"Ένας εγκλωβισμός που δεν με αφήνει ούτε να πνιγώ, παρά μόνο να νυστάξω..."

"Ένας εγκλωβισμός που δεν με αφήνει ούτε να πνιγώ, παρά μόνο να νυστάξω..."

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Never let me go του Μαρκ Ρόμανεκ...
 

Πιο εγκλωβισμένη από την Kathy, τον Tommy και την Ruth προσπαθούσα να δω πίσω από την βιτρίνα του Ρόμανεκ την ψυχή αυτών των παιδιών να αναπνέει. Άγγιξα το προκαθορισμένο μέλλον τους προσπαθώντας να καταλάβω πως είναι να γεννιέσαι με μια εγγενή θλίψη της ζωής που σου δόθηκε. Χάιδεψα ώρα τα μαλλιά της Ruth και έκλεψα λίγα από εκείνα τα ακαταλαβιστικά παιδικά σχεδια του Tommy μπας και ανακαλύψω με λίγη νυχτερινή μελέτη κάτι περισσότερο από αυτό που ο Ρόμανεκ με άφηνε να δω. Μάταια. Όσο κι αν εγώ προσπαθούσα να φτάσω εκείνο το αίτημα της τραγικότητας που υπονοείται συνεχώς, δεν τα κατάφερα.Το βαρετό τοπίο της αγγλικής εξοχής, τα αργά μεθυσμένα πλάνα, ένας αρχαίος μετρονόμος και μια γυρισμένη κλεψύδρα που στένευε κι άλλο την συναίσθηση του ζοφερού τέλους, με έκαναν να θέλω να μείνω όσο πιο λίγο γίνεται στο οικοτροφείο του Hailsham. Και όταν έφυγα από το οικοτροφέιο με μια πέτρινη καρδιά και έναν απροσδιόριστα μελλοντικό χρόνο, έφυγα μαζί με τους τρεις τους, έχοντας μέσα μου ένα κουρασμένο «ουφ».

Σε μια ηλικία, στην καλύτερη ηλικία του κόσμου, προσπάθησα να αγγιξω πάλι την ψυχή αυτών των παιδιών, μα δεν τα κατάφερα. Μου είχαν μονίμως στραμμένα τα μάτια προς έναν νότο δικό τους, πολύ απρόσιτο και κοντόφθαλμο, και την πλάτη γυρισμένη στο βάθος χαρακτήρων που θα ήθελα να βρω. Με άφηναν μόνο να βλέπω ονειρικά, πανέμορφα τοπία. Χειμερινούς αμμόλοφους, μια μπαγιάτικη παλίρροια που ποτέ δεν ξυπνάει για να πνίξει τα πάντα κι ένα πλοίο κατεστραμένο και αφημένο στην μέση του πουθενά. Ετσι κάπως και γω.Στην μέση του πουθενά μαζί τους, με ένα άγριο μυστικό στην χούφτα, μια γιγάντια απογοήτευση για μια ζωή μισή, κι έναν εγκλωβισμό που δεν με αφήνει ούτε να πνιγώ, παρά μόνο να νυστάξω στην γαλάζια αίθουσα. Ξέρω καλά πως εκείνη εκεί η ψυχή και το βάθος που αναζητώ σε κάθε κάδρο δεν θα μου δωθούν ποτέ. Και δεν έχω άλλη επιλογή από το να το δεχτώ. Όπως κι εκείνα τα χαμένα παιδιά που ενώ σφίζουν από ψυχή και θέληση παραμένουν τα προϊόντα μιας σκληρής απόφασης που τους στερεί την επιλογή.

Ο Ρόμανεκ δεν είναι οραματιστής.Η ακρίβεια των χαρακτήρων του δεν μου φτάνει.Τους παρατάω μετά την μεγάλη κραυγή του Tommy, λίγο πριν το τέλος. Όταν βγαίνω στο δρόμο, όλα είναι μνήμη κι ένας τρομερός προβληματισμός. Απογυμνώνω την μνήμη από κάθε λεπτομέρεια κι έτσι η περίσταση αποκτάει μια αοριστία που καλυτερεύει την εικόνα. Τελικά ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος για να γεννηθεί κανείς