Origin

Σύνοψη: Ενώ εξετάζει το παγκόσμιο φαινόμενο της κάστας και των σκοτεινών επιπτώσεων στην κοινωνία, μια δημοσιογράφος αντιμετωπίζει ανυπολόγιστη προσωπική απώλεια και αποκαλύπτει την ομορφιά της ανθρώπινης αντοχής.

Άποψη: Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που μπορεί στα σημεία να προδίδεται από το non-fiction υλικό στο οποίο βασίζεται που μετατρέπεται σε μια ταινία μυθοπλασίας, ωστόσο διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και την περιέργεια του θεατή στο πού θα καταλήξει αυτή η έρευνα.

Κεντρικό πρόσωπο η αμερικανίδα δημοσιογράφος Isabel Wilkerson που έγραψε το βιβλίο Caste: The Origins of Our Discontents στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Συγκεκριμένα η ταινία ακολουθεί το πώς ξεκίνησε  η όλη έρευνα και πώς κατέληξε στην συγγραφή και στην δημοσίευση του εν λόγω βιβλίου.

Όσο και αν αυτό φαντάζει κάπως βαρετό ή πολύ ακαδημαϊκό, στην πραγματικότητα έχει μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον μιας και η ηρωίδα αναζητά αίτια γύρω από την δημιουργία του συστημικού ρατσισμού της αμερικανικής κοινωνίας απέναντι στους μαύρους. Ούσα και η ίδια αφροαμερικανίδα, διερευνά το ζήτημα της καταγωγής, όχι μόνο της φυλετικής αλλά και της καταγωγής των ιδεών.

Η βασική ιδέα της δημοσιογράφου, και προσπάθεια που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μεθοδικά κατά την διάρκεια της ταινίας, είναι να αποδείξει μια άποψη που βλέπει συγγένειες ανάμεσα στον ναζισμό και την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού από τους ναζί με νεοναζί και ακροδεξιές ομάδες που σκοτώνουν ή τραμπουκίζουν αφροαμερικανούς στις σύγχρονες ΗΠΑ του make America great again και τελικά να συνδέσει την όλη θεωρία της με την λογική της κάστας και όχι της φυλής, με την λογική της ταξικής διαστρωμάτωσης μιας κοινωνίας και της θεωρίας περί ανώτερων και κατώτερων που ξεπερνά το πλαίσιο της φυλής.

Είναι σίγουρο πως ως ντοκιμαντέρ θα λειτουργούσε πολύ περισσότερο μιας και κάποιες συνδέσεις των υποϊστοριών μοιάζουν αμήχανες, περίεργες με κάποιες μελό εξάρσεις και κάποια ιστορικά μαθήματα να συγκρούονται αφηγηματικά μεταξύ τους. Ενδιαφέρουσες οι δραματοποιημένες εξιστορήσεις γεγονότων από την Γερμανία του Χίτλερ την δεκαετία του 1930, που βοηθούν στο επιχείρημα της δημοσιογράφου. Κινηματογραφικά όμως μοιάζουν περισσότερο με βινιέτες εγκιβωτισμένες σε ένα πλαίσιο που δεν δένει οργανικά.

Η γλώσσα της σκηνοθέτριας Ava DuVernay είναι σύνθετη και ευρηματική και η πορεία της ιστορίας από το Βερολίνο του Χίτλερ στο σύγχρονο Βερολίνο που θα βρεθεί η Isabel και τελικά στην Ινδία των καστών, θέτει τον ίδιο τον θεατή απέναντι σε ένα ερώτημα που καλείται και ίδιος να αναρωτηθεί και να βγάλει την δική του απάντηση.

 Ίσως το ευφυέστερο της ταινίας είναι ακριβώς αυτό: χωρίς να γίνεται ανιαρή ή πολύ ιστορική, επικοινωνεί με τον θεατή, του ζητά την δική του γνώμη πάνω σε όλο αυτό, δεν παίρνει τίποτε ως θέσφατο, χωρίς να αφήνει την ηρωίδα έρμαιο των εξελίξεων, μιας και η προσωπική της ζωής συνδέεται άμεσα με την πορεία της έρευνάς της, αν και σίγουρα σε πολλά σημεία γίνεται μέσο παρουσίασης των αποτελεσμάτων. Ένα κινηματογραφικό υβρίδιο που μπορεί να μην πετυχαίνει απόλυτα ο συνδυασμός, αλλά άξιζε σίγουρα η προσπάθεια δικαιώνοντας εν πολλοίς την δημιουργό του αλλά και χωρίς να γίνεται αντιληπτό γιατί να μην το κάνει ντοκιμαντέρ όταν η καλύτερη μέχρι στιγμής δουλειά της ήταν ένα ντοκιμαντέρ, το εξαιρετικό 13th (2016), σε σχέση με τις ταινίες μυθοπλασίας της, που κυμαίνονται από το συμπαθητικό (Selma) μέχρι ακόμα και το κακό (A Wrinkle in Time).

Από τις fiction ταινίες της είναι σίγουρα η καλύτερη, η πιο ευρηματική και μια από τις πιο κοινωνικά to the point ταινίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια στο αμερικάνικο σινεμά.