"Full circle": Σκηνοθετική κλάση, χαωτικό σενάριο

Σύνοψη: Η έρευνα γύρω από μία υπόθεση απαγωγής θα φέρει στην επιφάνεια τα μυστικά μιας σειράς χαρακτήρων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και περιοχές της τωρινής Νέας Υόρκης.

ΣΧΕΤΙΚΑThe book of Clarence

Κριτική: Εκεί που άλλοι σκηνοθέτες αναρωτιούνται ακόμα αν θα κάνουν το βήμα προς την τηλεόραση (και πιο συγκεκριμένα τους streaming παρόχους) ή θα συνεχίσουν να προσπαθούν να σώσουν την κινηματογραφική αίθουσα, ο Αμερικανός Στίβεν Σόντερμπεγκ έχει από καιρό αποφασίσει ότι τη σύνταξή του θα την πάρει από τη μικρή οθόνη. Έτσι, εδώ και περίπου μια δεκαετία, βιώνει μία από τις πιο δημιουργικές φάσεις της καριέρας του, με straight-to-TV ταινίες (“No Sudden Move”, “Kimi”) και σειρές που του δίνουν τη δυνατότητα να δοκιμάσει νέες τεχνικές κινηματογράφησης, αλλά και να φλεξάρει τις ικανότητες που τον έκαναν γνωστό και αγαπητό σε κοινό και κριτική.

Και το “Full Circle”, η νέα σειρά έξι επεισοδίων που σκηνοθέτησε για λογαριασμό του HBO Max, τον βρίσκει να συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον Εντ Σόλομον, ο οποίος υπογράφει το σενάριο, όπως είχε συμβεί και στις περιπτώσεις του “No Sudden Move” και της mini τηλεοπτικής σειράς “Mosaic”.

Κι αν όλα δείχνουν ότι το “Full Circle” είναι άλλη μια σειρά που αφορά μία απαγωγή, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι τόσο το σενάριο του Σόλομον όσο και η σκηνοθεσία του Σόντερμπεργκ έχουν κάτι άλλο κατά νου.

To “Full Circle” είναι ένα neo-noir μωσαϊκό διαφθοράς, ταξικών διαφορών και μυστικών, που είναι τίγκα στην ατμόσφαιρα, αλλά πάσχει από ένα σενάριο υπερβολικά φορτωμένο με χαρακτήρες, αποκαλύψεις και σκιώδη πάρε-δώσε. Εάν ο Σόλομον αναγκαζόταν να το μετατρέψει σε ταινία, ίσως να είχε καταφέρει να φτιάξει κάτι πιο σφιχτοδεμένο και αποτελεσματικό, όμως η έκταση που του δίνει το φορμάτ της μίνι-σειράς τον παρέσυρε στο να παραγεμίσει την ιστορία του με αρκετές αχρείαστες λεπτομέρειες που αποπροσανατολίζουν και κουράζουν.

Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο Σόντερμπεργκ αποδεικνύει για άλλη μια φορά την σκηνοθετική του κλάση, μέσω από μια αεικίνητη, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη σε στιγμές κάμερα, κι ένα επιδέξιο μοντάζ.

Αυτά, όμως, δεν είναι αρκετά για να μιλήσουμε για τη σειρά του καλοκαιριού, και σε αυτό δεν βοηθούν ιδιαίτερα οι σχεδόν διεκπεραιωτικές, βλέπε Κλερ Ντέινς, μέχρι αψυχολόγητες, βλέπε Ζάζι Μπιτζ, ερμηνείες ενός φαινομενικά εξαιρετικού καστ. Έτσι, οι φαν του Σόντερμπεργκ θα βρουν εδώ αρκετά να αγαπήσουν, οι υπόλοιποι είναι πιθανόν να χαθείτε μέσα στο φιλόδοξο αλλά εν τέλει χαοτικό σενάριο.