Aπόκοσμη αξιοπρέπεια. Πάνω απ'όλα.

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.

Ας πούμε, το Γάλα του Γιώργου Σιούγα.

Το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει με θράσος από τις τρύπες της γρίλιας του δωματίου του Λευτέρη. Έξω ο κόσμος να θυμάστε καταστρέφεται. Δεν πήρε το γάλα της μάνας του όταν γεννήθηκε. Η μάνα του δεν είχε γάλα, ούτε την αγάπη του μεγάλου αδερφού του δεν πήρε, που θαρρείς πως ήπιε αυτός όλο το γάλα. Νοστάλγησε τις ψηλές σημύδες της Πατρίδας του ο Λευτέρης και κλωθογυρίζει λέξεις μιας δικής του γλώσσας. Ρώσικα παχιά γεμάτα ζωή. Με το τρανζίστορ στο αυτί ακούει βαριά λαϊκά τραγούδια σε σκοτεινά δωμάτια χωρίς ίχνος φωτός και αλλάζει σχήματα επειδή υποφέρει. Σχιζοφρενής που όλο ταξιδεύει κάπου στα ψηλά και μετανάστης με ψήγματα μνήμης που τον ματώνουν κάθε μέρα, κάθε νύχτα, σε κάθε τετραγωνικό.  

Και έρχεται εκείνος, ο μεγάλος του Αντώνης που πιστεύει πως καταξιώθηκε επειδή θα παντρευτεί την κόρη του αφεντικού του. Τον αγαπάει αλλά δεν θα του το δείξει ποτέ. Εκείνος το ξέρει αλλά θα το περιμένει πάντοτε. Και η μάνα, ακόμα υπάρχει δήθεν χωρίς μνήμη. Μια σκιά να μας θυμίζει που κάτω από τον ίσκιο της ανθίζει και σαπίζει ταυτόχρονα ο μικρός Λευτέρης. Μοιάζει με ξεχασμένη λυγερή σημύδα. Τα χέρια της κλαδιά που τον αγκαλιάζουν και έπειτα τον πνίγουν. Και αυτός χαμένος από χέρι, από εκείνους τους τελειωμένους ήρωες που κρατιούνται από μια λεπτή κλωστή, προσπαθεί να φανεί λογικός και μετά να επιβιώσει. Και τελειώνει ο χρόνος καθώς εκείνα τα μικρά ανθρωπάκια αυτοαναφλέγονται γύρω του και αόρατοι ήχοι φυτρώνουν σαν άνθη από τις ρωγμές των τοίχων.

Τελειώνει ο χρόνος καθώς κρασάρει ο σκληρός του μυαλού. Τελειώνει ο χρόνος καθώς χρόνος δεν υπάρχει πάρα μνήμη με κάτι λούπες από έναν αγώνα ποδοσφαίρου εκεί πίσω, στα πολύ παλιά κομμάτια του μυαλού. Κοντινά που φρικάρουν ακόμα και την ίδια την κάμερα κι ένας θεατρικός νατουραλισμός που χάνεται στα εξωτερικά γυρίσματα διασκεδάζοντας το. Το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει με θράσος από τις τρύπες της γρίλιας. Η μάνα έχει πεθάνει και ο Αντώνης θα τον προδώσει ξανά. Ένα χλωμό πλάσμα, σιωπηλό το οποίο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βιώνει το τέλος όσων ήξερε με τρόπο διαφορετικό. Ζωσμένος γερά στον εαυτό του, αγκαλιά με τις άσπρες ποδιές των γιατρών και με την γεύση της ένεσης, πικρή ακόμα στο στόμα. Και με μια απόκοσμη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα.

Απόκοσμη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα.