Berlinale 2024: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 3o
Σχεδόν 10 ημέρες έμεινε η ομάδα του MOVE IT στο Βερολίνο για την 74η Βerlinale και είδαμε δεκάδες ταινίες, μεταξύ των οποίων τις περισσότερες του Επίσημου Διαγωνιστικού.
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2024 - Ιζαμπέλ Ιπέρ: "Η ζωή δεν είναι τα social media, ελπίζω..."
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε για όλες τις προηγούμενες, με αυτές τις τρεις κλείνουμε το κομμάτι του Διαγωνιστικού και αναμένουμε τα βραβεία το βράδυ:
The Devil's bath
Το «The Devil’s Bath» είναι η νέα ταινία που παρουσίασε το σκηνοθετικό δίδυμο των Βερόνικα Φραντς και Σεβερίν Φιάλα των «Goodnight Mommy» & «Lodge» στο φετινό Διαγωνιστικό της Μπερλινάλε. Στην αυστριακή δασική ύπαιθρο του 1750, μια νεαρή γυναίκα παντρεύεται με συνοικέσιο και αφήνει το χωριό της για να μετακομίσει σε εκείνο του άντρα της και στο νέο τους σπίτι.
Δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί ποτέ σε έναν άγνωστο τόπο, με επίπονη καθημερινή δουλειά, μια σκληρή μητριάρχη πεθερά που θέλει να κάνει τα πάντα by the book και έναν γιόκα που δεν ενδιαφέρεται να της κάνει παιδί (όπως «πρέπει») καμουφλάροντας ο ίδιος τα ομοφυλοφυλικά του ένστικτα.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να κλείνεται περισσότερο στον εαυτό της και την θρησκευτική της πίστη (σε μια εποχή που χριστιανισμός και παγανισμός εφάπτονταν) και ξεκινούν οι παραισθήσες και τα βίαια ξεσπάσματα. Και τα σκοτάδια της και οι ενοχές της την κατακλύζουν.
Θρίλερ και αυτό, αλλά όχι κλασσικού τρόμου όπως τα προηγούμενα δύο. Εδώ ο «τρόμος» (και η απόγνωση) είναι εσωτερικός και οι Φραντς και Φιάλα τον καταμετρούν και τον ψυχομετρούν με τρομερή μεθοδικότητα, όμως κάπου, κάτι δεν κουμπώνει.
Όλη αυτή η ζοφερή μελαγχολία στην οποία κυλούσαν αρκετές γυναίκες τότε (όπως μας εξηγεί το σημείωμα στο τέλος της ταινίας) στο «Λουτρό του διαβόλου» (από εκεί προήλθε και ο τίτλος του φιλμ, μη φανταστείτε κάποιο devil horror), προκύπτει εντελώς υπερβολικά και περίπου αστήρικτα. Κανείς δεν την βίασε, δεν την κακοποίησε την αλαφροϊσκιωτη πρωταγωνίστρια, όλα είναι μέσα στο μυαλό της και οι δράσεις/αντιδράσεις της κάπου ξεπερνούν το folk φαντασιακό, δύσκολα θα ταυτιστείς μαζί της, παρά την εντυπωσιακή ερμηνεία της Άνια Πλασγκ, η οποία είναι κυρίως τραγουδίστρια (Soap & Skin), γεγονός ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Μια κεντροευρωπαία «Φόνισσα» στα μέσα του 18ου αιώνα που δεν της επιτρέπουν να αυτοκτονήσει μεν, αλλά να σκοτώσει για να εξομολογηθεί. Α.Κ. (5,5.10)
Suspended time
Στην περίοδο του lockdown αναφέρεται η τελευταία ταινία του Olivier Assayas. Ο Assayas θα επιστρέψει την άνοιξη του 2020, στο πατρικό του σπίτι στη Νορμανδία, για να περάσει την περίοδο της καραντίνας με τον αδερφό του, μουσικοκριτικό Michka Assayas, που φέρει το όνομα Etienne στην ταινία και τον υποδύεται ο Micha Lescot. Τα δύο αδέρφια, ο Etienne και ο Paul (Vincent Macaigne) βρίσκονται να μένουν ξανά μαζί μετά από πολλά χρόνια, με τις νέες τους συντρόφους, την Morgane (Nine d'Urso) και την Carole (Nora Hamzawi) αντίστοιχα. Ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, έργα τέχνης, μεγάλο κήπο σε ένα γραφικό γαλλικό χωριό, ιστορίες νεότητας και πολλές παιδικές αναμνήσεις.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας ξεκινάμε να ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο συνοδεύοντας τους χαρακτήρες, ενώ η εμβόλιμη φωνή του ίδιου του Assayas που εξιστορεί κάποια στιγμιότυπα, μας βοηθάει να ανακαλύψουμε και τη ζωή του. Καθώς οι χαρακτήρες περιηγούνται στην καθημερινότητα και τις περιστασιακές εντάσεις της ζωής του lockdown, ο Assayas αποτυπώνει επιδέξια την ουσία των κοινών εμπειριών κατά τη διάρκεια αυτής της πρωτοφανούς περιόδου της Covid-19. Εξισορροπώντας στιγμές ενδοσκόπησης με χιούμορ, η ταινία προσφέρει μια στοχαστική και οικεία ματιά στις ιδιαιτερότητες της ζωής, μπλέκοντας τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Μέσα από τον φακό των δικών του εμπειριών, ο Assayas επιχειρεί να δημιουργήσει μια παράξενη Εδέμ, ηλιόλουστη, ήσυχη και νοσταλγική, με γαλλική και ονειροπόλα αισθητική, και μια αφήγηση που εξερευνά θέματα οικογένειας, και πώς ο χρόνος μεταμορφώνει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το ενδιαφέρον στοιχείο της είναι μια πηγαία ναρκισσιστική πλευρά της ταινίας, που την καθιστά ιδιαίτερα αυθεντική, ακόμη και αν κλέβει μέρος της οικουμενικότητάς της. Δεν είχαν όλοι άλλωστε την ευκαιρία να περάσουν την καραντίνα στη γαλλική εξοχή, παρόλα αυτά όλο και κάτι από τον εαυτό μας θα εντοπίσουμε στις πράξεις των ηρώων. Είναι διασκεδαστική και είναι ευφάνταστο το μοίρασμα της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο του Paul και μιας φωνής που φαίνεται να είναι ο ίδιος ο Assayas, κάτι που επιβεβαιώνεται όταν αυτοπροσδιορίζεται ως ο σκηνοθέτης της Irma Vep—στην οποία πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Vincent Macaigne ως ένας νευρικός σκηνοθέτης, κλείνοντας το μάτι στον δημιουργό.
Μέσα από τους προβληματισμούς του Paul για τη δημιουργία ταινιών και τα ραδιοφωνικά προγράμματα του Etienne, ο Assayas εμβαθύνει στη δημιουργική διαδικασία και στους τρόπους με τους οποίους τα άτομα προσαρμόζονται στον εγκλεισμό. Η δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων απεικονίζεται με αυθεντικότητα, από τις νευρωτικές τάσεις του Paul μέχρι την ανεμελιά του Etienne, δημιουργώντας ένα πλούσιο μωσαϊκό προσωπικοτήτων. Μια ευχάριστη, χιουμοριστικά γλυκιά ταινία, που παίρνει λίγο από το άγχος που το lockdown έχει αφήσει μέσα μας, μέσα από τη συνειδητοποίηση πως όλοι λίγο πολλοί αναζητήσαμε τον εαυτό μας εκείνη την περίοδο και ίσως να μην έχουμε σταματήσει ακόμη ως τώρα. Χριστίνα Καλογεροπούλου (6,5/10)
Black Tea
Την ημέρα του γάμου της, η Aya, μια νεαρή γυναίκα γύρω στα τριάντα από την Ακτή Ελεφαντοστού σοκάρει τους πάντες απορρίπτοντας τον γαμπρό που της δίνουν. Μετακομίζει στο Guangzhou της Κίνας και βρίσκει δουλειά σε ένα κατάστημα εξαγωγής τσαγιού, όπου γνωρίζει τον Cai, έναν Κινέζο που είναι 45 ετών. Ερωτεύονται, αλλά η σχέση τους αντιμετωπίζει προκλήσεις από τον παρελθόν τους και την προκατάληψη των άλλων.
Δέκα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ταινία του μαυριτανού σκηνοθέτη Abderrahmane Sissako, το πολυβραβευμένο Τιμπουκτού, από την ομώνυμη πόλη στο Μάλι, ένα αρκετά πολιτικό και βαθιά κοινωνικά επίκαιρο σινεμά, για να επιστρέψει με μια ταινία πιο συναισθηματική, πιο ρομαντική διεκδικώντας την Χρυσή Άρκτο στην Μπερλινάλε. Το ζήτημα του ξεριζωμού, της μετανάστευσης, της απομάκρυνσης και της απώλειας είναι και εδώ ορατό, όπως γενικότερα έχει απασχολήσει το σινεμά του.
Η ιστορία της ταινίας ξεκίνησε όταν ο σκηνοθέτης ανακάλυψε ένα εστιατόριο, τον «Αρωματισμένο Λόφο» (ήταν ο αρχικός τίτλος της ταινίας), το οποίο είχε μια οικογένεια αφροκινέζων. Με αφετηρία την δυναμική διεκδίκηση της ζωής της με ένα θαρραλέο όχι, μια γυναίκα, η Aya, ξεκινάει μια νέα ζωή στην Κίνα και ένα ρομάντζο ξεκινά. Αν στο The Taste of Things με την Juliette Binoche, υπήρχε το φαγητό ως μέσο σύνδεσης δύο διαφορετικών ανθρώπων, το Black Tea έχει το τσάι σε μια προσπάθεια να έρθουν κοντά δύο διαφορετικοί πολιτισμοί.
Αν χάνει κάτι ο Sissako, είναι την στιγμή, την ακρίβεια. Η ιστορία κάνει κύκλους γύρω από ένα πολύ στενό ορίζοντα, από τον οποίο ελάχιστα ξεφεύγει ενώ ακόμα και η ρομαντική ιστορία δεν έχει το κάτι τόσο συγκινητικό και βαθύ για να γίνει ένα Past Lives. Οι πολιτισμοί έρχονται κοντά, αλλά οι χαρακτήρες δυσκολεύονται περισσότερο, με ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος να στέκουν ως εμπόδιο σύνδεσης σε έναν έρωτα όμως που δεν φαντάζει τόσο κατακλυσμιαίος ώστε να αξίζει η όποια θυσία. Παύλος Γκουγιάννος (5/10)
To 74o Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 15-25 Φεβρουαρίου 2024.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων