Ο εχθρός μου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ερωτήσεις/απαντήσεις 

Εντυπώσεις και δυσκολίες από τα γυρίσματα…

Γ.Τ.: Μεγάλο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στην Αθήνα και φανταζόμουν ότι θα συναντούσαμε πολλές δυσκολίες στους δρόμους και στις γειτονιές. Με έκπληξη όμως είδα ότι ο κόσμος υποστήριζε και βοηθούσε έμπρακτα, μάλλον σαν μια ευκαιρία να σπάσει η μιζέρια της καθημερινότητας.

Η επιλογή του Μανώλη Μαυροματάκη για τον ρόλο του πρωταγωνιστή…

Γ.Τ.: Τώρα που παιζόταν «Ο Εχθρός Μου» στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του BFI Film Festival, ο χαρακτηρισμός του πρωταγωνιστή μου – τον οποίο εισέπραττα απ’ όλους σχεδόν – ήταν ο «everyman», δηλαδή, ένας απ’ όλους μας. Ένιωσα όσο να πεις, κάπως δικαιωμένος, γιατί ακριβώς αυτό ήθελα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Κάποιον που θα μπορούμε να συμπαθήσουμε αμέσως, να μπούμε απόλυτα στη θέση του, ώστε να ταυτιζόμαστε με τα διλήμματά του.

Δυνατοί ρόλοι σε μια δυνατή ταινία…

Γ.Τ.: Συνήθως στο σινεμά, οι δυσκολίες στο κάστινγκ εμφανίζονται στην επιλογή ηθοποιών που υποδύονται παιδιά. Στον «Εχθρό Μου» όμως προβληματίστηκα περισσότερο με τον ρόλο του «γείτονα», γιατί στο σενάριο εμφανιζόταν πολύ μεγαλύτερος, ηλικιακά. Βλέποντας και δοκιμάζοντας πολλούς καλούς ηθοποιούς, ξεκαθάρισε μέσα μου ότι η αλήθεια του συγκεκριμένου ρόλου θα «έβγαινε» μονάχα από τον Γιώργο Γάλλο, ο οποίος ήταν μόλις σαράντα ετών. Εκτενέστατο ήταν επίσης το κάστινγκ των δυο ξένων, οι οποίοι είναι αδέρφια, οι οποίοι έπρεπε να είναι άγνωστοι αλλά πολύ καλοί ηθοποιοί και να «γράψουν» με τη μία

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Όταν γίνεσαι πατέρας, προσπαθείς να είσαι προσεκτικός και υπεύθυνος. Καθώς αρχίζουν τα παιδιά σου να αντιλαμβάνονται τον κόσμο, γίνεσαι προστάτης και δάσκαλός τους. Με τις επιλογές σου δημιουργείς ένα σταθερό και προστατευμένο περιβάλλον, με τις πράξεις σου τα καθοδηγείς ώστε να αποκτήσουν αξίες και αυτοπεποίθηση, να γίνουν πολιτισμένοι άνθρωποι. Ο Κώστας Στασινός, όταν ήταν είκοσι, σπούδαζε γεωπόνος ώστε να αλλάξει την οικονομία της χώρας του. Στα τριάντα, έγινε πατέρας ενός αγοριού και άνοιξε ένα γεωπονικό κατάστημα. Πλησιάζοντας τα σαράντα, απέκτησε μια κόρη και αγόρασε μια μικρή μονοκατοικία, με δάνειο. Τώρα που είναι πενήντα, έρπει στο πάτωμα του σπιτιού του, φιμωμένος και δεμένος σαν το σκουλήκι, ανίκανος να προστατεύσει την γυναίκα του, την κόρη του και τον γιό του από την ακραία βία τεσσάρων μασκοφόρων εισβολέων. Όλες μου οι ταινίες αφορούν την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Πριν δέκα χρόνια όμως ζούσαμε στον Παράδεισο. Τώρα που όλα έχουν αλλάξει και η ζωή εδώ είναι μια συνεχής δοκιμασία, αισθάνομαι ότι δεν μου επιτρέπεται πια να καλλιγραφώ. Η ταινία είναι σκληρή όσο και η εποχή μας. Αν και το στόρι έχει δράση, δεν είναι μια ταινία δράσης. Τα πρόσωπα, τα μάτια και οι σιωπές των χαρακτήρων μεταδίδουν τη νοσταλγία για τη χαμένη ισορροπία και ανθρωπιά».