Δύο καπνισμένες... Cannes: Inception

ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ Ή… ΤΟΥΡΛΟΥ;

O AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ
και ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΑΠΑΚΙΔΗΣ
είναι δύο πολύ καλοί φίλοι,
αλλά και την ίδια στιγμή
δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον Batman και τον Joker,
τον Πιστολά και τον Σερίφη
ή τελικά τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ.
Αντικείμενο της διαμάχης τους,
το Inception του Κρίστοφερ Νόλαν.

Τζέκιλ: To είδες το "φαινόμενο";

Χάιντ: Όταν για μια ταινία γίνεται τόσος ντόρος, άσε καλύτερα να περάσει κάνα εξάμηνο. Έχει να κάνει με την φασαρία που κάνουν τα δολάρια που βγήκαν από τις τσέπες και πρέπει να ξαναμπούν. Το φαινόμενο που λες μου θυμίζει αυτό που λένε «δεν είναι γκόμενα είναι από τα φαινόμενα».

Τ: Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά ένα άψογα γυρισμένο, γαμιστερό και σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ που πραγματεύεται ένα πρωτότυπο θέμα.

Χ: Ναι, τo Matrix στο ντιβάνι (του ψυχαναλυτή). To Playboy για το ξεκάρφωμα κάποτε είχε και συνεντεύξεις σπουδαίων αντρών. Έτσι και μια περιπέτεια με έντονη δράση και ένα τουρλού ποπκόρν (καταδίωξη με αυτοκίνητο, μάχη στα χιόνια κ.τ.λ.) βάζει και μια πρέζα στοχασμού για την αποενοχοποίηση όσων από «άποψη» δεν πάνε να δούνε τον Jason Bourne, όπως στο Playboy τάχα διάβαζαν τις συνεντεύξεις…

Τ: Η αποστολή του είναι να «στρώσει» τον θεατή-ζόμπι, που μαθημένος από το Χόλιγουντ θέλει αναλυτικό βιογραφικό του κάθε ήρωα για να ταυτιστεί. Εδώ, αναγκάζεσαι να παρατηρεί συνεχώς.

Χ: Με ενοχλεί όταν η πρόθεση είναι τόσο εμφανής όσο στη μουσική που από την αρχή θέλει σώνει και καλά να σε βάλει σε ένα υποβλητικό κλίμα… Από την άλλη, τέσσερις μουσικοί κάνουν ένα συγκρότημα, τέσσερα blockbuster το ένα πάνω στο άλλο κάνουν τέσσερα blockbuster τουρλού και έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Α, και κάτι που δεν θα βρείς στην ταινία όσο κι αν προσπαθήσεις: χιούμορ.

Τ: Είναι ένα θέμα που άπαντες έχουμε προβληματιστεί. Οι κόσμοι που δημιουργούμε στα όνειρά μας, οι ασφαλιστικές δικλείδες για να μην παγιδευτούμε, η απόλυτη ελευθερία που βιώνουμε. Χιούμορ αν θες, να πας να δεις Γούντι Άλεν ή Τζιμ Κάρεϊ, ανάλογα τα γούστα σου.

Χ: Κι άμα θες φιλοσοφία, διάβασε Καστοριάδη. Για όσους ψάχνουν τα όνειρα, έχει ενδιαφέρον η ιδέα του Μίλοραντ Πάβιτς στο μυθιστόρημα «Το λεξικό των Χαζάρων» για τους «Κυνηγούς ονείρων», οι οποίοι σαν τους ήρωες της ταινίας μπαίνουν στα όνειρα των άλλων την στιγμή που πεθαίνουν για να δουν τι ονειρεύονται τότε, να δουν το Θεό δηλαδή. Στο Ιnception βλέπουμε το Θεό φαντάρο (βλ. περιπέτεια δράσης). Σωστά δόκτωρ;

Τ: - Καλώς τον κουλτουριάρη που έχει διαβάσει κάθε βιβλίο και ξέρει ότι ο Νόλαν δεν άλλαξε την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου γιατί "ο Τάδε Τάδερμαν τα είχε πει όλα αυτά πολύ πιο αναλυτικά". Γιατί έπρεπε ο Νόλαν να αλλάξει την ιστορία του κινηματογράφου; Γιατί να μη βλέπεις κυνηγητά, ξύλο και εφέ και μαζί να σκέφτεσαι. Λίγο το' χεις αυτό?

Χ: Ο γρίφος της ταινίας: τι σέρνει καράβι;

Τ: Το Ριφιφί συναντά το Μάτριξ. Μόνο που η ληστεία γίνεται στον εγκέφαλο, όχι για να κλέψει, αλλά για να φυτέψει. Ιδέα. Ο Πολίτης Κέιν των μπλοκμπάστερ!

X: Πολίτης Κέιν και Matrix έμειναν ως ταινίες αναφοράς. Αυτό θα είναι μετά από έξι μήνες;