«Περιμένουμε την ανθοφορία μέσα στο mute…»

«Περιμένουμε την ανθοφορία μέσα στο mute…»

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον. Ας πούμε, το Somewhere της Σοφία Κόπολα

Ένας καταγάλανος ουρανός προδίδει μια θέρμη. Μια Ferrari που κόβει κύκλους για 2 λεπτά ξανά και ξανά σε μια ερημική πίστα. Ένας νέος άντρας την εγκαταλείπει στη μέση του πουθενά. Ο ουρανός συνεχίζει να σπαταλάει την ίδια θέρμη. Ακόμα κι όταν ο ίδιος αυτός άντρας αποσυνδέει, κάθε φορά ,τον εαυτό του σε ένα ξενοδοχείο, ονόματι Chateau Marmont, που μοιάζει με άσυλο τρελλών.

Σκηνές σαν μεγάλα χασμουρητά μας τραβάνε σε ένα αφόρητα αργό περίπατο ανάμεσα σε νέες γυναίκες που φωτογραφίζονται γυμνές από την μέση και πάνω τρέχοντας, εξωφρενικά βαμμένες και στυλιζαρισμένες σε μεγάλα μπαλκόνια.

Περίεργα πάρτι γεννιούνται κάτω από τα ιλαρά φώτα των πορτατίφ. Ποτά που πίνονται γρήγορα για να τελειώσουν, ανέμπνευστοι ερωτικοί χοροί στα δωμάτια. Ψιλόλιγνες σκιές παίρνουν μορφή στο κρεβάτι του και μια τερατώδης πραγματικότητα καταπίνει αυτόν και αφήνει ζωντανό μόνο το τεράστιο κενό του.

Μέχρι που μια μέρα ένα 11χρονο κορίτσι που τον φωνάζει μπαμπά, κορίτσι λιγνό με μια μεγάλη σιωπή ανάμεσα στα ματιά, ακουμπά εκείνο το τεράστιο κενό του. Το χρωματίζει, του βάζει μάτια, χέρια πόδια και μια νέα καρδιά. Και αυτός αναγκάζεται να εξετάσει τις ερωτήσεις που κάθε πατέρας πρέπει να αντιμετωπίσει.

Και ο ουρανός σταματά να έχει αυτή την θέρμη και το κορίτσι δεν μπορεί να χωρέσει σε εκείνη την βαριά σιωπή που αναπτύσσει ολόκληρα κεφάλαια μεταξύ τους. Το εξοντώνει σιγά σιγά. Του χαρίζει νέα αγγίγματα, αυτοσχέδια πρωινά και μια αγάπη άγουρη, έτοιμη να ανθοφορήσει μέσα από εκείνη εκεί την μικρή χαραμάδα του κενού.

Και μείς περιμένουμε αυτή την ανθοφορία μέσα στο mute. Περιμένουμε δυο τρεις κουβέντες αγάπης, μια συγνώμη στρογγυλή και μεγάλη, ένα άγγιγμα κάτω από την παλάμη, ένα χάδι στα μαλλιά. Και καθώς περιμένουμε ο ουρανός του L.A συνεχίζει να βγάζει αυτή την θέρμη , οι γυναίκες διαμελίζονται πια δίπλα του, μια ξεκούρδιστη κιθάρα στο φουαγιέ του θρυλικού ξενοδοχείου παίζει ότι καλύτερο ακούσαμε ποτέ. Και τότε το κεφάλι της κόρης γέρνει σαν μίσχος πάνω στον ώμο του πατέρα .  

Και ξαφνικά η κόκκινη Ferrari χάνει όλο και πιο πολύ το χρώμα της και τα μαλλιά του κοριτσιού ξανθαίνουν τόσο που ένα καινούργιο φως κατακερματίζει τον νέο πατερά και τον ξαναφέρνει σε μας από την αρχή. Σε εκείνη εκεί την ερημική πίστα, κάτω από τον καταγάλανο ουρανό να παρατάει την μπαγιάτικη ζωή του μαζί με την Ferrari του, στην μέση του πουθενά πηγαίνοντας… κάπου.