Εxperiment: H αναγκαιότητα του remake

O Σάκης Αναβρυτής και ο Τάκης Πατρικός είναι δύο πολύ καλοί φίλοι,
αλλά και την ίδια στιγμή δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ, αν προτιμάτε.
Αντικείμενο της διαμάχης τους, η αναγκαιότητα του remake
και με αφορμή το The Experiment του Πολ Σέρινγκ,
θυμούνται ορισμένα πετυχημένα και μερικές μπαλαφάρες…

Τζέκιλ: Παράγινε το κακό με τα remake, δε νομίζεις;

Χάιντ: Εξαρτάται τον σκοπό του, τον δημιουργό που το σκηνοθετεί, σε ποιο κοινό απευθύνεται, είναι πολλά…

Τζ: Βασικά είναι έλλειψη φρέσκων ιδεών, αναμάσημα επιτυχημένων συνταγών με αφορμή το κέρδος σε κοινό που ηλικιακά δεν πρόλαβε τις παλιές ταινίες

Χ: Δεν βρίσκω κάτι το κακό σε αυτό, από την στιγμή που θα είναι καλογυρισμένα και καλοπαιγμένα. Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία έτοιμη, στημένη, κάπως πρέπει να συντηρηθεί, χιλιάδες ηθοποιοί, κάπου πρέπει να παίξουν.

Τζ: Και καλά, οι ηθοποιοί να παίξουν, οι σεναριογράφοι να μη πιέσουν λίγο τα εγκεφαλικά τους κύτταρα; Που πήγαν οι νέες ιδέες; Αναμάσημα κάθε τρεις και λίγο; Και καλά με τα remake, τουλάχιστον το δηλώνουν εξ’αρχής, εκεί που δεν την παλεύω είναι με τις ταινίες που είναι remake στα μουλωχτά (ονόματα και υπολήψεις δεν θίγουμε)…

Χ: Υπάρχει παραγωγή σε τέτοια αφθονία που έχεις κάλλιστα την επιλογή να μην τα δεις όμως. Γιατί γκρινιάζεις;

Τζ: Γιατί τίθεται και θέμα ενός άτυπου σεβασμού, μιας de facto εκτίμησης. Βέβαια, θα μου πεις, εδώ τόλμησαν να «μαγαρίσουν» το αριστουργηματικό γερμανικό «Πείραμα», στο –ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο- «And soon the darkness» θα κολλούσαν;

Χ: Δεν ήταν κακό το αμερικάνικο «Πείραμα», ειδικά αν δεν έχεις δει το πρώτο, μη σου πω ότι και πετυχημένο το λες και με τα νοήματά του, κομπλέ! Και μιας και έχεις πάθει μια ψύχωση με τα remake, για το Ocean’s 11 του Σόντεμπεργκ δεν σε άκουσα να λες κάτι αρνητικό, έστω και αν στο ορίτζιναλ έπαιζε ο Σινάτρα…

Τζ: Έχω να πω πολλά όμως για το Τhe Assassin (1993) με την ανεκδιήγητη Μπρίτζετ Φόντα που το βλέπει ο Λικ Μπεσόν και σίγουρα θα σκέφτεται «εντάξει, το Nikita ούτε που το κατάλαβαν αυτοί…»

Χ: Το The Fly (1986) όμως του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ δε σε χάλασε σε σύγκριση με εκείνη την αστεία ταινία του 1958 από τον Κουρτ Νιούμαν.

Τζ: Κόντεψα να ξεράσω όμως με το The Omen (2006)… Που πας βρε Τζον Μουρ να σηκώσεις αντάρτικο δίπλα στο αντίστοιχο του Ρίτσαρντ Ντόνερ (1976) με κοτζάμ Γκρέγκορι Πεκ; Αλλά τι να περιμένεις από έναν τύπο που η επόμενη ταινία του ήταν το Max Payne…

Χ: Για το Cape Fear (1991) όμως του Σκορτσέζε, respect, ε; Ακόμα θυμάμαι τον Ντε Νίρο σαν Μαξ Κάντι με τα 745 tatoo να την πέφτει σε Νικ Νόλτε και Τζέσικα Λανγκ. Είχα εφιάλτες με αυτό, ξέρεις…

Τζ: Εδώ είσαι μάλλον οφσάιντ. Το ομώνυμο του Τόμπσον (1962) με Πεκ και Μίτσαμ ελάχιστα υστερούσε. Αλλά, τι να λέμε, εδώ ολόκληρος Χάνεκε έκατσε και γύρισε ξανά σκηνή σκηνή το δικό του Funny Games με Αμερικανούς ηθοποιούς… Πιο γραφικός πεθαίνεις!

Χ: Σε αυτή την κατηγορία κερδίζει χωρίς συναγωνισμό ο Γκας Βας Σαντ που τόλμησε να γυρίσει το Ψυχώ καρέ καρέ με Βινς Βον και Αν Χες… Άξιος!