Smile

Ύστερα από ένα αλλόκοτο, τραυματικό δυστύχημα με μια ασθενή της, η οποία αυτοκτόνησε μπροστά της με ένα αφύσικο χαμόγελο τη στιγμή του θανάτου της,  η Δρ. Ρόουζ Κότερ αρχίζει να βιώνει ανεξήγητες καταστάσεις, με μια τρομακτική οντότητα να την στοιχειώνει παίρνοντας την μορφή οικείων προσώπων της, τα οποία χαμογελούν με τον ίδιο τρόπο.

Με τον τρόμο να σαρώνει τη ζωή της, η Ρόουζ πρέπει να αντιμετωπίσει το προβληματικό παρελθόν της για να επιβιώσει και να ξεφύγει από την τρομακτική πραγματικότητα.

Μερικές ταινίες τρόμου στοχεύουν στον διακριτικό φόβο του κοινού. Άλλεςπροσπαθούν να κάνουν το κοινό να στριφογυρνάει στο κάθισμά του. O σκηνοθέτης του "Smile" είχε έναν πιο φιλόδοξο στόχο: "Ήθελα να φτιάξω μια ταινία που βιώνεται ως μια συνεχόμενη κρίση πανικού από την αρχή μέχρι το τέλος".

Το τελικό αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει ακριβώς, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως το "Smile" αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη και ένα από τα πιο πετυχημένα horror της χρονιάς.

Ένα mainstream στην φτιαξιά του και την οπτική του πινακοθήκη εκφράσεων ταινιάκι τρόμου που όμως τελικά καταφέρνει να πατήσει και one step beyond. Nα παρεισφρύσει δηλαδή τον ψυχολογικό κομμάτι και να ψαχτεί αρκετά με τα προσωπικά τραύματα, το "κοινωνικό τέρας" της fast food εποχής που ζούμε, την ετσιθελική και επιβαλλόμενη (και γι'αυτό ψυχαναγκαστική) "ευτυχία" που σου τρώει το σαράκι και οδηγεί στην κατάθλιψη, την αυτοκτονία. 

Χαμογέλα λοιπόν, διαφορετικά πέθανες, κοινωνικά και κυριολεκτικά, αν δεν μπορείς να διαχειριστείς το βάρος της επίπλαστης σοσιαλμιντικής πραγματικότητας που σε θέλει χαρούμενο και κυρίως, ευχάριστο. 

Όλα αυτά στο backround. Σε πρώτο πλάνο, όχι ιδιαίτερες σκηνοθετικές πρωτοτυπίες, ούτε ερμηνείες που θα σε στοιχειώσουν ξερωγώ, αλλά επιτυχημένα jump scares, αρμονικά ενταγμένες στο σύνολο επιρροές από σημαντικά ταινιάκια του genre (Ring & It follows για να αναφέρω δύο), πλανοθεσία από μόνη της αρκούντως υποσχόμενα τρομακτική, ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο υποσχόμενο.