Ο μικρός αδερφός

Σύνοψη: Όταν η Ροζ φθάνει στη Γαλλία, εγκαθίσταται στο διαμέρισμα φίλων στα προάστια του Παρισιού, μαζί με τους δύο γιους της, Ζαν και Ερνέστ. Η δημιουργία και η διάλυση μιας οικογένειας από το τέλος της δεκαετίας του ’80 μέχρι τις μέρες μας.

Άποψη: Μετά το βραβείο Camera d’ Or στο Φεστιβάλ των Καννών με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το 2017, το πολύ ενδιαφέρον Jeune Femme, μια φεμινιστική προσέγγιση στην ζωή μιας νεαρής Γαλλίδας, στο αμερικάνικο ύφος της Lena Dunham με την γαλλική nouvelle vague, η Leonor Serraille επιστρέφει πέντε χρόνια αργότερα (η ταινία βγήκε στις Κάννες το 2022) με την δεύτερη ταινία της, η οποία εστιάζει επίσης σε ένα γυναικείο βίωμα, πλέον της μητρότητας αλλά και της μετανάστευσης μέσα όμως από τα μάτια και την διαμεσολάβηση του ενός γιου της που αφηγείται τα παιδικά του χρόνια με την νεαρή μητέρα του και τον αδερφό του.

Ξεκάθαρα γαλλικό, με μια γλυκιά μελαγχολία, μια διάθεση για συζήτηση και μια ολίγον τι επιφανειακή προσέγγιση, γεμάτη ωστόσο ανθρωπιά, ενσυναίσθηση και φυσικά πολύ καλές ερμηνείες από την Annabelle Lengronne στον ρόλο της μητέρας και των Ahmed Sylla και Stephane Bak στους ρόλους των γιων.

Ξεκινώντας από την εποχή των 80s και την μετανάστευση από την Ακτή Ελεφαντοστού στο Παρίσι, για λόγους και αιτίες που δεν διασαφηνίζονται αν και ίσως δεν χρειάζεται, συναντούμε την κοινή τους πορεία και ζωή στο γαλλικό αστικό κέντρο.

Μια ζωή γεμάτη χαρά και προβλήματα, με την οικογένεια να προσπαθεί να ξαναβρεί τον συνεκτικό της ιστό, να φέρει στην επιφάνεια την συγκολλητική ουσία και αν γίνεται, να την δυναμώσει. Σε αυτό δυσκολεύουν την κατάσταση οι εξωγενείς παράγοντες, αλλά και η ίδια η ενηλικίωση των παιδιών, μιας και εν πολλοίς είναι ένα coming-of-age δράμα με φόντο και μακρινή ανάμνηση την μετανάστευση και την ιδιότητα του «ξένου» σε μια άλλη κοινωνία ή του μαύρου σε μια κοινωνία λευκών.

Οι δυναμικές που αναπτύσσονται στις μεταξύ τους σχέσεις, και ιδίως όταν μεγαλώνουν και οι συνθήκες αλλάζουν, με την μητέρα να έχει άλλους συντρόφους και τα παιδιά να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, είναι αυτό που τροφοδοτεί την ταινία της Serraille που αδυνατεί να δώσει την μεγάλη εικόνα και πολλώ δε μάλλον το τραύμα του εκπατρισμού.

Μπορεί να μην το έχει βιώσει η ίδια, αλλά οι επίσης γαλλόφωνοι, αλλά Βέλγοι, συνάδελφοί της, οι Dardenne στο Τόρι και Λοκίτα, παρότι λευκοί ευρωπαίοι και μεγαλύτερης ηλικίας, είχαν μια μεγαλύτερη ειλικρίνεια και ωμότητα σε αυτό που έδωσαν, ενώ ο Μικρός Αδερφός έχει το πασπάλισμα μιας κλασικής γαλλικής ντραμεντί.