Δύο Καπνισμένες... Cannes: I love you Phillip Morris

GAY ΕΜΜΟΝΗ Ή L'AMOUR FOU?

O AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ
και ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΑΠΑΚΙΔΗΣ
είναι δύο πολύ καλοί φίλοι,
αλλά και την ίδια στιγμή
δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον Batman και τον Joker,
τον Πιστολά και τον Σερίφη
ή τελικά τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ.
Aντικείμενο της διαμάχης τους,
το I love you Phillip Morris του Γκλεν Φικάρα

X: Τι θα έλεγες ότι είναι το «I love you Phillip Morris»;

T: Eνας συνδυασμός «Catch me if you can» με «Φιλαδέλφεια»;

X: Για εμένα είναι γκέι ρομάντζο, σου αρέσουν τα γκέι ρομάντζα; Για την ακρίβεια οι πρωταγωνιστές της ταινίας δεν είναι γκέι, απλώς δεν υπάρχουν. Ο τύπος είναι πατέρας, παρατά την οικογένειά του και δεν τρέχει τίποτα; Τον βλέπουμε να στέλνει χρήματα κάποια στιγμή στα παιδιά του και όλα καλά;

T: Δεν τον είπε κανείς και role model πατέρα αλλά γιατί ντε και καλά να πρέπει να μας δείξει ένα υπόβαθρο ο σκηνοθέτης;

X: Μα, να μην υπάρχει οικογένεια πουθενά; Όταν ένοιωσε την απόρριψη ο Κάρεϊ, γιατί δεν στράφηκε σε συγγενείς, σε φίλους, να πει τον πόνο του; Δεν είχε κανέναν. Τ: Όταν είσαι τρελά ερωτευμένος δεν υπάρχει κανείς άλλος, μόνο ο σύντροφός σου. Και έστω και αν επέλεξε την ακραία υπερβολή, το έδειξε ξεκάθαρα…

Χ: Και το αντικείμενο του πόθου, αυτό το ξανθό παράσιτο με την συναισθηματική καθυστέρηση που δεν ωριμάζει, όταν λείπει ο άλλος, τι κάνει μόνος του στο σπίτι;

Τ: Γιατί, λίγες είναι νομίζεις οι… σώνυφες που μαγειρεύουν, πλένουν, πάνε καφέ, ψώνια και κομμωτήριο με φίλες και περιμένουν τον άντρα να γυρίσει από την επιχείρηση; Ήθελες να στο δείξει κιόλας; Τότε δεν θα ήταν γελοίο;

Περιστερώνας – chat room

Χ: Ναι, αλλά εδώ δεν δουλεύει κανείς, αποθεώνει την απατεωνιά και την κλεψιά, σου λέει φόρα παρτίδα ότι ή θα ζεις στην χλίδα ή δεν θα ζεις καθόλου! Εν πάση περιπτώσει, τι ενδιαφέρον έχει στην δεδομένη χρονική συγκυρία ένα τέτοιο μήνυμα: Διακοπές, πολυτελείας, μέχρι και φυλακές που μοιάζουν με διακοπές στον παράδεισο. Ενας γκέι περιστερώνας που αντικαθιστά τα chat room…

Τ: Μα, στόχος της ταινίας, δεν είναι να σου κάνει κοινωνικο-οικονομικά μαθήματα ή να παρηγορήσει τον κόσμο που πεινάει. Αφηγείται μια αληθινή ιστορία ενός μέγα γκέι απατεώνα που ερωτεύτηκε παράφορα. Και γιατί σώνει και καλά να δείξει –σε ένα ακόμη φιλμ- ότι στην φυλακή τρώνε ξύλο και τους βιάζουν; Τι θα εξυπηρετούσε αυτό στην οικονομία της ταινίας;

Χ: Έστω, αλλά ο πρωταγωνιστής ομολογεί στο τέλος ότι θεωρεί πως δεν έκανε τίποτα κακό, μόνο που έκλεψε και παραπλάνησε ένα σωρό κόσμο, ενώ έβαλε να πλακώσουν στο ξύλο έναν που παραμιλούσε το βράδυ στη φυλακή και ενοχλούσε τον γκόμενό του, με τον άλλον να του λέει ότι είναι η πιο ρομαντική κίνηση που έχει κάνει κάποιος ποτέ για αυτόν. Αυτοί που μας γαμούνε δηλαδή στη ζωή μας, μην στεναχωριόμαστε, το κάνουν από έρωτα!

Τ: Μισό λεπτό, οι ενστάσεις σου έχουν να κάνουν με απιθανότητες που όμως έχουν συμβεί, είναι αληθινή ιστορία. Ο τύπος υπήρξε, έκανε αυτά που έκανε, μπήκε φυλακή, ερωτεύτηκε, δεν καταλαβαίνω, ήθελες αμπαλάζ ρεαλισμού εσύ, δηλαδή; Δεν μπορεί μια ταινία να περάσει μηνύματα μέσα από το αστείο και το υπερβολικό; Οταν ο Αλμοδοβάρ μασκαρεύει τις εξοντωτικές γκέι εμμονές του με το –αναμφισβήτητο- καλλιτεχνικό άλλοθι (π.χ. «Mala Eduaction») που διαθέτει, δεν είναι εξίσου ενοχλητικός ή και επικίνδυνος;

Χ: Ο Αλμοδοβάρ είναι τεράστιος καλλιτεχνικά όμως. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το εφέ του κωμικού και του γκροτέσκου στοιχείου που βοηθά όλα να περνούν στο ντούκου. Μιλάμε για μίκι μάους γκέι…

 Λεβέντης ή λαμόγιο;

Τ: Με τον Κάρεϊ στο ρόστερ της η ταινία, οφείλει να έχει μια δομή από καρτούν, το οφείλεις κατά κάποιο τρόπο στο κοινό που θα πάει να δει τον Κάρεϊ και μην ξεχνάς ότι πρέπει να κάνει και αρκετά εισιτήρια. Άλλωστε, υπάρχει και το κοινό για το οποίο οι γκέι είναι ανώμαλοι, άρρωστοι, απωθητικοί. Σε αυτούς λοιπόν, πετάει στα μούτρα ο σκηνοθέτης ότι οι γκέι μπορούν να αγαπήσουν παράφορα, να λατρέψουν, όπως ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι. Τους δίνει ένα καλό μάθημα!

Χ: Οταν σου κόψουν το μισθό, τη σύνταξη και την ασφάλεια, έλα να μου πεις. Μέχρι και ο Μπους λέει ενοχλήθηκε από τον λεβέντη, δηλαδή, ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου. Η μάνα του, ο πατέρας του, τα παιδιά του, οι άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκε; Που μπορεί να απολύθηκαν εξαιτίας του; Δεν ενοχλήθηκαν; Όταν πεθαίνει το λαμόγιο, γιατί εγώ να συγκινηθώ;

Τ: -Το θέμα όμως είναι ότι εγώ θα έπρεπε στην επίμαχη σκηνή να συγκινηθώ, αλλά δεν αφέθηκα και ένοιωσα άσχημα, ένοχος. Αυτό είναι και το μεγαλείο της ταινίας. Ξεμπρόστιασε τον ομοφοβικό κομπλεξισμό που πίστευα ότι δεν είχα.

Χ: Στο ρομάντζο της π…τσας όπως και στο ανέκδοτο με το λαγό και το σφυρί, η κάβλα είναι να μην την πετυχαίνεις.

Τ: Εγώ θα την αποκαλούσα μια εξαιρετική μεγαλοαστική τραγικομεντί, πάντως.