«Γέτι του χιονιού, καμαρωτό στην Πατησίων»

Tην Αλεξάνδρα Τζαβέλλα άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ. Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της. Δεν θά’θελες να είσαι ο Διπλανός της

Στα έξι μου, νόμιζα ότι Θάτσερ είναι ράτσα σκύλου. Και σ αυτό έφταιγε η θεία μου. Το θυμήθηκα τις προάλλες καθώς πήγαινα να την πάρω για να πάμε στο «Iron Lady», την πρώτη μέρα της προβολής, όπως της είχα υποσχεθεί. Οχτώ το βράδυ με περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας της, χωμένη μέσα σε ένα μαυριδερό γούνινο ζώο, δώρο του θείου μου στην χρυσή επέτειο του γάμου τους. Φορώντας την κουκούλα, για την οποία υποθέτω ότι θυσιάστηκε μια ολόκληρη οικογένεια τσιντσιλά, έμοιαζε με γέτι του χιονιού που περπατούσε καμαρωτό στην Πατησίων, ώσπου άρχισαν να μας γαβγίζουν τα σκυλιά. Φτάσαμε τρέχοντας στο σινεμά.

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από συντηρητικούς εξηντάρηδες που έμοιαζαν να έχουν κλείσει θέση πριν ακόμα βγει η ταινία στις αίθουσες. Αναγνώρισα και έναν βουλευτή. Ήταν σαν να βρίσκεσαι σε συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, στο οποίο η Θάτσερ θα εκλεγόταν ομόφωνα για πρόεδρος. Κι η θεία Τιτίνα θα την ψήφιζε: γι’αυτό ούτε λόγος. Παλιότερα είχε τόσο μεγάλο κόλλημα με την Σιδηρά Κυρία, που ονόμασε το τζακ ράσελ της, Θάτσερ. Μπροστά στο θείο μου βέβαια, που ήταν σοσιαλιστής και αντιθατσερικός, το φώναζε Μάγκι και κάπως έτσι προέκυψε και το δικό μου μπέρδεμα, το οποίο αποτελούσε για χρόνια το τρομερό αστείο των οικογενειακών συνεστιάσεων. «Τι ράτσα είναι η Μάγκι;» με ρωτούσαν «Θάτσερ» απαντούσα εγώ.

Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας την ταινία, δίπλα στην θεία Τιτίνα. «Άντε στο καλό! Είναι ίδια!» αναφωνούσε ανήμπορη να πιστέψει την ολική μεταμόρφωση της Μέριλ Στριπ. Στη σκηνή της επανεκλογής, ήταν έτοιμη να χειροκροτήσει. «Αυτή είχε όραμα και γκατς» μου είπε κάποια στιγμή ψιθυριστά ψεκάζοντας το στόμα της με σπρέι μέντας. Στο γυρισμό, εξήρε την αγγλική αστυνομία και το ήθος της Θάτσερ, αντιπαραβάλλοντάς το με του Κίμωνα Κουλούρη (παλιά λέει, είχαν κόψει κλήση για παράνομο παρκάρισμα στο πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και η Θάτσερ την πλήρωσε, ενώ ο αστυνομικός έγινε ο «αστυνομικός της χρονιάς»).

Μετά την ταινία ήπιαμε και ένα γερό ποτήρι ουίσκι. Η θεία Τιτίνα ήπιε δύο. Θεωρεί πως δύο ποτήρια ουίσκι είναι το αντίδοτο του αλτσχάιμερ. Η Θάτσερ πάντως έπινε ουίσκι. Η άλλη Θάτσερ, η τετράποδη, δεν έπινε και πέθανε σε βαθειά γεράματα, έχοντας πάθει κάτι σαν σκυλίσιο Αλτσχάιμερ. Της πήγαινες το κρέας και σου γύριζε τη μούρη από την άλλη πλευρά σαν να της έδινες βρωμερό ψάρι, άσε που τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, είχε αγαπήσει ιδιαίτερα τον θείο μου, του οποίου ένα καλοκαίρι, είχε δαγκώσει με λύσσα, το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.