Ο πάγος που καίει

Σύνοψη: O Λι Χαοφένγκ επισκέπτεται την πόλη Γιαντζί στην Βόρεια Κίνα, στα σύνορα με την Νότια Κορέα, για τον γάμο ενός συναδέλφου. Καθώς φροντίζει να αποφύγει τα τηλέφωνα του κέντρου ψυχικής υγείας που τον αναζητά και αποζητά μια απόδραση από την μελαγχολία του, στο δρόμο του βρίσκεται η Νάνα, μια ξεναγός σε ένα γκρουπ Κινέζων τουριστών.

Την επόμενη μέρα, ο Haofeng συμμετέχει στην ξενάγηση, που καταλήγει κάποια στιγμή σε ένα παραδοσιακό Κορεάτικο εστιατόριο. Εκεί δουλεύει ο Χαν Σιάο, που διατηρεί μια ιδιαίτερη συναισθηματική σχέση με την Νανα και μια φαινομενικά κουλ στάση απέναντι στην ζωή.

Μετά από ένα μεθυσμένο βράδυ, οι τρεις τους περιδιαβαίνουν την πόλη, προσπαθώντας να δραπετεύσουν από μια επίμονη μοναχικότητα, από το συναισθηματικό τους πάγωμα.

Άποψη: Ο Άντονι Τσεν επιστρέφει με μια ιστορία ανθρώπινης σύνδεσης ανάμεσα σε ξένους, ανάμεσα σε μόνες υπάρξεις που αναζητούν επαφή και τρυφερότητα και βρίσκουν τελικά έναν προσωπικό επαναπροσδιορισμό.

Στο “Τhe breaking ice” τοποθετεί στο επίκεντρο τρεις νέους ανθρώπους, που βρίσκονται για διαφορετικούς λόγους σε έναν ξένο τόπο και μοιάζει να ζουν τις ζωές τους διεκπεραιωτικά, υποφέροντας σιωπηλά μέσα σε μια καθημερινότητα που δεν τους γεμίζει. Οι ήρωές του αναζητούν ελευθερία και έναν τρόπο να την διεκδικήσουν και οι προβληματισμοί τους απηχούν αυτούς μια νέας γενιάς, εκτός των συνόρων της Κίνας, που παλεύει μέσα στις απογοητεύσεις και τις ψυχικές δυσκολίες να ζήσει μια ικανοποιητική ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα προσωπικά.

"O πάγος που καίει" είναι φιλμ ευαίσθητο και μελαγχολικό και διαθέτει μια ελκυστική ατμόσφαιρα, με τον σκηνοθέτη να κάνει αυτό ακριβώς που ξέρει καλά: να βρίσκει ποίηση και ομορφιά σε κομμάτια και εικόνες της καθημερινής ζωής που οι άνθρωποι θεωρούν συνήθως βαρετά και συνηθισμένα.

Ο λυρικός τόνος, η φωτογραφία, ο ρυθμός της ταινίας την φέρνουν κοντά σε αυτό που αποκαλούμε “mood piece”, με την εξέλιξη περισσότερο να δημιουργεί συναισθήματα και σκέψεις και λιγότερο να υπηρετεί μια συνεκτική και δομημένη αφήγηση.

Άλλωστε, πολλά στοιχεία της πλοκής στέκουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, η χρήση του CGI δεν βοηθά ιδιαίτερα (και δεν ήταν ίσως και απαραίτητη για την χρήση και αποτελεσματικότητα του μύθου) ενώ οι συνδέσεις και οι συμβολισμοί σε σημεία ξεφεύγουν, αφαιρώντας από την ήδη αδύναμη, αφηγηματικά τουλάχιστον, εξέλιξη.

Παρ’ όλα αυτά, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, το κινούμενο συναίσθημα, από την σεξουαλική ένταση μέχρι το μούδιασμα και την μελαγχολία, χαίρουν υπέροχης διαχείρισης και συνολικά ο Τσεν έχει δημιουργήσει ένα ατμοσφαιρικό και ουσιαστικά σύγχρονο αποτέλεσμα, ένα ποιητικό γράμμα σε αυτά που χάνουμε και αυτά που βρίσκουμε, μια απαιτητική αναζήτηση και άσκηση ελευθερίας που καταφέρνει να παραμείνει αισιόδοξη μες στην απελπισία της: όσο συμπαγής κι αν φαίνεται, ο πάγος σπάει.