Νύχτες Πρεμιέρας 2023: "Universal theory" - Κριτική

Σύνοψη: 1962. Σε ένα επιστημονικό συνέδριο φυσικής στις Άλπεις, ένας νεαρός φοιτητής προσπαθεί να ολοκληρώσει τη διπλωματική του γύρω από μια προκλητική θεωρία για την ύπαρξη παράλληλων πραγματικοτήτων, ενώ σύντομα παράξενα φαινόμενα γύρω του μοιάζουν να την επιβεβαιώνουν: δυσοίωνες φιγούρες, αλλόκοτοι σχηματισμοί νεφών στον ουρανό, ανεξήγητοι θάνατοι και σωσίες, και –φυσικά– μια μυστηριώδης πιανίστρια την οποία ερωτεύεται σφόδρα.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Άποψη: Ο νεαρός γερμανός σκηνοθέτης Timm Kroger (The Council of Birds) σίγουρα ξέρει πολύ καλά το σινεμά του παρελθόντος. Η πρώτη σεκάνς της ταινίας συναντά τον Γιοχάνες την δεκαετία του 70, μετά τα γεγονότα που θα απασχολήσουν την υπόλοιπη ταινία, ως συγγραφέα ενός sci-fi μυθιστορήματος που αντιμετωπίζεται με γέλια και κοροϊδία, καθώς δεν αποδέχονται την επαναστατική θεωρία του περί παράλληλων κόσμων, με τον σκηνοθέτη να ακολουθεί την έγχρωμη τηλεοπτική και κινηματογραφική αισθητική των 70s.

Αυτό θα δώσει πάσα σε μια ασπρόμαυρη ταινία που μέσα στην παραδοξότητά της κρύβει έναν μεγάλο φόρο τιμής στον κινηματογράφο του Χίτσκοκ και στο αμερικάνικο νουάρ των 40s και 50s, με μια όμως πιο στρεβλή ματιά που παραπέμπει στην τριλογία της Ευρώπης που γύρισε ο Λαρς φον Τρίερ (1984-1991) ή ακόμα και στο ντεμπούτο του Αρονόσφκι, π.

Πίσω από την καλλιτεχνική και σινεφίλ εικόνα της, βρίσκεται μια πιο ποπ αφήγηση που συνδυάζει το είδος του μυστηρίου με της επιστημονικής φαντασίας.

Ένας νεαρός διδάκτορας, ο Γιοχάνες, βρίσκεται σε ένα ξενοδοχείο στις χιονισμένες Άλπεις, που σε αντίθεση με το παγωμένο κιουμπρικό Overlook, δεν ξεπηδούν φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά οράματα ενός ανεξιχνίαστου μέλλοντος. Άνθρωποι εξαφανίζονται, δολοφονούνται, μυστηριωδώς επανεμφανίζονται, κάτι κρύβεται που προσπαθεί σε ρόλο ντετέκτιβ να εξιχνιάσει, ενώ κανείς δεν του ανοίγεται και κανείς δεν αποκαλύπτει τα πραγματικά του κίνητρα.

Η απάντηση τελικά ξεφεύγει από τις νόρμες και το σινεμά του Χίτσκοκ που μέχρι τότε υπηρετούσε, κάνοντας έναν κύκλο και επιστρέφοντας στις θεωρίες που ο ίδιος πρότεινε, ακολουθώντας ένα λιντσεϊκό αφηγηματικό οκτάρι, όπως ο αμερικανός σκηνοθέτης έκανε στην Χαμένη Λεωφόρο, υπηρετώντας όμως ένα διαφορετικό είδος.

Οι αναφορές στο κλασικό Χόλιγουντ είναι πολλές: πέραν της ασπρόμαυρης αισθητικής, μια εξαιρετική φωτογραφία του Roland Stuprich, που μοιάζει απίστευτα τεχνητή και ψεύτικη, φιλτραρισμένη έτσι ώστε να τονίσει το ότι πρόκειται για ένα κατασκεύασμα, κατά τα άλλα το μοντάζ, ο τρόπος που η μια σκηνή οδηγεί στην επόμενη, η μουσική που προβάλλει το μυστήριο και το σασπένς, το διακριτικό χιούμορ που έχει αλλά και ο τρόπος ερμηνείας των ηθοποιών, ιδιαιτέρως των μεγαλύτερων σε ηλικία, παραπέμπει άμεσα σε εκείνη την εποχή, δείχνοντας την αγάπη και τον θαυμασμό του σκηνοθέτη σε αυτή. Μάλιστα χρησιμοποιεί σινεμασκόπ, μια κινηματογραφική φόρμα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα 50s, μέχρι τις αρχές της δεκαετίες του 1960, όταν και διαδραματίζεται η ταινία, κυρίως από την 20th Century Fox.

Ένα οπτικό κομψοτέχνημα, που εντυπωσιάζει και ξαφνιάζει, με σκηνές που εντυπωσιάζουν το μάτι, ένα αρκετά meta τέλος και μια ιστορία που όσο και αν δεν έχει τελικά την πολυπλοκότητα που θα ήθελε να έχει ή που η ίδια πιστεύει για τον εαυτό της, προσφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα mainstream ποπ ιστορία που διασκεδάζει και τραβάει την προσοχή του θεατή.

To ΜΟVE IT καλύπτει τις Νύχτες Πρεμιέρας για 14η χρονιά και καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν εδώ.