Killing Bono

Διασκεδαστικό και με την "ευλογία" των U2

Το Killing Bono είναι πάνω απ’ όλα διασκεδαστικό. Παίρνει και αυτό τη θέση του σε μια άτυπη κατηγορία «μουσικών» ταινιών όπως τα «The Commitments» και «Velvet Goldmine» και τις αληθινές ιστορίες του « Backbeat» και τουντοκιμαντέρ «Anvil! The Story of Anvil». Μπάντες που αναζήτησαν τη δόξα, αλλά μόλις την άγγιξαν…

Και αυτό, αληθινή ιστορία είναι.

Το 1976 στο Δουβλίνο, δύο φίλοι ροκάδες, θέλουν να φτιάξουν μπάντες και ξεκινά μια «ευγενής» κόντρα μεταξύ του, ξεκινώντας και οι δύο από το μηδέν. Ο ένας με το όνομα Paul Hewson ζητά από τον Neil McCormick να του παραχωρήσει τον κιθαρίστα αδελφό για πέμπτο μέλος της μπάντας του. Εκείνος, του λέει όχι αλλά ταυτόχρονα το κρύβει από τον αδελφό του… Η καταραμένη μοίρα αλλάζει το… όνομα του Hewson σε… Μπόνο και της μπάντας του σε U2!

Τη συνέχεια τη ξέρετε.

Οι U2 κάθε χρόνο γίνονται μεγαλύτεροι, οι Shook up-η άλλη μπάντα- δε πάνε πουθενά. Ζήλεια και φθόνος, μαζί με παλιομοδίτικο ρομαντισμό, αγάπη για τη μουσική και χιούμορ. Σε άλλου είδους ταινία, μπορεί και να μελαγχολούσες με όσα συμβαίνουν στους δύο βασικούς ήρωες. Εδώ όχι. Μη φανταστείτε καμιά «τρελή» κωμωδία με κάθε είδους κλισέ. Οι ατάκες μετράνε εδώ. Και είναι πολλές! Εάν δεν έχεις πραγματικό «κόλλημα» με τη μουσική, δεν κατέχεις τίποτα περί U2, δεν θα καλοπεράσεις, δεν θα καταλάβεις πολλά «inside jokes». Στην αντίθετη περίπτωση, όλα καλά. Εδώ θα δείτε και την τελευταία εμφάνιση του μεγάλου Πιτ Πόστλθουέιτ ως γκέι σπιτονοικοκύρη και τον Μάρτιν Μακ Καν να είναι «φτυστός» ο Μπόνο!

Και ναι, οι ίδιοι οι U2, έχουν δώσει την "ευλογία" τους...

Γιάννης Λυμπέρης