Φεστιβάλ Τορόντο 2011: (Μόνο) το MOVE IT ήταν εκεί!

Το ΜΟVE IT είχε το βλέμμα στραμμένο σε ένα από τα ποιοτικότερα κινηματογραφικά Φεστιβάλ του κόσμου αυτή την στιγμή, αν εξαιρεθούν τα Big Three (Κάννες, Βερολίνο, Βενετία). Για την ακρίβεια, ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος ήταν ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί και επιχειρεί για τα μάτια σας μόνο μια ανασκόπηση, κατά την διάρκεια της οποίας ακολουθούν 21 και... μισή ταινίες. Ώρα για διάβασμα λοιπόν!

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΛΙΖΑΡΔΟΥ

Από όλα τα φεστιβάλ του κόσμου που έχω γυρίσει, το φεστιβάλ στο Τορόντο συνεχίζει να είναι από τα αγαπημένα μου. Οι πρόσχαροι εθελοντές, οι επιλεγμένες ταινίες από τα φεστιβάλ που έχω σταματήσει να επισκέπτομαι και οι κάτοικοι του Τορόντο κάνουν τη διαμονή κάτι παραπάνω από ευχάριστη.

Φέτος ήταν ένα έτος ενδοσκόπησης για το φεστιβάλ και τους επισκέπτες και ίσως η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που κάποια προβλήματα ήταν εμφανή: Οι ψηφιοποιημένες κόπιες προκάλεσαν ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες χάος στις δημοσιογραφικές προβολές που η καθυστέρηση έφτασε ακόμα και τη μιάμιση ώρα με αποτέλεσμα ο προγραμματισμός των θεατών να πάει για βρούβες. Βέβαια αξίζει να αναφέρουμε ότι η ενημέρωση ήταν συχνή και καθησυχαστική σε ανάλογα περιστατικά χωρίς αυτό να αντισταθμίζει το χάος που προκλήθηκε το πρώτο –και ιδιαίτερα φορτωμένο- σαββατοκύριακο. Αντιστάθμισμα σε αυτό το ενδεικτικό περιστατικό, η μεταφορά του κέντρου του φεστιβάλ σε ένα νοητό πυρήνα, ικανό να επιτρέπει τις μετακινήσεις εύκολα και βολικά. Το πρωτόκολλο, αυστηρό αλλά δίκαιο, προκάλεσε χάος στις συνεντεύξεις τύπου αλλά διευκόλυνε κατά κάποιο τρόπο την κάλυψη των κόκκινων χαλιών.

Ας δούμε όμως επιγραμματικά τους πρωταγωνιστές του φεστιβάλ, δηλαδή τις ίδιες τις ταινίες και να ξεχωρίσουμε αυτές που ίσως θα συζητηθούν περισσότερο. Μεγάλες πρεμιέρες, αρκετές βιογραφίες και φεστιαλικές εκπλήξεις ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές που έκαναν τους προβολείς στα κόκκινα χαλιά ακόμα πιο φωτεινούς.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ

1. 50/50

Η Αννα Κέντρικ, η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, ο Σεθ Ρόγκεν και ο Τζον Γκόρντον Λέβιτ, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν μια πικρή κωμωδία με θέμα τον καρκίνο. Ο κεντρικός ήρωας μαθαίνει ότι πάσχει από την επάρατη νόσο. Η μητέρα του καταπιέζει την υπερβολή της, η σύντροφος του αποφεύγοντας να «αλλάξει ενέργεια» όπως χαρακτηριστικά λέει, απομακρύνεται, ο καλύτερος του φίλος που έχει σοβαρό πρόβλημα έκφρασης προσπαθεί να βρεθεί ουσιαστικά στο πλευρό του, ενώ η ψυχολόγος του που κάθε άλλο παρά λειτουργική είναι στο έργο της, εκδηλώνει για πρώτη φορά την αναγκαιότητα «να είναι παρούσα». Το σενάριο της ταινίας υπογράφει καρκινοπαθής χρησιμοποιώντας δικά του περιστατικά στον κεντρικό κορμό της ιστορίας. Οι έξυπνες ατάκες, τα σπιρτόζικα σκηνικά και η σεναριακή πρωτοτυπία, θα φέρουν στο προσκήνιο των βραβεύσεων την ταινία.

2. Rampart – το παραπέτασμα

Ο Γούντυ Χάρελσον φλερτάρει εδώ και καιρό με το Όσκαρ. Λέτε να τα καταφέρει φέτος ερμηνεύοντας τον διεφθαρμένο μπάτσο που βιαιοπραγεί σε σχεδόν αθώο πολίτη όσο το γεγονός καταγράφεται από κάμερες και δημοσιοποιείται; Σίγουρα το όνομα του θα φτάσει τις υποψηφιότητες. Ωμή δράση, εμπνευσμένη ρυθμική σκηνοθεσία, η Σιγκούρνευ Γουίβερ και η Ρομπιν Ράιτ Πεν σε συμπληρωματικούς και άκρως ουσιαστικούς ρόλους και μια ταινία με τη δύναμη που ο ανεξάρτητος Κασαβετικός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει στο παρελθόν.

3. Take this waltz

Ένα χρόνο πριν είχαμε στο Τορόντο το «Βlue Valentine» που λάτρεψε το Ελληνικό κοινό. Φέτος το Τake this waltz θα αντικαταστήσει τη θέση του στις καρδιές των θεατών. Η πολυτάλαντη σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Σάρα Πόλευ σκηνοθετεί τη Μισέλ Γουίλιαμς και τον Σεθ Ρόγκεν στο αισθηματικό δράμα που καταγράφει στιγμές μοναξιάς σε μια σχέση χωρίς έρωτα και τον άνευ όρων έρωτα από την άλλη. Η κεντρική ηρωίδα μπαίνει σε προβληματισμό για το κατά πόσο θέλει να παραμείνει με τον σύζηγο της όταν γνωρίζει άγνωστο γείτονα, έτοιμο να τη δεχτεί με κάθε τις αδυναμία. Πέρα από τον συγκινητικό ρυθμό που σε όποιον έχει ερωτευτεί και πονέσει δεν θα του είναι αδιάφορος, η κωμικός Σάρα Σίλβερμαν κάνει τη διαφορά στον ρόλο μιας ανώνυμης αλκοολικής που οφείλει να αντιμετωπίσει με καθαρότητα το χάος της ψυχής της.

4. Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη

Ο μετρ του ρομαντικού μελοδράματος Λάσε Χάλστρομ (κατά κόσμον Χέσε Λάμστρομ) οδηγεί την Έμιλυ Μπλαντ και τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ στα ρηχά νερά του ρομαντισμού. Με οδηγό τους το παράξενο σχέδιο ιχθυοκαλλιεργειών στην Υεμένη και ως βιτρίνες στην απόκρυψη μιας παρ ολίγον πολιτικής τραγωδίας, ο δυτικός κόσμος γνωρίζει τον αντίποδα του. Σιρόπια υπάρχουν που τα πατάει το μάτι σου και κολλάει... αλλά στα ρομάντζα αν δεν ζαχαρώσει ο κερατοειδής, μάλλον αποτυγχάνουν ακόμα και αν μυρίζουν ψάρι... διότι ως γνωστόν, το ψάρι βρωμάει απ το σιρόπι!

5. Machine gun preacher

Ο Τζέραλντ Μπάτλερ πρέπει ήδη να ράβει το κουστούμι του για τις χρυσές σφαίρες. Ερμηνεύοντας τον πρώην τοξικομανή που αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε ανθρωπιστικές εργασίες στο πληγωμένο Σουδάν, δίνει μια ερμηνεία άνευ προηγουμένου. Ανέλπιστα καλός σε έναν άχαρο και με πολλές αναγνώσεις χαρακτήρα, κρατά ισορροπίες με επιτυχία χάριν της ουσιαστικά καθαρής ματιάς του σκηνοθέτη Μαρκ Φόρστερ (ναι, αυτού που έκανε το Quantum of solace).

6. The descendant

Ένα κέρατο θα ενεργοποιήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αλλά και του σεβασμού στον Χαβανέζο Τζορτζ Κλούνευ. Η γυναίκα του, λίγο πριν πέσει σε κώμα, ήταν έτοιμη να ζητήσει διαζύγιο για να απολαύσει τον έρωτα της με ένα πολύ νεότερο άντρα. Θα έρθει η συγχώρεση και η επανένωση με τις κόρες του ή θα αφήσει τις έκρυθμες ανδρικές του ορμόνες να κατευθύνουν την πορεία που θα πάρει η δικαιοσύνη. Μια γλυκιά ανδρική κωμωδία που νικητής είναι ο χαμένος όσο η συγχώρεση καταπνίγεται από ένα γαμώτο. Σεναριακό κομψοτέχνημα, αφήνει τους ήρωες να πουν όσα είναι αναγκαία και να αποκρύψουν ότι αποκαλέσει συναισθηματική φλυαρία με τον Τζορτζ Κλούνυ να τον σκιάζουν οι δυο υπέροχες πιτσιρίκες που υποδύονται τις κόρες του. Σίγουρα από τις ταινίες που θα αγαπήσετε και θα σας κάνει να σκεφτείται διαφορετικά, πέρα από τα τετριμμένα, τι χρειάζεται η ψυχή σας για να αναδυθεί με τις αξίες που θα έπρεπε να έχει.

7. The intruders

Θα μπορούσε να είναι και στην 13η θέση, το θρίλερ που έχει να μας προτείνει η ισπανική κινηματογραφία για φέτος με πρωταγωνιστή τον Κλάιβ Όουεν (η καθαρά τυχαία αρίθμηση το έφερε στην 7η). Δυο πιτσιρίκια, ένα Ισπανάκι και ένα Αγγλάκι, τους ενώνει ο φόβος για τον απρόσωπο άνθρωπο που έχει κατακτήσει τον θρόνο στο ασυνείδητο των ονείρων τους. Η Ισπανίδα μάνα μπορεί να καταλάβει περισσότερα από όσα λέει γιατί έχει βιώσει τις σατανικές δυνάμεις του πνεύματος. Ο Άγγλος πατέρας πάλι, έχει την 6η αίσθηση (αυτή της Κολέτσας) αλλά την ενεργοποιεί κατά βούληση. Οι γλώσσες και οι κουλτούρες μπερδεύονται όσο ο φόβος ως παγκόσμια γλώσσα θα αντικαταστήσει τις λέξεις με αισθήματα μύχια και σκοτεινά. Σε αντίθεση με τα περισσότερα Ισπανικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, εδώ το σενάριο είναι ιδιαίτερα αδύνατο και οι ερμηνείες όχι ικανές να σβήσουν τις αδυναμίες της ιστορίας. Η σκηνοθεσία όμως γλιτώνει αρκετές κοινοτοπιές και κάνει περισσότερο ανεκτό ένα δεύτερης διαλογής θρίλερ.

8. Ανεμοδαρμένα ύψη

Όχι, δεν είναι μια ακόμα κινηματογραφική μεταφορά του κλασσικού λογοτεχνήματος. Είναι Η μεταφορά του. Ο έγχρωμος Χίθκλιφ ως εύρημα προσθέτει μια ακόμα ανάγνωση αναφορικά με τις κοινωνικές τάξεις και τη βία εν γένη. Δώστε την προσοχή σας και το σίγουρο είναι ότι αν δεν ανακατέψει με τη σκληρότητα της τα σωθικά σας, έστω το ελαφρό αεράκι των ερωτικών σκηνών θα αφήσει τα μαλλάκια σας ανακατωμένα να ανεμίζουν στον τρελό –Αμερικανικό- νοτιά!

9. Κοριολανός

Όταν σε δυσκολεύει το ήδη άβολο Σεξπιρικό κείμενο, τι πας να κάνεις μοντερνια για να το παίξεις παλικάρι; Όχι-όχι-και πάλι όχι... Όσο καλός και αν είναι ο Ρέιφ Φάινς δεν το σώζει. Όχι-όχι και πάλι όχι... Η Βανέσα Ρέντγκρειβ περισσότερο ακαθοδήγητη δεν υπήρξε ποτέ. Όχι-όχι και πάλι Όχι... Ο Τζέραλντ Μπάτλερ ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι και εδώ Λεωνίδας. Γενικά όχι στην Τρίτη δύναμη γιατί και το νούμερο είναι συμβολικό και επειδή το όλο εγχείρημα ήταν ένα σκέτο νούμερο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

10. Killer Elite

Μοιάζει με ράδιο αρβύλα αλλά περιέργως είναι –κατά τον συγγραφέα- αληθινό. Στην υπόθεση –και την ανάλυση- τώρα. Ο φόνος εξ ορισμού δεν μπορεί να συνδυάζει κομψότητα. Ο δολοφόνος ίσως αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην ταινία. Η δράση μας μεταφέρει το 1979 στη Λατινική Αμερική. Εκεί ο Τζέισον Στάθαμ με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο αναλαμβάνουν την εκτέλεση ενός σκοτεινού ανθρώπου. Μια λάθος κίνηση θα φέρει τον Ντε Νίρο στο παρασκήνιο, απηγχμένο και ταλαιπωρημένο και τον «εν αποστρατεία δολοφόνο» ξανά στην ενεργό δράση για να γλιτώσει τη ζωή του συνεργάτη του. Στην ιστορία εμφανίζεται και ο Κλάιβ Όουεν που προσπαθεί να φέρει αυτό που εκείνος ορίζει δικαιοσύνη. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το Killer Elite είναι λιγότερο επιτυχημένο αν και έχει όλα τα συστατικά της επιτυχίας. Στις σκηνές όμως που ο Ρόμπερτ συναντά τους Τζέισον και Κλάιβ, η δράση ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη.

11. A dangerous method

Λιγότερο επικίνδυνη από τις προηγούμενες ταινίες του η μέθοδος που προτείνει ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ στη νέα του ταινία. Με πρωταγωνιστή τον Γιουνγκ (Φεσμπίντερ) και τη σχέση του με τη Σαμπίνα Σπιλραιν (Κίρα Νάιτλυ) καθώς και την παράλληλη τριγωνική σχέση των δύο τους με τον Φρόιντ, η ιστορία πάθους παραμένει χαμηλότονη (άνιση η Κίρα Νάιτλυ με υπερβολές και όμορφες στιγμές διάσπαρτες, περισσότερο εύστοχες επιλογές οι άντρες), η ταινία δεν ολοκληρώνει τον στόχο της χαμένη στο ρομαντισμό ενός περιγραφικού σεναρίου. Η αυτοψυχανάλυση δεν πέτυχε 100% αλλά ο ασθενής έζησε καλά και εμείς καλύτερα (μέχρι που πέθαναν όλοι και ησυχάσαμε).

12. Υστερία

Από τον Φρόιντ, τον Γιουνγκ και τη λοιπή παρέα του, πάμ σε κάτι παρεμφερές. Αγάμητες και αγάμητες, κακογαμημένοι και κακογαμημένες, όλα τα ερωτήματα σας θα απαντηθούν σε λίγες στιγμές αρκεί να έχετε την υπομονή να δείτε την ιστορία των ηλεκτροκίνητων δονητών –και ίσως να τους δοκιμάσετε για να κρίνετε... τα αλλότρια-. Βασισμένη και αυτή η ταινία σε αληθινά γεγονότα, περιγράφει τις θεραπείες που πρότεινε ένας «τεχνίτης» του κόλπου, προς αποφυγή των υστερεκτομών που είχαν θεωρηθεί γιατρειά για την γυναικεία υστερία. Ο σοφός Τζίμης το είπε τόσο άμεσα στο τραγούδι του: «γαμάτε γιατί χανόμαστε» αλλά όταν δεν σας κάθεται... συν Αθηνά και χείρα κίνει! Η Μάγκυ Τζίλενχααλ στον ρόλο... της Αθηνάς και στον ρόλο του χεριού η ηλεκτροκίνητη κλακέτα του οργασμού!

13. WE (εδώ η θέση δόθηκε επί τούτου)!

Η Μαντόνα δεν τα κατάφερε και έτσι στη δεύτερη σκηνοθετική της προσπάθεια το χάος επικρατεί της λογικής και της αισθητικής. Τα ιστορικά στοιχεία, σα βγαλμένα από ροζ νουβέλα που επικρατεί το ΕΓΩ, συγκρούονται με μια ανυπόστατη και αδικαιολόγητη παράλληλη δράση που φέρνει τους ήρωες στο σήμερα. Κρίμα γιατί μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο «Λόγο του βασιλιά».

14. Moneyball

Ο Μπραντ Πιττ υποδύεται τον προπονητή του μπέιζμπολ που υπερέβαλε εαυτόν και ζήλο αλλά ποτέ δεν έκανε την πρωτιά. Το αθλητικό μελόδραμα απευθύνεται εξολοκλήρου στο κοινό που τους αρέσουν ανάλογα δημιουργήματα. Με εξαίρεση τις τελευταίες δύο σκηνές, ο παραγωγός και πρωταγωνιστής δεν έχει σαφή εικόνα του τι έχει κληθεί να αποδώσει υποκριτικά.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

15. Άλπεις

Με βραβείο σεναρίου στις αποσκευές του, ο Γιώργος Λάνθιμος έφτασε τον Τορόντο για να παρουσιάσει τις Άλπεις. Άλπεις είναι μια ομάδα 4 ατόμων που υποδύονται τους συγγενείς προφάτων εκλιπόντων έναντι οικονομικής ενίσχυσης, με σκοπό να καταπραΰνουν τον πόνο των ανθρώπων που άφησαν πίσω τους. Η ανατριχιαστική εσωτερική ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια και της μητέρας της ενδυναμώνουν την ομογενή στην αισθητική και την αφήγηση με τον «Κυνόδοντα» ταινία. Η κυκλική σεναριακή δομή, σαν τη ζωή που συναντά τον θάνατο, κλείνει κύκλους και αφήνει επί τούτου αναπάντητα ερωτήματα.

16. Φάουστ

Έφυγε μεταξύ άλλων με τον χρυσό Λέοντα στη Βενετία και καθόλου αδικαιολόγητα ενθουσίασε το κοινό και τους κριτικούς. Στο τέταρτο μέρος της τετραλογίας του Αλεξάντερ Σοκούροφ, ο Μεφιστοφελής οδηγεί στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής του, ένα Φάουστ ανέτοιμο να πουλήσει την ψυχή του. Σπάνιας ομορφιάς κινηματογράφηση, ποίηση και ουσία σε κάθε κάδρο, θέση και ερωτηματικά σε κάθε θεματική ενότητα, ένα απόσταγμα γνώσης κρίσης και σοφίας από τον Οτερ που δεν φοβάται το κακό, το αγαπά και τολμά να εκθέσει κινηματογραφικά τα άλλοθι που του δίνει.

17. Κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Η Μαργιάν Σατραπί που μας είχε χαρίσει το υπέροχο «Περσέπολις» επιστρέφει για να επιβεβαιώσει το μεγάλο της ταλέντο και στη σκηνοθεσία που το μολύβι δεν είναι πρωταγωνιστής και που απαιτείται οι ηθοποιοί να έχουν ενεργή δράση. Το κοτόπουλο με δαμάσκηνα λειτουργεί αναφορικά ως το μοναδικό κίνητρο για ζωή στον καλύτερο βιολονίστα του κόσμου που παίρνει την απόφαση να αυτοκτονήσει με κόσμιο τρόπο. Το νόημα στη ζωή του έχει χαθεί από την ημέρα που του απαγορεύτηκε να παντρευτεί τη γυναίκα των ονείρων του και όταν η σύζυγος του έσπασε το αγαπημένο του βιολί. Με την παιδική αφέλεια της Αμελί και έναν ενήλικο ρομαντισμό, η ιστορία αγάπης χωρίς ανταπόκριση μεταμορφώνεται σε κοιτίδα έμπνευσης. Με πρωτότυπη κινηματογράφηση, αναρχία και ντανταϊσμό, πολιτική σκέψη και άποψη, το κοτόπουλο με δαμάσκηνα είναι μπουκιά και συχώριο.

18. La piel que habito

Ο παλιός καλος Αλμοδόβαρ επιστρέφει έχοντας αποβάλει –επιτέλους- τη σοβαροφάνεια των τελευταίων του ταινιών. Στο «δέρμα που κατοικώ», που αποτελεί σαράκι που τρώει τον δημιουργό εδώ και μια δεκαετία, ο Αντόνιο Μπαντέρας φυλακίζει τον βιαστή της κόρης του, του κάνει αλλαγή φύλου και τον μεταμορφώνει σε ερωμένη του, όλα αυτά υπό το βλέμμα της θετικά προδιατεθειμένης στο πρόσωπο του μητέρας του. Ισορροπημένο μέσα στην ανισορροπία του, το νέο δέρμα που φοράν οι ήρωες του είναι το «μεταποιημένο» παλτό των ταινιών της πρώτης γενιάς. Κακοποιημένο με αγάπη στις σοβαρές σκηνές, χαιδεμένο με οργή στις λιγότερο σοβαρές, το δέρμα έχει πραγματικές αντοχές στις αντίξοες συνθήκες του παραλογισμού. Η Ελένα Ανάγια που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε από τις ταινίες του Χούλιο Μεδέμ, φοράει τον ρόλο της εγχειρισμένης σαν κουστουμάκι ενώ ο Μπαντέρας με σιωπές και μια υπόκωφη διαστροφή στο μάτι κόβει με χειρουργική ακρίβεια και ράβει με την ερμηνεία του. Η απομάκρυνση της Πενέλοπε από το ταμείο, ίσως να μην φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα στα ταμεία, σίγουρα όμως θα ανεβάσει στο χρηματιστήριο της καρδιάς μας τον έκπτωτο σε μετοχές έμπνευσης τα τελευταία χρόνια Πέδρο.

19. Τhe artist

Καλλιτεχνικό επίτευγμα να μιλάς για την εποχή του κινηματογράφου της σιωπής με διάτιτλους και εύγλωττο σε σημείο φλυαρίας να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να υποστηρίξουν το όραμα σου. Ταινία συνολικής συμμετοχής και χημείας, το the artist που έφυγε με το μεγάλο βραβείο από το φεστιβάλ Καννών είναι μια ταινία σκέτη μαγεία. Σαν σίκουελ ή πρίκουελ του «χορεύοντας στη βροχή», με σεβασμό στο είδος του βωβού κινηματογράφου και των σλαπστικ κωμωδιών, χωρίς στιγμή να γίνει διδακτικό, είναι ένα μάθημα χιούμορ και απλότητας. Τολμηρό σαν την επανάσταση του ήχου στον κινηματογράφο, σαν το χρώμα και το σινεμασκοπ και δυνατό σαν το πρώτο κινηματογραφικό φιλί που είδαμε και πήραμε μαζί στα όνειρα μας.

20. Μελαγχολία

Αν και ήδη η ταινία προβάλλεται στις Ελληνικές αίθουσες, με αφορμή τη δεύτερη θέαση και ανάγνωση κατέληξα στο περιεκτικό και ουσιώδες: ο Τρίερς κάνει δύο τύπους ταινιών, τις ειλικρινείς που είναι άνισες και τα πομπόδη προβοκατόρικα κομψοτεχνήματα που μου σπάνε τα νεύρα. Η ταινία ανήκει στην πρώτη κατηγορία που εγώ εκτιμώ περισσότερο. Αντί να μου δείχνει την Κίντμαν να υποφέρει και στο τέλος με τη βοήθεια του μπαμπά της να κάνει μακελειό, αντί να μου δείχνει την καταφρονεμένη Μπιορκ στην κρεμάλα και την ύστατη στιγμή να τη δένει και σε ένα καπλαμά λες και θα το έσκαγε, αντί να δαμάζει το θρησκευτικό μου –ανύπαρκτο- φρόνημα μαζί με τα κύματα, εδώ μιλάει καθαρά και ξάστερα και λέει: «δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και τι μου γίνεται». Ο κόσμος θα καταστραφεί μαζί με αυτόν γιατί έχει ανάγκη την τιμωρία. Τι ωραίο λοιπόν να είσαι τίμιος και να κάνεις μικρότερα αριστουργήματα... Και τίτλος το λέει τόσο εύγλωττα...

21. Αι αιδοί του Μαρτίου

Με αναφορά στο Καισάρειο πταίσμα και την ματαιοδοξία όσων έχουν εξουσία, η νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνευ, δεν λέει καληνύχτα και καλή τύχη στους θεατές. Εντάξει, σίγουρα δεν τους στέλνει για ύπνο, τους προτρέπει όμως σε όνειρα γλυκά με την όποια λύση δίνει στο τέλος. Σε μια πολιτική εκστρατεία λίγο πριν την τελική αναμέτρηση, το λάθος ενός γερουσιαστή και η περιέργεια του φιλόδοξου υπεύθυνου καμπάνιας του θα ξεδιπλώσει την πραγματική εικόνα και των δύο. Τα όρια, λιγότερο ευδιάκριτα πια, θα σπάσουν παρέα με την ηθική γιατί χωρίς αποτέλεσμα κανένα «όραμα» δεν είναι ικανό να ικανοποιήσει τον έχων εξουσία. Μακρύς ο Μάρτης και χωρίς μύγες, ζουζουνίζει χωρίς να τσιμπάει, σαν την σφήγκα που θέλει να δηλώσει παρουσία για να φάει παρασιτικά από το πιάτο σου. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι η πολιτική. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε αυτό δεν είναι κατ ανάγκη ο κινηματογράφος.

ΚΑΙ Ο ΚΟΛΑΟΥΖΟΣ:

21 & 1/2: 360

Εδώ θα μοιραστώ απλά λίγες σκέψεις αφού οι καθυστερήσεις που λέγαμε παραπάνω με ανάγκασαν να δω μισή ταινία. Η νέα ταινία του Φερνάντο Μερέγιες ταξιδεύει 360 μοίρες στην υδρόγειο σφαίρα τους θεατές μέσα από ανάλογες ιστορίες. Όλες έδειχναν ενδιαφέρουσες αλλά... ο πανδαμάτορ χρόνος δεν κατάφερε ακόμα να διώξει την ξινίλα μου που δεν το είδα όλο... Περιμένω με αγωνία την κυκλοφορία του... Μέχρι τότε...

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Για την ακρίβεια, η ιδιορρυθμία του Φεστιβάλ έγκειται στο ότι δεν υπάρχουν ακριβώς έπαθλα, αλλά βραβεία κοινού. Η ταινία που άρεσε περισσότερο λοιπόν ήταν το Where Do We Go Know? (φωτό) της Ναντίν Λαμπακί, Ντοκιμαντέρ το The Island President του Τζον Σενκ, Μεταμεσονύκτια προβολή το The Raid του Γκάρεθ Έβανς, Διεθνής Ανακάλυψη το Avalon του Άξελ Πέτερσεν και καλύτερο Καναδικό φιλμ το Edwin Boyd του Νέιθαν Μορλάντο...