Νύχτες 18: "Climax" - Κριτική

Published: 23 Sep 2018, 13:24
Συντάκτης:

Σύνοψη:  Τα νεαρά μέλη μιας ομάδας χορού, που ετοιμάζεται να ταξιδέψει από τη Γαλλία στην Αμερική για έναν διαγωνισμό, περνούν μια νύχτα σε μια εγκαταλειμμένη σχολή στη μέση του πουθενά. Το πάρτι τους σύντομα θα μετατραπεί σε εφιάλτη, όταν κάποιος θα ρίξει LSD στο μπολ με τη σανγκρία, απελευθερώνοντας τα κατώτερα ένστικτά τους.

<a href="/en/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-18-oi-kalyteres-foto/58991">Νύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Λίγοι σκηνοθέτες προκαλούν πλέον τόσες αντιδράσεις με κάθε νέα δημιουργία τους όσο ο Γκασπάρ Νοέ. Πολλά κιλά μελάνης έχουν χυθεί, τόσο από αυτούς που τον αποθεώνουν όσο κι από όσους σιχαίνονται το enfant terrible του γαλλικού σινεμά, αλλά ο ίδιος φαίνεται απλά να το καταδιασκεδάζει και να μην του καίγεται καρφί.

Αυτό που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι το πώς θα καταφέρει να κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα των θεατών, συνεπώς είναι απόλυτα λογική και αναμενόμενη η απόφασή του να φτιάξει μια ταινία που είναι η στυλιζαρισμένη, κινηματογραφική αποτύπωση της εμπειρίας του LSD. Κι αυτό που ίσως δεν περίμενε, είναι ότι μεγάλη μερίδα των κριτικών και του κοινού θα λατρέψουν το συλλογικό freak out του Climax, το οποίο κέρδισε και το βραβείο στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του φετινού Φεστιβάλ Καννών.

Χρησιμοποιώντας ένα καστ από επαγγελματίες χορευτές διαφόρων εθνικοτήτων και σεξουαλικών ταυτοτήτων, το Climax ξεκινάει με μια σειρά συνεντεύξεων των μελών της ομάδας χορού, που μοιάζουν με τις cheesy οντισιόν των τηλεοπτικών talent shows. Οι συνεντεύξεις προβάλλονται σε μια παλιακή συσκευή τηλεόρασης, δεξιά και αριστερά της οποίας έχουν τοποθετηθεί στρατηγικά ορισμένα βιβλία και βιντεοκασέτες, ανάμεσα στις οποίες συναντάμε το Possesion του Αντρέι Ζουλάφσκι και το Suspiria του Ντάριο Αρτζέντο. Ο Νοέ κλείνει αμέσως αυθάδικα το μάτι σε κοινό και κριτικούς, σαν να λέει «μην ψάχνετε να βρείτε ποιες είναι οι επιρροές του φιλμ, τις έβαλα εδώ εγώ για εσάς». Επίσης, μας πετάει τους τίτλους τέλους στην αρχή της ταινίας, απλά γιατί… μπορεί!

Αυτό που ακολουθεί τα παραπάνω κόλπα του είναι μια από τις καλύτερες σκηνές χορού που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά. Οι χορευτές τα δίνουν όλα, ο καθένας με το προσωπικό του στυλ, αλλά αποτελώντας παράλληλα κομμάτι μιας σφιχτοδεμένης ολότητας. Η σχέση μεταξύ μουσικής και εικόνας είχε πάντα σημαντικό ρόλο στη φιλμογραφία του Νοέ, αλλά εδώ πραγματικά μπαίνει εντυπωσιακά σε πρώτο πλάνο. Είναι αδύνατο να μην παρασυρθεί κανείς από τη μεθυστική σωματικότητα αυτής της σεκάνς και από τον σχεδόν ευλαβικό τρόπο που κινηματογραφείται από την αεικίνητη κάμερα του Νοέ. Φυσικά, αυτή η επίδειξη ομαδικότητας και ολότητας γίνεται μόνο για να αποτελέσει την απόλυτη αντίθεση στο χάος που θα ακολουθήσει.

Μετά από ένα 20λεπτό, όπου οι πρωταγωνιστές μιλούν μεταξύ τους και εμείς τους γνωρίζουμε καλύτερα, ο Νοέ ενορχηστρώνει ένα ντελίριο, όπου ο καθένας από αυτούς αφήνεται στο bad trip του και τα πράγματα πηγαίνουν σταδιακά από το κακό στο χειρότερο, ενώ η ηλεκτρονική μουσική συνεχίζει να βαράει ανελέητα. Η υπόλοιπη ταινία είναι ένας κινηματογραφικός «κήπος των επίγειων απολαύσεων» που έχει ποτιστεί με παραισθησιογόνα και οι ένοικοί του χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα και την κάθε είδους κοινωνική σύμβαση.

Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το σχόλιο που υποτίθεται ότι θέλει να κάνει ο Νοέ σχετικά με την κατάρρευση της πολυπολιτισμικότητας  και των αξιών της  γαλλικής κοινωνίας και της Ευρώπης εν γένει, αλλά το να προσπαθήσει κανείς να κάνει κοινωνικοπολιτικές συνδέσεις την ώρα που δέχεται μια τόσο μαεστρική επίθεση στις αισθήσεις του είναι πραγματικά σχεδόν αδύνατο και ίσως περιττό.

Το Climax είναι ένα παρανοϊκό αισθητηριακό σοκ, ένας εφιάλτης βγαλμένος από το μυαλό ενός τύπου που δεν δείχνει κανένα έλεος τόσο στους ήρωές του όσο και στους θεατές. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία για όλους,  αλλά όπως είπαμε και παραπάνω, του Νοέ δεν του καίγεται καρφί. Εάν αποζητάτε μια ταινία που σε ρουφάει μέσα της για να σε πετάξει μετά σαν ζαλισμένο κοτόπουλο στους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας, τότε μόλις τη βρήκατε. Και το Climax, με την ιδανική διάρκειά του και το ανελέητο σφυροκόπημά του, μάλλον κατέκτησε τη θέση της καλύτερης και πιο συνεκτικής ταινίας στο βιογραφικό του ιδιαίτερου δημιουργού της.

Bαθμολογία: 7,5  /  10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos