10 φιλμ που δεν χρειάστηκαν διαλόγους για να πουν τα πάντα

Δημοσίευση: 21 Απριλίου 2018, 18:32

To «A quiet place» του Τζον Κραζίσκι με τον ίδιο και την Έμιλι Μπλαντ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστο διάλογο για να πετύχει τον σκοπό του και φυσικά να αποτελέσει μεγάλο εισπρακτικό hit παγκοσμίως.

Το σχεδόν βωβό θρίλερ τρόμου του 38χρονου Αμερικανού δεν ήταν όμως το μόνο σύγχρονο φιλμ που πήρε το καλλιτεχνικό ρίσκο να επενδύσει σε ανάλογου ύφους «σιωπηλή» πρόσεγγιση και απεικόνιση των τεκταινόμενων on screen. Ας αναφερθούμε σε δέκα:

1.“UNDER THE SKIN” (2013)

Το αμφιλεγόμενο φιλμ του Τζόναθαν Γκλέιζερ διηγείται την ιστορία μιας εξωγήινης ύπαρξης (Σκάρλετ Γιόχανσον) που έχει σταλεί στην Γη σαν αρπακτικό που δολοφονεί διάφορους άνδρες, όλα αυτά σαν κομμάτι ενός πειράματος για να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση. Η παρατηρητική ματιά του Γκλέιζερ μελετά το alien υπό το πρίσμα της ανθρώπινης έκφανσής του, βυθίζεται στο δέρμα της και αλλάζει την συναισθηματική της προοπτική. Όλα αυτά, αποτυπωμένα όχι με διάλογο, αλλά με κινήσεις σωμάτων, εκφράσεις προσώπων και το αξέχαστο και διεισδυτικό μουσικό score του Mika Levi…

2. “ALL IS LOST” (2013)

Ο Robert Redford δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία στο σιωπηλό δράμα επιβίωσης του J.C. Chandor. Ενσαρκώνει έναν καπετάνιο που ξυπνά και βλέπει ότι το σκάφος του βυθίζεται μετά από σύγκρουση με ένα κιβώτιο εμπορευμάτων. Για 105 λεπτά γεμάτα αγωνία, παρακολουθούμε τον Redford να επιλύει το ένα πρόβλημα μετά το άλλο για να επιβιώσει.

the artist

3. “THE ARTIST” (2011)

Η Χολιγουντιανή ερωτική επιστολή του Michel Hazanavicius για έναν σταρ του βωβού κινηματογράφου που αγωνίζεται να προσαρμοστεί στις «ομιλούσες ταινίες» παρουσιάζεται με εκπληκτικό τρόπο ως ασπρόμαυρη ταινία. Το μουσικό θέμα του Ludovic Bource καταγράφει επιδέξια τον ψυχισμό του κάθε χαρακτήρα.

4. “ELEPHANT” (2003)

Οι ελάχιστοι διάλογοι που ακούγονται στο βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, δράμα του Gus Van Sant αποτελούν εξολοκλήρου αυτοσχεδιασμό από τους έφηβους ηθοποιούς ενώ όποιες ατάκες ακούγονται είναι επί το πλείστον μουρμουρητά. Ο σκηνοθέτης περιστρέφει την κάμερά του σε ένα voyeur βιαιότητας. Για να κατανοήσει τους ένοπλους μαθητές πρέπει να ακολουθήσει και να μελετήσει την κάθε κίνηση τους.

elephant

5. “IN THE CITY OF SYLVIA” (2007)

Ο José Luis Guerín δεν παρουσιάζει κανένα διάλογο σε αυτό το δραματικό μυστήριο των 84 λεπτών. Η πλοκή ακολουθεί έναν ανήμπορο ρομαντικό άνθρωπο, καθώς περνάει από το Στρασβούργο της Γαλλίας, αναζητώντας μια γυναίκα που είχε γνωρίσει έξι χρόνια νωρίτερα. Η σιωπή που επιλέγεται από τον Guerín είναι βασική, ενσωματώνοντας τον θεατή στο σαγηνευτικό και αινιγματικό ταξίδι αυτού του ανθρώπου.

6. “JUHA” (1999)

Μια ασπρόμαυρη βωβή ταινία του Φινλανδού δημιουργού Aki Kaurismäki που τοποθετεί το μυθιστόρημα του 18ου αιώνα του Juhani Aho στη δεκαετία του '70, καθώς παρουσιάζει την ιστορία μιας χωριάτισσας που εγκαταλείπει τον σύζυγό της όταν ερωτεύεται έναν απατεώνα. Η ταινία χρησιμοποιεί υπότιτλους για να μεταδώσει τους διαλόγους στον θεατή.

juha

7. “LA ATENNA” (2007)

Το Αργεντίνικο δράμα του Esteban Sapir λαμβάνει χώρα σε μια άγνωστη πόλη, όπου όλοι οι πολίτες έχουν χάσει τις φωνές τους. Ο διάλογος χρησιμοποιείται με φειδώ και η μια από τις φωνές που ακούγεται είναι ενός τραγουδιστή στην τηλεόραση (γεγονός που αποτελεί σύμβολο της διαφθοράς). Τα μέλη της οικογένειας που βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας προσπαθούν να κερδίσουν πίσω τις φωνές τους, καθώς ο Sapir αποτίει φόρο τιμής στον Γερμανικό Εξπρεσιονισμό.

8. “MEEK’S CUTOFF” (2010)

Η ταινία της Kelly Reichardt είναι σαν να έχει πέσει κανείς στη μέση της ερήμου το 1845 στο Όρεγκον. Η ιστορία του σκηνοθέτη αναφορικά με τους εποίκους του 19ου αιώνα, που αγωνίζονται να περάσουν μέσα από το μονοπάτι του Όρεγκον απεικονίζεται ως επί το πλείστον μέσω των τοπίων. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας ταινίας που αναγκάζει τον θεατή να παρατηρήσει και να βιώσει τις καταστάσεις που βιώνουν οι πρωταγωνιστές.

la atenna

9. “THE TRIBE” (2014)

Το εκπληκτικό ουκρανικό δράμα του Myroslav Slaboshpytskyi ακολουθεί έναν έφηβο που ανακαλύπτει τις ιεραρχίες του νέου σχολείου του: ένα οικοτροφείο για κωφούς εφήβους. Η ταινία αποτελείται από κωφούς ηθοποιούς και παρουσιάζει τους διαλόγους μόνο μέσω της νοηματικής γλώσσας χωρίς μεταφρασμένους υπότιτλους.

10. “THE TRIPLETS OF BELLEVILLE” (2003)

Το εξαιρετικό φιλμ κινουμένων σχεδίων του Sylvain Chomet βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη μουσική και την παντομίμα για να παρουσιάσει την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ξεκινάει μια αποστολή για τη διάσωση του απαχθέντος εγγονού της. Η πρωταγωνίστρια επικοινωνεί μόνο σε αναστεναγμούς και μουγκρητά, αλλά η κωμική αφήγηση του Chomet και το μοναδικό στυλ κινουμένων σχεδίων φέρνουν εις πέρας το πιο δύσκολο κομμάτι, αυτό της έκφρασης.