"Με το σώμα γεμάτο χτυπήματα, μα ίσιο, συνεχίζει να καβαλάει με μανία το ποδήλατο..."

"Με το σώμα γεμάτο χτυπήματα, μα ίσιο, συνεχίζει να καβαλάει με μανία το ποδήλατο..."

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.

Ας πούμε, το Παιδί με το Ποδήλατο, των Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν.

Γινόμαστε όλο και πιο μόνοι. Μοιάζουμε στον μικρό Σιρίλ που ουρλιάζει σιωπηλά για βοήθεια. Πάνω σε εκείνο το ποδήλατο που είναι ότι του έχει μείνει από μια περασμένη και κανονική ζωή. Χαμένος στον δρόμο του Αγίου νατουραλισμού και της απούσας πια ηθικής. Τραυματισμένος και ακυρωμένος. Χωρίς οικογένεια. Γινόμαστε όλο και πιο μόνοι, χωρίς ισορροπία, ψάχνοντας τρόπους να γεμίσουμε τα κενά των ψυχικών μας κακώσεων όπως η Σαμάνθα. Χωρίς απαντήσεις και βαθύ ψαχούλευμα σε όλο αυτό που μας έτρωγε και μας λιγόστευε μικρούς και συνεχίζει ακόμα να μας τρώει.

Παρακολουθούσα ανήμπορη τον μικρό Σιρίλ να ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη στο πρόσωπο του απόντος πατέρα του, ανίκανος να αντιληφτεί την αγάπη της Σαμάνθας γι' αυτόν, μιας αγάπης ικανής να τον ηρεμήσει και να του δώσει πίσω την οικογένεια που του εκλάπη. Τον παρακολουθούσα μέχρι που τον πήρα στο κατόπι και παρακινούμενη από μια μεγάλη περιέργεια αποφάσισα να μπω την τελευταία εκείνη νύχτα στο ταπεινό κομμωτήριο της Σαμάνθας. Τότε που ο Σιρίλ αποφάσισε να δείξει ανυπακοή και να πάρει τον λάθος δρόμο. Μύριζαν οι λακ και τα ανοιγμένα σαμπουάν. Το φεγγάρι σαν χάρτινο παιδικό χρυσαλιφούρφουρο καθήλωνε στους λουτήρες το φως του κι ένα απαλό Μαγιάτικο αεράκι μπέρδευε τα αναφιλητά της Σαμάνθας. Γεύτηκα λίγο από το αίμα που έτρεχε στο χτυπημένο χέρι της και τρόμαξα πέφτοντας μπροστά στο ανθρώπινο ομοίωμα της σαραντάχρονης μοναξιάς της.

Δεν έκλεισα καμία πόρτα φεύγοντας, άλλωστε θα ξαναγύρναγα εκεί πίσω αφού έβρισκα τον Σιρίλ. Θα τον έφερνα στην μεγάλη αγκαλιά της Σαμάνθας. Θα τον έφερνα όπως έφερα και μένα κάποτε πίσω, μέσα από λάθος παρέες, λάθος πορείες χωρίς δυναμό και ακραίες επιδείξεις αγάπης. Έχοντας γνώση λοιπόν αυτού του τρομερού ατομικισμού που επικρατεί στη σημερινή κοινωνία, εντυπωσιάστηκα με την συμπόνια και της επιθυμία ενός ανθρώπου που δεν διστάζει να μοιραστεί τη ζωή του με έναν άγνωστο. Τι και αν αυτός είναι μόνο 11 χρονών. Αυτή η ένδειξη γενναιοδωρίας απέναντι στον ατομικισμό ήταν ίσως πιο δύσκολη και από την πτώση του Σιρίλ από εκείνο το δέντρο.

Και τώρα, να για δείτε τον, χτυπημένος σηκώνεται ακόμα πιο δυνατός. Με το σώμα ίσιο μα γεμάτο χτυπήματα συνεχίζει. Καβαλάει εκείνο το ολοδικό του ποδήλατο και τρέχει μανιασμένα στην Σαμάνθα του. Γιατί κατά βάθος όπως όλοι, έτσι και αυτός, έχουμε ανάγκη τη συντροφικότητα. Δεν μπορούμε να ζούμε μόνο με τον εαυτό μας. Ακόμα και όταν αυτός τρέχει με τόση δύναμη, που χάνει το σχήμα του πάνω σε ένα ποδήλατο.