Ευπρεπές, αλλά naive και στερεότυπο
Μια Ελληνική παραγωγή πραγματικά προσεγμένη, με όμορφες εικόνες, ειδυλλιακά locations, καθαρό ήχο και λυρική ματιά που διαφοροποιείται από τις φετινές ημεδαπές αστικού ενδιαφέροντος ταινίες, είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενη στα πλαίσια ενός εθνικού κινηματογράφου που οφείλει και την αφέλεια να υποστηρίζει και τις διαφορετικές τάσεις να κρατάει ζωντανές, τη στιγμή μάλιστα που δείχνει να στοιχίζεται επικίνδυνα σε ένα θεματικό μοντέλο αυστηρά αναπαραστατικό της ζωής στην πόλη.
Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι μια δραματουργία κατ’ επίφαση naive και συντηρητική ,που δε πείθει, προκρίνοντας το στερεότυπο της μοιραίας γυναίκας που σπέρνει τον πανικό, την ίδια στιγμή που ο χαρακτήρας του Άρη δημιουργεί ερωτηματικά, κυρίως για την ευκολία να διαλύσει μια φιλία ετών στο όνομα ενός τρελού ερωτά που σκάει αναπάντεχα, κυρίως για τον ίδιο το θεατή. Υπάρχουν κωμικές στιγμές που κρατούν το ενδιαφέρον τη στιγμή που τα κοινότοπα διαλογικά μέρη αναπαράγουν ως το τέλος το δράμα των χαρακτήρων, κορυφώνοντας στο ενδιαφέρον λυρικό ξέσπασμα-κάθαρση, σε ένα ευπρεπές αλλά δίχως αποχρώσεις δράμα σχέσεων.
Παναγιώτης Ευσταθιάδης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων