"The terror" season 2: Δράμα, δράμα και στο τέλος, δράμα

Σύνοψη: Κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου, οι Ιάπωνες μετανάστες αντιμετωπίζουν το ρατσισμό ως αντίποινα πολέμου και ταυτόχρονα ένα δαιμονικό πνεύμα 'bakemono' τους τρομοκρατεί.

ΣΧΕΤΙΚΑThe book of Clarence

Γνώμη: Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: το 'the terror season 2 Infamy' δε πρόκειται για μια σειρά τρόμου. 

Διηγείται μια  ιστορία που θέματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός ,η ασέβεια και το ξεσπίτωμα αποτελούν απο μόνα τους ένα τρομακτικό γεγονός. Απλοί άνθρωποι λαικοί που θέλουν να ενταχτούν ,να ζήσουν τις οικογένειες τους και συνάμα να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στο πατριωτισμό, τη πολιτική και τη καθημερινή πάλη που δε ξεχωρίζει χρώματα φυλές και πατρίδες. Σας θυμίζει κάτι τρομακτικά επίκαιρο όλο αυτό;

Τα πάντα είναι σε υψηλά standard. Η παραγωγή που υπό την αιγίδα του Ridley Scott είναι σε κινηματογραφικά πλαίσια. Η αληθοφάνεια με τη βοήθεια του ηθοποιού και συμπαραγωγού George Takei που έζησε τη παιδική του ηλικία στα camps και ήθελε να αποτυπωθεί όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Τα κοινωνικά μηνύματα σε πρώτο πλαίσιο και το δαιμονικό πνεύμα που φέρνει κάτι από τη Σαντάκο του ανατριχιαστικού 'Ringu' με κράμα φαντασμάτων τη κατάρας Ju-on.Το πρώτο επεισόδιο είναι εκεί για να σε καθηλώσει και ανυπομονείς για τη συνέχεια.

Τι πάει στραβά; Το ξεχείλωμα της ιστορίας σε 10 επεισόδια κουράζει και το δράμα μερικές φορές φτάνει σε σημεία παλιού ελληνικού μελό. Ενώ όλοι οι γιαπωνέζοι ηθοποιοί είναι αξιοπρεπέστατοι, ο πρωταγωνιστής Derek Mio στο ρόλο του Chester που ενηλικιώνεται απότομα δεν έχει το χάρισμα να κουβαλήσει τη σειρά στις πλάτες του. Οι διάφορες υποπλοκές με τον Chester να σταθεί αντάξιος του πατριώτη πατέρα του, να προστατέψει την έγκυο Μεξικάνα σύντροφο του να τιμήσει το όνομα της οικογένειας του λειτουργούν αποτρεπτικά και στην ιστορία με το φάντασμα. Στις λιγοστές εμφανίσεις του το φάντασμα bakemono σε ανθρώπινη μορφή παγώνει τις αισθήσεις και δημιουργεί πραγματικό τρόμο, έλα όμως που οι δημιουργοί χρησιμοποιούν άνισα αυτό το χαρτί.

Το αποτέλεσμα; Δράμα, δράμα και στο τέλος δράμα σε μια σειρά που έπρεπε να τελειώσει στα 8 επεισόδια αλλα για κάποιο λόγο παίρνουμε άλλα 2.

Η σειρά είναι αξιοπρεπέστατη με πολύ σημαντικό κομμάτι να γνωρίζουμε στο περίπου τι θα δούμε. Μια πολυεπίπεδη ματιά σε μια χρονική περίοδο που οι Αμερικανοί κοιτάνε αλλού και ένα κοινωνικό δράμα πλούσιο σε όλα.

Τρόμος και αγωνία σε καμία περίπτωση. Λείπουν όλα σε υπερθετικό βαθμό σε μια ανθολογία που χαρακτηρίζεται 'The Terror'. Γι αυτό δεν αποτρέπουμε κανέναν από τη θέαση της

Η στοιχειωτική season 1 ήταν αριστούργημα, αριστοτεχνικά εκτελεσμένο με ηθοποιούς να πιείς στο ποτήρι ,μια κινηματογραφική εμπειρία στριμωγμένη στα πλαίσια της τηλεόρασης.

Η season 2 είναι μια τίμια πρόταση και τέλος.