Asteroid City

Σύνοψη: Ένα Σαββατοκύριακο του 1955 κάπου στην έρημο των νοτιοδυτικών ΗΠΑ: Στην Asteroid City, γνωστή για έναν γιγάντιο κρατήρα από μετεωρίτη και ένα παρατηρητήριο ουράνιων σωμάτων, στρατός και αστρονόμοι υποδέχονται πέντε νεαρούς βραβευμένους εφευρέτες.

Όχι πολύ μακριά, πέρα από τους λόφους, διακρίνονται «μανιτάρια» από ατομικές δοκιμές. Αυτό που ξεκινάει ως ένας φόρος τιμής στα επιτεύγματα των νεαρών αστεροσκόπων θα εξελιχθεί στην υποδοχή ενός απρόσμενου εξωγήινου επισκέπτη. Η Asteroid City βρίσκεται αποκλεισμένη και ο στρατός ανακοινώνει μία επίσημη ιστορία συγκάλυψης. Όμως, οι πολύ ώριμες για την ηλικία τους ιδιοφυίες έχουν ένα σχέδιο ώστε τα πραγματικά συμβάντα να διαρρεύσουν στον υπόλοιπο κόσμο.

Άποψη: Αν για κάτι φημίζεται το σινεμά του Wes Anderson είναι τα αυστηρά γεωμετρικά κατασκευασμένα πλάνα, τα παστέλ χρώματα του μόνιμου φωτογράφου του Robert Yeoman, την νοσταλγική και μελαγχολική μελωδία του Alexandre Desplat και φυσικά το πλούσιο καστ.

Στο Asteroid City είναι από τις λίγες φορές που δεν καταφέρνει να ισορροπήσει τα υλικά του και να διαχειριστεί το προϊόν του, μοιάζει τελείως μετέωρος και ανίκανος να πετύχει μια ενότητα σε αυτή την συρραφή βινιετών, παραδίδοντας την πιο Wes Anderson δουλειά του αλλά όχι με την καλή έννοια.

Μια ιστορία που είναι εγκλωβισμένη στο σύμπαν του σκηνοθέτη και αυτόματα πετάει επί της οθόνης ό,τι μοτίβο έχει χρησιμοποιήσει στην φιλμογραφία του, που όσο περνάει η ώρα τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι την αφηγηματική κενότητα.

Μπερδεμένη εξ αρχής ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην φαντασία, ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά, χωρισμένη ασκόπως σε κεφάλαια και πράξεις, ο Anderson προσπαθεί να διηγηθεί την ιστορία που έγραψε ένας συγγραφέας και που ανέβασε στο θέατρο, βλέποντας ταυτόχρονα την ίδια την ιστορία παιγμένη αλλά και το background της με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές να εμπλέκονται ο καθένας με τον δικό του τρόπο σε μια υποϊστορία, που ως κοινό έδαφος έχουν μια ευρύτερη sci fi εποχής αφήγηση για μετεωρίτες, εξωγήινους και πειράματα.

Όπως ο Jim Jarmush παρέδωσε μια από τις λιγότερο καλές ταινίες του όταν αποφάσισε να προσαρμόσει το είδος του τρόμου στην δική του κινηματογραφική γλώσσα, έτσι και ο Anderson ασχολούμενος με ένα είδος που δεν κατέχει, παραδίδει μια από τις πιο αδύναμες και ανερμάτιστες δουλειές του, που οριακά δεν έχει καν κεντρική ιδέα, απλώς για να απευθυνθεί στους φαν τους και μάλιστα στους πιο σκληροπυρηνικούς μιας και ουδείς άλλος μπορεί να ανοίξει την πόρτα για το Asteroid City χωρίς να θέλει να φύγει από αυτήν.

Μια σκυταλοδρομία σκηνών που απλώς η μια διαδέχεται την άλλη, απαθώς και χωρίς κατεύθυνση προς κάτι μεγαλύτερο και καθολικότερο. Κρίμα που το Asteroid City διαδέχεται μια από τις καλύτερες δουλειές του σκηνοθέτη των τελευταίων χρόνων, το French Dispatch, που παρόλο το τελείως Wes Anderson περίβλημα, έχει πολλά να πει σε πολλούς περισσότερους.

Το μόνο που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς είναι η καλλιτεχνική αρτιότητα με καρέ που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι επαγγελματίες φωτογράφοι του κόσμου.