιουργήσει μία καινούργια πραγματικότητα επιμελώς καμουφλαρισμένη στην καρδιά του Βερολίνου το οποίο ο σκηνοθέτης παρακολουθεί μόνο από το βάθος τηρώντας έτσι και αυτός τα όρια που δίνονται στους επισκέπτες.

Τον χρόνο που δεν παλεύουν να συνεννοηθούν με τους υπαλλήλους και τους γιατρούς της δομής, οι κάτοικοί της κάνουν βόλτες και καπνίζουν σε μικρές ομάδες. Τηλεφωνούν στις οικογένειές τους για να ενημερώσουν για την κατάστασή τους και φροντίζουν να απασχολούν τον εαυτό τους. Η προσέγγιση του ντοκιμαντέρ είναι καθόλα προσωπική και ευαίσθητη, με σεβασμό στα πρόσωπα που κινηματογραφεί και με αρκετή περιέργεια ώστε να βρίσκει σημεία ενδιαφέροντος κομβικά για το θέμα που θέλει να μιλήσει χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως η ιστορία που παρουσιάζει βρίθει από έντονο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τις στιγμές που ακούμε τον κεντρικό χαρακτήρα να μιλά και να εκμυστηρεύεται τις σκέψεις του και τους φόβους του, η αφήγηση αποκτά πραγματικό πρόσωπο και υπόσταση, μία αφορμή για να είναι το “Central Airport THF” μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ αλλά δυστυχώς πολλές φορές δεν δικαιολογεί την διάρκειά του από άποψη περιεχομένου.

 Παρόλα αυτά, είναι μία ματιά στην σύγχρονη πραγματικότητα, αυτή που έχει φτιαχτεί από ανάγκη επιβίωσης και η οποία αναμένεται όλο και να γιγαντώνεται και να ανακυκλώνεται όπως παρατηρεί στο τέλος και ο Αϊνούζ.

Tην ταινία μπορείτε να την δείτε εδώ.

To ΜΟVE IT παρακολουθεί το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Όλες οι κριτικές και ανταποκρίσεις μας βρίσκονται στο ειδικό section που έχουμε στήσει.