Ο ντετέκτιβ μέσα μας...
Ενας από τους πιο αγαπημένους μας ηθοποιούς, ο Τζον Κιούζακ, δείχνει να έχει πάρει την κάτω βόλτα. Οχι βέβαια σε σημείο οι επιλογές ή οι ερμηνείες του να θυμίζουν π.χ Νίκολας Κέιτζ, αλλά είτε είναι άτυχος είτε δεν πολυδιαβάζει τα σενάρια, πρέπει να κάνει μια επανεκκίνηση. Μέχρι αυτή τη στιγμή η ταινία αυτή δεν είχε βρει διανομή στις ΗΠΑ, ενώ έχει γυριστεί πριν 2 χρόνια!
Αυτό εδώ το θρίλερ είναι ότι πρέπει αν θες να περάσεις μιάμισι ωρίτσα χωρίς να πολυσκεφτείς. Θυμίζει "Σιωπή των αμνών", "Kiss the girls", έχει έναν καλό... κακό, δεν έχει υπερβολές και ηρωϊσμούς, έχει όμως "τρύπες". Και πολλές. Το στόρι του έχει ενδιαφέρον και η αφήγηση σε βοηθά. Εχει ρυθμό, σασπένς ενώ η γνώση του "κακού" από τα πρώτα κιόλας λεπτά σου αφήνει ένα "παράθυρο" για ένα twist στο τέλος. Το οποίο είναι τουλάχιστον διαφορετικό από άλλες τέτοιες ταινίες αλλά σε γεμίζει απορίες του στιλ "πως έγινε τώρα αυτό;".
Το πρόβλημα είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας, το πλήθος κλισέ -γιατί ΠΑΝΤΑ πρέπει να χάνεται η κόρη του μπατσου, αγόρια δεν έχει κανείς;- και το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης -η πρώτη ταινία του ηθοποιού Ο' Νιλ- παρασύρεται από την έκβαση της ιστορίας του καιν το γεγονός ότι στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα και δε νοιάζεται για τις λεπτομέρειες που είναι σημαντικές όταν κάνεις μια "ντετέκτιβ-ταινία". Τόσες σειρές και ταινίες έχουμε δει, δεν θα κρύβουμε έναν ντετέκτιβ μέσα μας;
Γιάννης Λυμπέρης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων