The Guard

(7 / 10). Ο Τζέρι Μπόιλ, αρχιφύλακας σε μια μικρή μεθοριακή πόλη στη δυτική όχθη της Ιρλανδίας, είναι γνωστός για την αντισυμβατική συμπεριφορά του, το ανατρεπτικό του χιούμορ και την τάση του να τρώει το μηνιάτικο στις πόρνες και σε κάθε είδους «ουσίες».

Σκαμπρόζικο και στιλάτο

Υπέροχο ταινιάκι, στυλάτο, με χιούμορ, καλοφτιαγμένο, η ταινία με την οποία διασκέδασα περισσότερο από κάθε άλλη στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Ο λόγος για το «The Guard» του πρωτοεμφανιζόμενου Μάικλ ΜακΝτόνα, με τον μέγα Μπρένταν Γκλίζον να υποδύεται έναν εριστικό, στενόμυαλο, καυστικό Ιρλανδό αστυνομικό που συνεργάζεται με έναν μαύρο πράκτορα του FBI (Ντον Τσιντλ) για να συλλάβουν έναν έμπορο ναρκωτικών, στον οποίο δεν παραλείπει να πετάει ρατσιστικές σπόντες του στυλ «Νόμιζα ότι οι μαύροι δεν μπορούν να κάνουν σκι. Ή μήπως είναι κολύμπι;», ενώ απολαυστικές είναι οι στιγμές που ουσιαστικά ψιλοπαρωδούν από Dirty Harry μέχρι Φονικό Όπλο.

Όλα αυτά σε ένα σκαμπρόζικο, ενίοτε βλάσφημο, άλλοτε βίαιο, αλλά με πνευματώδεις διαλόγους και τίγκα στο χιούμορ, βρετανικό αστυνομικό φιλμ που θυμίζει πάρα πολύ το εξαιρετικό "Αποστολή στην Μπριζ" (άλλωστε αδερφός του είναι ο σκηνοθέτης!) και που προσφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα παραλλαγή του κλασσικού χαρακτήρα-μπάτσου δοσμένη με μια γουέστερν ματιά που ενισχύει και η μουσική των Galexico (που ποτέ μου δεν συμπάθησα, αλλά anyway, εδώ δένει το γλυκό), με τον σκηνοθέτη να ασχολείται αποκλειστικά με τους χαρακτήρες του και το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει.

Και, όπως σχολίασε και ο ευγενικός κυριούλης συνάδελφος Sam O'Connor, που καθόταν δίπλα μου στην προβολή: "They don't make them like this, anymore, son...". Yes sir!

Απόστολος Κίτσος