22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου: "Madeleine Collins" - Κριτική

Σύνοψη: Η Judith ζει διπλή ζωή μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας. Από τη μία ο Abdel, με τον οποίο μεγαλώνει ένα κοριτσάκι, και από την άλλη ο Melvil, με τον οποίο έχει δύο μεγαλύτερα αγόρια.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

 Σταδιακά, αυτή η εύθραυστη ισορροπία φτιαγμένη από ψέματα, μυστικά και πηγαινέλα ραγίζει επικίνδυνα. Παγιδευμένη, η Judith επιλέγει την φυγή, σε μια ιλιγγιώδη αποκορύφωση.

Άποψη: Ένα ψυχολογικό θρίλερ πιστό στην παράδοση της γαλλικής σχολής του είδους, και όχι της αγγλικής ή αμερικάνικης, που όμως όσο καλά τα πάει στο πεδίο του θρίλερ άλλο τόσο άσχημα τα πάει στο πεδίο του ψυχολογικού.

Η ταινία του Antoine Barraud, που μάλιστα παραβρέθηκε στην προβολή της ταινίας στα πλαίσια του γαλλόφωνου φεστιβάλ της Αθήνας, στήνει ένα σκηνικό ψεμάτων, μια ηρωίδα που κρύβεται και βυθίζεται στις ψεύτικες ζωές της. Και αν όλα είναι ψέματα, ποια είναι η αλήθεια; Η ζωή είναι ένα ψέμα ή το ψέμα είναι η ζωή μας; Αυτά τα ερωτήματα θέτει η ταινία, που τιτλοφορείται με βάση το ένα από τα ονόματα που παίρνει η βασική ηρωίδα της ταινίας, με δύο ζωές, μια στην Γαλλία και μία στην Ελβετία.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως φαίνονται με πολλά υποσχόμενες ανατροπές να έρχονται που όμως δεν δικαιώνουν την προσμονή. Είναι από εκείνες τις ταινίες που σου προκαλούν σεναριακά την αίσθηση ότι θα ανατραπούν όλα αλλά τελικά δεν γίνονται και πολλά και κάπως η πλοκή συμβιβάζεται στην ευκολία της.

Κατ΄αρχάς, ξεκινάει πολύ δυναμικά με μια έντονη και μυστηριώδη -και τελικά ανεξήγητη μέχρι τέλους- σεκάνς που όμως ποτέ δεν απαντά ουσιαστικά στα ερωτήματα που θέτει.

Το βασικότερο μειονέκτημα ωστόσο της ταινίας είναι πολύ χαλαρή και επιφανειακή ψυχογράφηση των χαρακτήρων. Η Judith μέχρι τέλους μοιάζει ανεξήγητη, σχεδόν παρανοϊκή, χωρίς καμία ιδέα για το τι κάνει και γιατί κάνει αυτό που κάνει.

Σπασμωδικές κινήσεις, σκηνές που δεν βοηθούν στο να δομηθεί συγκροτημένος χαρακτήρας και μια ανεύθυνη, σχεδόν παιδαριώδης ανάγνωση της έννοιας της ψυχικής νόσου, αν θεωρήσουμε ότι ήθελε να το πάει προς τα εκεί, που και αυτό είναι μια αυθαίρετη ερμηνεία, μιας και ποτέ δεν εξηγούνται οι κινήσεις της πρωταγωνίστριας. Μια πρωταγωνίστρια που την υποδύεται η πολύ ταλαντούχα Virginie Efira που γνωρίσαμε από τις ταινίες του Paul Verhoeven, Elle και Benedetta, που κάνει φιλότιμη προσπάθεια να δώσει τον καλύτερο της εαυτό, σε έναν ρόλο που μάλλον ούτε η ίδια έχει καταλάβει ακριβώς προς τα πού να τον κατευθύνει. Μια ακόμα ηθοποιός που χαραμίστηκε είναι η σπουδαία Jacqueline Bisset στον ρόλο της μητέρας της, ένας συνοδευτικός και εν τέλει όχι ιδιαίτερα χρήσιμος ρόλος στην εξέλιξη της πλοκής. Πολλές φορές αλλιώς δείχνουν τα πράγματα στα χαρτιά.

H ταινία θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από την Weird Wave

Όλες τις κριτικές του MOVE IT από το 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου θα τις βρείτε εδώ.