"Ο έρωτας κερδίζει την απώλεια και την ξεπερνά δίνοντας της νέο σχήμα"

"Ο έρωτας κερδίζει την απώλεια και την ξεπερνά δίνοντας της νέο σχήμα"

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Attenberg της Αθηνάς Τσαγγάρη...

Είμαστε πάνω από όλα θηλαστικά και μετά άνθρωποι. Η Μαρίνα το ξέρει αυτό καλυτέρα από τον καθένα. Οδηγώντας ένα παλιό λευκό Volvo και ακούγοντας αιχμηρές μουσικές μου στέλνει ατμοσφαιρικές καρτ ποστάλ από τα άσπρα σπίτια. Μινιμαλιστικές και συμμετρικές καρτ ποστάλ από την παραλία του Διστόμου και τα διυλιστήρια. Καρτ ποστάλ με μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, και φλουταρισμένες εικόνες, γεμάτες παραφρασμένα ένστικτα και απύθμενη μοναξιά. Τα βράδια ονειρεύομαι ότι είμαι μαζί της πάνω στο μπλε βεσπάκι της και κάνω βόλτες ακουμπώντας τα πόδια μου στο λασπωμένο κοκκινόχωμα.

Κι έπειτα στο ίδιο όνειρο κάθομαι σε εκείνο το μεγάλο κρεβάτι μαζί της και παρακολουθώ την ζωή των θηλαστικών μέσα από ντοκιμαντέρ του Σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο. Διαμελίζω και γω όπως η φίλη της, η Μπέλλα, την προφορά του και τραγουδώ μαζί της γαλλικά τραγούδια, που μιλάνε για αγόρια και κορίτσια που ερωτεύονται και δεν είναι μόνα τους πια. Ονειρεύομαι ότι συρρικνώνομαι μαζί με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της πάνω σε κείνο εκεί το αναπηρικό καροτσάκι και από άνθρωπος γίνομαι ιδέα. Και έπειτα ξυπνάω πιο μόνη από ποτέ, μα γελώντας, γιατί ο έρωτας κερδίζει την απώλεια και την ξεπερνά δίνοντας της νέο σχήμα.

Η Μαρίνα είναι οι χαμένες καρτ ποστάλ των γενιών που προηγήθηκαν και μέσα στην άγνοια τους προσπάθησαν τόσο άγαρμπα από θηλαστικά να γίνουν άνθρωποι. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Και εγώ βλέποντας την Μαρίνα να αγκαλιάζει την φρεσκοπλυμένη μπλούζα του ετοιμοθάνατου πατέρα της και να δένει τα μανίκια γύρω από τον λαιμό της, θέλω να μπω δυναμικά στο παιχνίδι της και να ουρλιάξω χτυπώντας με δύναμη το στήθος μου. Να μελανιάσω το πρόσωπο μου πέφτοντας με φόρα σε τοίχους, γρυλίζοντας και περπατώντας στα τέσσερα σαν μικρό άγνωστο ζώο. Να αποκτήσω ξενική προφορά, σαν ξενιστής του ίδιου μου του βίου, και να ανασυνθέσω την αλήθεια της γλώσσας μου.

Αποζητάω την γαλήνη της την ώρα που πετάει στην θάλασσα τις στάχτες του πατέρα της. Ζηλεύω τον αέρα του βιομηχανικού τοπίου και εκείνο το κίτρινο αδιάβροχο που φορά. Η Μαρίνα είναι όλα αυτά που προσπαθώ να ξεχάσω. Είναι μια αυτιστική συμπεριφορά, ένα μεγάλο δίλημμα σε αυτό που πρέπει να είμαστε και σε αυτό που είμαστε πραγματικά. Γιατί και μεις, όπως κι αυτός ο αιώνας, είμαστε αφόρητα υπερτιμημένοι και αηδιαστικοί, όπως ένα φιλί χωρίς συναίσθημα… Βραδιάζει και η Μαρίνα θα είναι για πάντα εκεί. Στην καρτ ποστάλ με το βρεγμένο κοκκινόχωμα και τα φουγάρα που καπνίζουν.