"Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια να κυνηγούν"

"Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια να κυνηγούν"

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Βiutiful του Αλεχάντρο Ιναρίτου.
 

Πως γράφεται το beautiful μπαμπά; Με i- biutiful, όπως ακούγεται. Ένα ανορθόγραφο χαοτικό biutiful, όπως και η ζωή του Ουξμπάλ και χιλιάδων μεταναστών που αποφάσισαν ή τους ανάγκασαν να ζήσουν στην τύχη αυτού του κόσμου ρισκάροντας ακόμα και την ζωή τους για λίγες μέρες ανθρώπινης επιβίωσης. Αποφάσισα, όσο ο Ουξμπάλ δρούσε στο κύκλωμα παράνομης εργασίας, διευκολύνοντας λαθρομετανάστες και λαδώνοντας αστυνομικούς, να μπω στην σκοτεινιά του.

Έσπρωξα την πόρτα του σπιτιού του και μπήκα μέσα. Βρήκα τον Ματέο κατουρημένο να ψευτοκλαίει. Τι σημαίνει επιβίωση Ματέο, τον ρώτησα. Επιβιώνω, μου είπε, σημαίνει διατηρούμαι στην ζωή, σημαίνει εξακολουθώ να ζω και αφού έπαψαν να υπάρχουν οι συνθήκες που με ευνοούσαν. Για μένα Ματέο επιβιώνω σημαίνει μπαίνω σε μια τροχιά όπως ένα χάμστερ στο τροχό του και επαναλαμβάνω την καθημερινότητα μου σαν σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Με ρώτησε τι είναι χάμστερ. Αποφάσισα να μην απαντήσω, άλλωστε καλύτερα να του μαγείρευα κάτι και να έφευγα. Αλλά και όταν έφυγα μια περίεργη μυρωδιά με ακλουθούσε. Έμοιαζε με την μυρωδιά από τα σκατά που απρόσεχτα πατάς και φέρνεις στο σπίτι σου, στα χαλιά σου, στο παιδικό δωμάτιο και στην κρεβατοκάμαρα σου. Σκατά πατημένα κάτω από την ροζ σόλα των αθλητικών σου. Και συ νευριάζεις και φρικάρεις γιατί δεν μπορείς να εξαφανίσεις αυτή την μυρωδιά και πρέπει να τρίψεις τα χαλιά ακόμα και να τα πετάξεις, να σαπουνίσεις καλά και ξανά το πάτωμα, να ψάξεις να βρεις που περπάτησες και που άφησες τα ίχνη μέσα στο σπίτι.

Κάπως έτσι και η ζωή αυτών. Μια πατημένη ακαθαρσία που δεν φεύγει ποτέ κάτω από την σόλα τους. Σε αυτές τις ζωές τίποτα δεν είναι όμορφο και για αυτό δεν πρέπει να γράφεται με σωστή ορθογραφία. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια να κυνηγάνε. Παίρνουν απλά ότι τους πετάς στην μούρη. Εγώ βρήκα όμως κομμάτια από χαμένους θησαυρούς μέσα στις κρυψώνες της ταινίας και τα κατάπια. Τον άφησα την νύχτα που έδωσε το δαχτυλίδι και τους ψιθύρους του στην Άνα. Τον άφησα σε εκείνο το άθλιο σπίτι στην γειτονιά της Σάντα Κολόμα, στις γιγάντιες υγρασίες που μοιάζουν με ψυχικές τρύπες. Τον άφησα να πεθάνει και πέταξα το πτώμα του στον σκουπιδοφάγο της νυχτερινής μου απαξίωσης. Ύστερα ονειρεύτηκα την νεκρή γιαγιά μου να μου μαγειρεύει ανάλατα μακαρόνια και να μου ψιθυρίζει «Άλλοι περιμένουν να ζήσουν ή να πεθάνουν ακούγοντας τον ήχο της θάλασσας και άλλοι ,σαν κι εμάς, κλείνουνε απλώς τα βλέφαρα και σταματάνε την καρδιά τους».