7 ΧΡΟΝΙΑ MOVE IT - Όχι άλλα κλισέ

«Πότε πέρασαν επτά χρόνια, ούτε που το κατάλαβα», που λέει και το κλισέ.

Αρχιδιές. Όχι μόνο το κατάλαβα, αλλά και το έχω βιώσει έντονα, όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου.

Επτά χρόνια MOVE IT γεμάτα καύλα και λατρεία για τον κινηματογράφο, λίγες χαρές και περισσότερη κούραση στα όρια της εξόντωσης, μόχθο, αγωνία.

Αλλά και πείσμα, σχεδόν λύσσα για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση που τιμάτε καθημερινά με τις επισκέψεις σας, τα σχόλιά σας, την επιδοκιμασία σας (ή όχι) και σας ευχαριστώ πολύ.

Η προσπάθεια που κάνουμε, εγώ και οι λίγοι συνεργάτες που συνεισφέρουν με τα κείμενά τους όποτε έχουν την δυνατότητα, είναι σχεδόν δονκιχωτική. Τα έσοδα του www.moveitmag.gr, είναι ανύπαρκτα. Από προσωπική εργασία, άσχετη με τον χώρο, αλλά για την οποία είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος, οριακά καλύπτονται τα έξοδα και ένα ελάχιστο χαρτζιλίκι σε όσα παιδιά γράφουν, ίσα ίσα για να τους κοιτάω στα μάτια. Και προσωπικά είμαι υπερήφανος, όταν κανείς στην αγορά δεν πληρώνει και τα σάιτ κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Και έχω μάθει να κάνω άψογα κοκτέιλ και τρομερό φρέντο καπουτσίνο. Ότι μαθαίνεις, χρήσιμο είναι.

Και όταν λοιπόν δεν μπορείς να δώσεις την αμοιβή που δικαιούνται συνάδελφοι ικανοί και με χρόνια στον χώρο και να βοηθήσουν την προσπάθεια, αναγκαστικά θα επιλέξεις από στοιχήματα, θα ψάξεις να σου κληρώσει ο πρώτος λαχνός. Εκεί έχω σταθεί άτυχος. Αυτά που έχουν κληρώσει κατά καιρούς δεν είναι καν λήγοντες. Αλλά, δεν κρατάς κακία, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, απλά σκίζεις το λαχείο και προχωράς στο επόμενο. Ναι, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, αναζητούμε νέους συνεργάτες, στείλτε κείμενα στο joker@moveitmag.gr ή στο move.it.cinezine@gmail.com (αλλά διαβάστε πρώτα αυτό το κείμενο μέχρι το τέλος).

Τελικά καταλήγεις σχεδόν μόνος. Με ελάχιστους –επαναλαμβάνω- συνεργάτες. Κάποια στιγμή όταν κλείνουν τα μάτια από την κούραση και σε παίρνει ο ύπνος στο πληκτρολόγιο, σε πιάνει το παράπονο. Αλλά, είμαι παράξενο τρένο: αποφεύγω τις κολακείες, τα παρεάκια του χώρου, τις χάρες, ζητώ να κριθώ για το περιεχόμενο της δουλειάς μας και όχι για την ικανότητά μας στις δημόσιες σχέσεις. Όσο καλοσυνάτος, πλακατζής και μεγάλη καρδιά είμαι στα φιλαράκια μου, τόσο αυστηρός, συγκεκριμένος, σχεδόν δυνάστης είμαι στην δουλειά μου. Και με αντοχές μαραθωνοδρόμου όμως. Είμαι και ξεροκέφαλος: το MOVE IT είναι το παιδί μου, το όραμα είναι πολύ συγκεκριμένο, δεν κάνω καμία έκπτωση. Όμως, ώσπου να βρω συνεργάτες που να τηρούν τις προϋποθέσεις και άρα να έρθουν ενισχύσεις ή να βρω έναν εμπορικό συνεργάτη που να υπόσχεται ελάχιστα και να πραγματοποιεί περισσότερα (ναι, αναζητώ και τέτοιους), το MOVE IT μπορεί μεν να μην μοιάζει με κανένα άλλο, αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει και που έχω φανταστεί: έχει ελλείψεις, έχει λάθη, δεν γίνεται όμως και διαφορετικά, είναι σχεδόν one man show, δεν αρκεί το 24ωρο.

Όμως, δεν θα τα παρατήσω ποτέ γιατί είμαι σκύλος μαύρος και αρρωστάκι με το σινεμά και τουλάχιστον είμαι υπερήφανος. Γιατί είναι από τα πιο παλιά στον χώρο που έχουν απομείνει ενεργά σε καθημερινή βάση (και όχι κάθε Πέμπτη ή με δύο-τρία κείμενα την εβδομάδα). Γιατί δεν είχα ποτε διαφήμιση από μικρή ή μεγάλη εταιρεία διανομής και παρόλα τα προβλήματα είμαστε ακόμα online και πιο δυνατοί από ποτέ. Είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου, παλιούς και νέους, που κάνουν την καύλα τους και ταυτόχρονα σέβονται το μέσο και το έφτασαν εκεί που είναι. Ξέρετε ποιοι είστε, βαριέμαι να ταγκάρω.

Σχεδόν ποτέ δεν γράφω σε πρώτο ενικό. Προτιμώ πάντα να μένω στο παρασκήνιο. Αλλά, ένοιωσα την ανάγκη να σας συστήσω το MOVE IT, έστω μετά από 7 χρόνια. Να έχετε μια εικόνα όσοι και όσες μας διαβάζετε σχεδόν καθημερινά, τι παίζει πίσω από την βιτρίνα, πίσω από το λογότυπο.

Και που ξέρεις, μπορεί και να συνεχίσετε να το κάνετε.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την στήριξη, αντλούμε μεγάλη δύναμη από αυτήν.

Χρόνια Πολλά MOVE IT! 

Υ.Γ1.: Δεν θα κάνουμε "επίσημο πάρτι", δεν παίζει μπάτζετ. Το πολύ πολύ να τα πιούμε μια βραδιά στο πανέμορφο Verve Music Cafe που επίσης δεν μοιάζει με κάνενα άλλο. Όταν συμβεί, θα είστε όλοι καλεσμένοι. Κερνάμε σφηνάκια παγωμένη τεκίλα σοκολάτα.

Υ.Γ.2: Αυτό άκουγα στο ριπίτ, γράφοντας το κείμενο: