Gravity - REVIEW

Gravity (6/10)

Μια κρύα μέρα στο Λονδίνο που υποδέχτηκε χθες το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός της Μεγάλης Βρετανίας, το 57ο φεστιβάλ του British Film Institute με την πρεμιέρα του Captain Phillips του Πολ Γκρίνγκρας. Κριτική για την ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς θα διαβάσετε αργότερα απόψε αλλά για την ώρα θα επικεντρωθώ στην πολυσυζητημένη νέα ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν με τον τίτλο Gravity και πρωταγωνιστές τους Τζορτζ Κλούνεϊ και Σάντρα Μπούλοκ που έχει λάβει διθυραμβικά reviews στο διαδίκτυο και θα προβληθεί απόψε στον κινηματογράφο Odeon της Πλατείας Λέστερ.

Ο Μεξικανός σκηνοθέτης στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια εδώ και επτά χρόνια και το αριστουργηματικό "Τα Παιδιά των Ανθρώπων", διαπραγματεύται εκ νέου υλικό επιστημονικής φαντασίας με τους δύο σταρ σε ρόλους αστροναυτών χαμένων στο συμπαντικό άπειρο όταν για κακή τους τύχη δέχονται αναπάντεχη επίθεση από διαστημικά σκουπίδια καθώς βγάζουν τα προς το ζην επιδιορθώντας ένα δορυφορικό τηλεσκόπιο. Ως εδώ καλά μιας και το μπάτζετ των $80 εκατομυρίων φρόντισε για απίθανα σπέσιαλ εφέ ικανά να μεταφέρουν και τον πιο δύσπιστο θεατή χιλιάδες μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης. Η τριαδιάστατη  - λες και είσαι εκεί - απεικόνιση είναι πράγματι εξαιρετική και ισορροπεί τις σεναριακές απιθανότητες και το μη τόσο επιστημονικό των διαστημικών περιπετειών του χολιγουντιανού δίδυμου που τα πάει ομολογουμένως καλά στο υποκριτικό μέρος με τη Σάντρα Μπούλοκ να παίρνει στους ώμους της την ταινία (χωρίς φυσικά ποτέ να πλησιάζει την  Ρίπλεϊ από το Άλιεν/1979 ως space woman) μα εκεί κάπου εμφανίζονται και τα προβλήματα.

Διότι όσο και να πασχίζει ο Κουαρόν να πείσει για το υπαρξιακό βάθος της ταινίας του, όσο και να κλείνει το μάτι στο θεατή με στυλιστικές, ηχητικές και φωτογραφικές αναφορές που δανείζονται στοχεία από το 2001 - Οδύσσεια του Διαστήματος/1968 ως το ντοκιμαντέρ For All Mankind/1989, η ιστορία που διηγείται είναι αδύναμη. Οι χαρακτήρες ΔΕΝ έχουν την ανάπτυξη που τους αξίζει, οι διάλογοι είναι ενίοτε βαρετοί και άσχετοι και το σασπένς που με κόπο χτίζει η πλοκή συχνά θυσιάζεται σε αφηγηματικούς συμβιβασμούς και ένα μάλλον προβλέψιμο τέλος. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκοτίζεται κανείς με το αν η Σάντρα Μπούλοκ αιωρείται στο διάστημα, αν θα ζήσει ή θα πεθάνει και μια τέτοια αίσθηση την επιτείνει η έλλειψη κάποιου φιλοσοφικού νοήματος, ενός subtext ικανού να ανυψώσει τη δραματική αξία του φιλμ.

Δεν είναι κακή η ταινία, τονίζω εκ νέου πως αποτελεί οπτική πανδαισία, ωστόσο η βαρύτητά της γρήγορα εκμηδενίζεται από την ελαφρότητα του μπλοκμπάστερ χαρακτήρα της.

Mιχάλης Κωνσταντέλλης