"Mιλάει σαν ένας άνθρωπος χωρίς δέρμα..."

"Mιλάει σαν ένας άνθρωπος χωρίς δέρμα..."

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το In a better world, της Σουζάνε Μπίερ...
 

Έκλεψα ένα πεταμένο ποδήλατο που κείτονταν έξω από το σχολειό και τους ακολούθησα. Ο Elias εσωστρεφής, κλειστός, εύκολος στόχος, ο Christian ψυχρός και αποστειρωμένος με εμφανή τα πρώτα συμπτώματα της αποσυντιθέμενης αθωότητας. Δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί κόσμοι. Εφικτό είναι κάτι που αντέχεις. Πόσο εφικτό είναι για ένα παιδί να ισορροπήσει από την πρώην κατάσταση του «πάντα μητέρα» στην σκιά του «μητέρα ποτέ ξανά». Πόσο εφικτό είναι για έναν πατέρα να αγκαλιάσει ένα αιματοβαμμένο στρατόπεδο προσφύγων στην Αφρική και μια επαρχιακή πόλη της Δανίας σαν να ήταν ένας χώρος. Για μια γυναίκα ανεπιθύμητη πια να προσπαθεί να μείνει μια ολόκληρη γυναίκα και για δύο παιδιά που μπαίνουν στο προτελευταίο στάδιο μύησης της ανθρωπινής κοινωνίας να βγουν από αυτή την μακέτα της, καθαροί χωρίς όπλα στα χέρια και χωρίς βία στα μάτια.

Ήμουν πάνω στο ποδήλατο μου όταν είδα τον Εlias να κρύβει το μαχαίρι του Christian κάτω από την μπλούζα του και κράταγα σημειώσεις από αυτά που έλεγε ο Christian στον πατέρα του, ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου τους. Γιατί ο Christian μιλάει σαν να είναι ένας άνθρωπος χωρίς δέρμα. Τον άκουσα να λέει στον πατέρα του πως, αν δεν αντιστεκόταν όλοι θα τον περνούσαν για αδύναμο. Και όταν ο πατέρας είπε πως έτσι ξεκινάνε οι πόλεμοι, ο Christian υπερχειλισμένος από οργή, είπε πως, όχι αν χτυπήσεις δυνατά την πρώτη φορά. Και η πρώτη φορά είναι το για πάντα σε αυτές τις ηλικίες. Είναι εκείνο το φως που αντί να σε ανθίζει σου προκαλεί σηπτικό shock. Είναι ο δρόμος που χαρτογραφεί την υπόλοιπη θέα της ψυχής σου που κάποιες φορές μοιάζει σαν την θέα εκεί ψηλά στο σιλό και κάποιες άλλες σαν την θέα της συρρίκνωσης μιας άρρωστης μάνας λιωμένης από καρκίνο.

Ζητήματα βίας, αυτοδικίας, κοινής λογικής, συγχώρεσης. Ένα αντικείμενο μελέτης για την αρχέγονη επιβολή της βίας στις ψυχές των ανθρώπων παρά τις αντιστάσεις αυτών που πρεσβεύουν την ειρήνη. Και καθώς το τσούρμο των νέγρικων παιδιών της απόγνωσης με άφησε στον πλούτο της δανέζικης υπαίθρου Βρήκα την Susanne να καπνίζει κάτω από το ηλεκτρισμένο φως μιας λάμπας. Έβρεχε λίγο. Με κέρασε ένα ακαδημαϊκό χαμόγελο και με μια κλινική ψυχρότητα μου είπε πως η αυτοδικία δεν οδηγεί πουθενά. Ευτυχώς, της απάντησα, γιατί έτσι κι αλλιώς κάποτε καταλαβαίνεις πως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να είσαι ο εαυτός σου. Πήρα το ποδήλατο μου κι έφυγα αφήνοντας πίσω μου τον καλύτερο κόσμο μιας Δανίας γαλάζιας και καλά σιδερωμένης σαν πουκάμισο στρατιωτικό.