Για πάντα νέοι

Σύνοψη: Στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘80 μια ομάδα νεαρών ηθοποιών γίνεται δεκτή στην περιζήτητη δραματική σχολή "Les Amandiers" του θρυλικού Πατρίς Σερό.

Εκεί, οι νεοφερμένοι ζουν στο έπακρο κάθε στιγμή, απολαμβάνουν την εισαγωγή τους στα μυστικά του θεάτρου αλλά και του έρωτα, προτού απροσδόκητα αρχίσουν να σημειώνονται οι πρώτες τραγωδίες της ζωής.

Άποψη: Ο Patrice Chereau εκτός Γαλλίας ίσως είναι περισσότερο γνωστός για την κινηματογραφική του καριέρα ως σκηνοθέτη της Queen Margot (1994) για την οποία κέρδισε το βραβείο της επιτροπής στις Κάννες και του Intimacy (2001) για το οποίο πήρε την Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο.

Όμως υπήρξε και ένας σημαντικός θεατράνθρωπος.

Η Valeria Bruni Tedeschi, που είχε συνεργαστεί μαζί του στο Those Who Love Me Can Take the Train (1998) σκηνοθετεί το νεολαγνικό Για Πάντα Νέοι με την πολύ καλή Nadia Tereszkiewicz, που το 2022 που βγήκε η ταινία στις Κάννες, ήταν ένας από τους πρώτους μεγάλους ρόλους της, ενώ έκτοτε την θαυμάσαμε και στο Έγκλημά μου του Ozon και το Κόκκινο Νησί του Campillo.

Η Tedeschi στην ουσία αφηγείται με μυθοπλαστικό τρόπο κάποια δικά της βιώματα ούσα νεαρή ηθοποιός στα 80s, σε συνδυασμό με την γνωριμία της με τον Chereau που στην ταινία υποδύεται ο Louis Garrel.

Ένας συνδυασμός Nouvelle Vague και των Ονειροπόλων του Μπερτολούτσι, ο τρόπος δηλαδή που ο ιταλός σκηνοθέτης διάβασε και αφομοίωσε το κλίμα της εποχής μαζί με το Νέο Κύμα.

Έτσι και το Για Πάντα Νέοι έχει μια εφηβική τρέλα, μια νεανική φρεσκάδα, μια αναρχία εφάμιλλη με εκείνη των 60s ή και των 80s στα οποία διαδραματίζεται, χωρίς ωστόσο να έχει συγκροτημένη αφήγηση.

Μια περιδίνηση περισσότερο μέσα στον θεατρικό κόσμο της εποχής, μέσα στην θέληση νεαρών ατόμων να δημιουργήσουν το δικό τους ουτοπικό καλλιτεχνικό κοινόβιο και να βιώσουν την πλήρη ανεξαρτησία τους υλοποιώντας το όνειρό τους, δίνοντας σε αυτό σάρκα και οστά.

Σάρκα και οστά δεν αποκτούν οι χαρακτήρες που μοιάζουν περισσότερο φερέφωνα κάποιων προσωπικών σκέψεων της σκηνοθέτριας και κάποιων συναισθημάτων που κυμαίνονται από την ανηδονία μέχρι το μελόδραμα, με το Για πάντα νέοι να είναι περισσότερο προσωπικό από όσο θα μπορούσε, καθώς τα όσα ήθελε να πει μείναν τελικά και αυτά κλεισμένα μέσα στην σχολή του Chereau.