Η περιπέτεια

Με την Περιπέτεια, αντιστροφή μιας αστυνομικής ταινίας, ο κινηματογραφιστής διερευνά τις αλλαγές στις σχέσεις και στις συμπεριφορές, μαζί με την «αρρώστια των αισθημάτων», την αλλοτρίωση και την αποξένωση, που εκφράζονται πιο ειλικρινά, αυθόρμητα και άμεσα σ' ένα χώρο και χρόνο διακοπών και εξοχής και που σχετίζονται, στο βάθος, έμμεσα, τουλάχιστον, με την εξέλιξη του φαινόμενου: «οικονομικό θαύμα».

“Αυτό που όλοι τόσο συχνά αποκαλούν “εξέλιξη της δράσης” δε μ’ ενδιαφέρει. Εκ των προτέρων, καμία τεχνική δεν είναι καλύτερη από μια άλλη. Και πιστεύω ότι οι παλιοί κανόνες του δράματος δεν έχουν κάποια ισχύ πλέον. Σήμερα, οι ιστορίες είναι αυτό ακριβώς που είναι, δίχως απαραίτητα να έχουν αρχή ή τέλος, χωρίς “σημαντικές σκηνές”, χωρίς εξέλιξη της δράσης, χωρίς κάθαρση. Αποτελούνται από τμήματα, θραύσματα, με τον ίδιο ανισόρροπο τρόπο όπως κι εμείς οι ίδιοι ζούμε.” (Από συνέντευξη του Αντονιόνι, Νοέμβριος 1965)