"H αυτογνωσία είναι αβάσταχτη τελικά..."

"H αυτογνωσία είναι αβάσταχτη τελικά..."

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Βlack Swan του Ντάρεν Αρονόφσκι...

Λένε πως ο θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί, μου ψιθύρισε η Οντέτ βγάζοντας τις ροζ πουέντ από τα εύγλωττα πόδια της. Στεκόμουνα μέσα στην αδειανή αίθουσα χορού βλέποντας την Οντέτ να σκίζει τις σάρκες της, ενώ η Οντίλ, το σκοτεινό της καθρέφτισμα όλο και βυθιζόταν μέσα της. Στην ιδρωμένη μου παλάμη ξεδιπλωνόταν μια ψυχολογική ανισορροπία και ένα μαύρο φτερό. Μέσα στην νύχτα την ακολούθησα. Η Νίνα πιο ελαφριά από τον αέρα, πιο εύθραυστη και ψυχωτική από κάθε μεγάλη μπαλαρίνα και συνάμα πιο αθώα και ερωτεύσιμη από ποτέ ακούει ήδη τα μανιασμένα χειροκροτήματα του ενθουσιασμένου πλήθους. Φλερτάρει με την τρέλα και τον ενδογενή διχασμό.

Η Νίνα, μπερδεύει ακόμα το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό λες και γεννήθηκε με ένα γιγάντιο Γιν και Γιαν σαν σημάδι γέννας στον δεξιό της μηρό. Παλεύει για να ανήκει κάπου, για να αποδεχτεί την σεξουαλικότητα της και δολοφονεί θριαμβευτικά, μέσα από την πρεμιέρα του υπερτιμημένου και διογκωμένου της Εγώ, την σχιζοφρενή αθωότητα της. Η Νίνα είναι μια ερμηνεία οξύμωρη, μια μάσκα γεμάτη από ηλεκτρισμένη ανισορροπία, με την οποία όλοι έχουμε φλερτάρει στοιχηματίζοντας για μια προσωπική μας, κρυφή, επάνοδο κάπου. Ίσως σε ένα μέρος σκοτεινό χωρίς αστέρια να τρεμοπαίζουν. Περιφέροντας μια προσωπικότητα μελανή και στοιχειωμένη από ανασφάλειες, οργωμένη από τα στρασάτα λαμπιόνια της show biz κι ένα δέρμα δανεικό που το κομματιάζουμε θέλοντας να βγάλουμε από την μέση το μοναδικό του εμπόδιο: εμάς τους ίδιους. Εμάς τα πιο άγρια πλάσματα που ζούμε όπως και η Νίνα παγιδευμένοι σε 40 τετραγωνικά νανουρίζοντας την loser ψυχωτική εκδοχή μας.

Της έγραψα έναν γράμμα που μάλλον δεν διάβασε ποτέ. Έπειτα έκλεισα το φως του δωματίου της, ξανακοίταξα τον αυστηρό, μπαγιάτικο, κότσο της μητέρας της και θυμήθηκα την εναρκτήρια σκηνή του χορού του Κύκνου, με το μπαλέτο κινηματογραφημένο όπως ποτέ μέχρι σήμερα. Πάντα η ίδια ιστορία. Η φθαρτότητα μας και η εξιλεωτική διάσταση του θανάτου. Πάντα ο ίδιος άξιος αυτουργός, να σχολιάζει διαρκώς την διαδικασία της Κινηματογραφικής τέχνης μέσω μιας παραμόρφωσης. Το βράδυ της πρεμιέρας μπήκα κρυφά στο καμαρίνι της και την είδα να τρώει με μανία τις μαύρες της πουέντ. Είχε στο σημείο της κοιλιάς της αίματα και στα μάτια το ωραιότερο σκότος που είδα ποτέ. Με αποχαιρέτησε χαρίζοντας μου την μάσκα της κι έναν ματωμένο αναπνευστήρα. Έχω τώρα δύο μαύρα φτερά κλεισμένα στην παλάμη μου και την εικόνα της μητέρας μου αχνή, πίσω από τα βλέφαρα. Η αυτογνωσία είναι αβάσταχτη τελικά.