The son

Ο ‘Γιος’ επικεντρώνεται στον Πίτερ (Χιου Τζάκμαν), του οποίου η ζωή με το νεογέννητο γιο και τη νέα του σύντροφο Μπεθ (Βανέσα Κίρμπι) ανατρέπεται, όταν η πρώην σύζυγός του, Κέιτ (Λόρα Ντερν) εμφανίζεται για ένα θέμα που έχει προκύψει με τον γιο τους Νίκολας (Σεθ ΜακΓκράθ), ο οποίος είναι τώρα έφηβος.

Ο νεαρός φαίνεται να κάνει κοπάνες από το σχολείο εδώ και μήνες και είναι προβληματισμένος, απόμακρος και θυμωμένος. Ο Πίτερ προσπαθεί να φροντίσει τον Νίκολας, όπως θα ήθελε να τον φρόντιζε ο πατέρας του (στον ρόλο ο βραβευμένος με Όσκαρ, Άντονι Χόπκινς), ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ισορροπήσει την κατάσταση με τη δουλειά, το βρέφος, και την προσφορά της θέσης των ονείρων του στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, ψάχνοντας στο παρελθόν για να διορθώσει λάθη, αρχίζει να χάνει την επαφή με τον Νίκολας στο παρόν.

Ο Φλόριαν Ζέλερ συνεχίζει με την δεύτερη ταινία της τριλογίας των θεατρικών έργων που έχει προγραμματίσει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, αυτή τη φορά με τον «Γιο» (και ενώ ακολουθεί η «Μητέρα»).

Αυτή τη φορά η άνοια έχει αντικατασταθεί από την κατάθλιψη, με τον Χιού Τζάκμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή την φορά, σε μια πραγματικά εξαιρετική, συγκινητική και πολυεπίπεδη ερμηνεία, με τον νεαρό Ζεν ΜακΓκραθ όμως που υποδύεται τον γιο να παρουσιάζεται ελάχιστα χαρισματικός και σε εκείνο το σημείο η ταινία να παραμένει ενοχλητικά ανισοβαρής.

Η οξυδέρκεια και η επιμονή στην λεπτομέρεια του Ζέλερ, επιχρωματίζουν μια ταινία με δύσκολο θέμα που δεν μπορείς να χειριστείς με κλισεδιαρισμένα τσιτάτα και έτσι το φιλμ δομείται σε στέρεη σεναριακή και νοηματική βάση, αν και απουσιάζει η όποια έκπληξη που θα ταρακουνούσε και θα προβλημάτιζε τον θεατή.

Η κατάθλιψη (σε αντίθεση με την άνοια) αντιμετωπίζεται, απαιτεί όμως ενεργητικότητα, πράξεις, ιδέες, τόλμη, η σκηνοθετική προσέγγιση του Ζέλερ (αν και στιβαρή) δεν τα διαθέτει αυτά. Και καθώς η επαναληπτικότητα απλώνεται ανησυχητικά, δημιουργείται μια τάση ροπής προς το μελό που στο τέλος στεριώνει και υπερνικά στο νήμα την τραγωδία, με αποτέλεσμα να αφαιρεί από το φιλμ το step up που θα του έπρεπε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει αξία: ένα σκληρό (κατά διαστήματα) δράμα, με υποστηρικτικές ερμηνείες επιπέδου, μια κινηματογραφική έξοδος για ενήλικο κοινό.

Δήλωση του Σκηνοθέτη

«Ο ΓΙΟΣ είναι μια ταινία που ήθελα να σκηνοθετήσω εδώ και χρόνια. Όταν λέμε ιστορίες για οικογένειες, δεν υπάρχει αμφιβολία για τη δυναμική και τα πρότυπα που υπάρχουν και μεταβιβάζονται από τη μια γενιά στην άλλη. Αυτό είναι κάτι που θεωρώ συναρπαστικό και επίσης απαραίτητο να εξετάσουμε, καθώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι οδηγεί τους ανθρώπους σε κάθε οικογένεια —ανεξάρτητα από την καταγωγή τους— να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο, και πώς αλληλοεπιδρούν γονείς με παιδιά. Αν και ξεκίνησα να διηγηθώ μια ιστορία για έναν γιο, κατάλαβα ότι αυτή είναι μια ιστορία για δύο γιους, έναν αγωνιζόμενο έφηβο και έναν πατέρα που αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα ως γιος. Είναι μια ταινία για τις ενοχές, τους οικογενειακούς δεσμούς και τελικά την αγάπη. Είναι εμπνευσμένη από συναισθήματα τα οποία γνωρίζω. Ήθελα να μοιραστώ τις ζωές αυτών των συγκεκριμένων χαρακτήρων, επειδή πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν παρόμοια θέματα ψυχικής υγείας και νιώθω ότι πολλή ντροπή, ενοχή και άγνοια εξακολουθεί να συνδέεται με αυτούς τους αγώνες. Ελπίζω ότι αυτή η ταινία, κατά κάποιο τρόπο, θα προσθέσει μια συμπονετική φωνή στη συζήτηση γύρω από την ψυχική ασθένεια». - Φλόριαν Ζέλερ