"Άγνωστη αλήθεια που γεννάει τη βία μέσα από την αταραξία"

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Tree Of Life του Τέρενς Μάλικ.

Πατέρα και μητέρα θα παλεύετε για πάντα μέσα μου. Όσο κι αν προσπαθώ να αποχωρήσω από τον ασφυκτικό κλοιό σας, δεν θα το καταφέρω ποτέ. Θα ακολουθώ πάντα τα τεμαχισμένα κομμάτια φωτός και σκότους που μου δώσατε, θα ψάχνω να βρω εσάς μέσα από την τις δικές μου εκρήξεις, τα δικά μου ξέφωτα. Σαν άλλος Τζακ και γω θα προσπαθώ να γεμίζω τα κενά της γνώσης. Τα κενά μιας φύσης από την οποία εξαρτιέμαι. Είναι η Φύση η οποία εκπροσωπεί τη Χάρη, τη συμπόνια και τη συγχώρεση.

Θα υπάρχουν χρόνοι που θα θέλω να κρυφτώ σε μια μικρή ρωγμή και να ακούω μόνο την ανάσα μου και την εσωτερική μου βροχή. Βγαίνοντας μόνο όταν θα έχει ήλιο και ξερά γαϊδουράγκαθα. Και σχεδόν καινούργια θα ερωτευτώ από την αρχή τον κόσμο που μου μάθατε. Αυτόν με τα ψηλά πεύκα, τις βίαιες εκρήξεις και τα συμπαντικά χρώματα. Αυτόν με τις ανάλαφρες μυρωδιές και τον καθαρό αέρα που σε κάνει να βλέπεις εικόνες που καθηλώνουν, όλες γυρισμένες με φυσικό φως. Ερωτήματα που γεννιούνται αλλά δεν απαντιούνται ποτέ. Γιατί αλήθεια, δεν χρειάζεται.

Στο Δέντρο της ζωής χρησιμοποίησα και γω την οικογένεια μου ως χαλί για να δώσω μορφή στη μεγάλη, άγνωστη αλήθεια που γεννάει τη βία μέσα από την αταραξία. Χωρίς φόρμα και γω, όπως ο Μάλικ λαχταρώντας για όλες τις ατέλειες και τα κατασκευαστικά μου λάθη. Έκλαψα βουβά και ένοιωσα μέσα μου όλη την δύναμη των προτύπων μου, των προγόνων μου και στο στόμα εκείνη τη γνώριμη πικρή γεύση της αστερόσκονης. Εκείνης της αρχαίας σκόνης από την οποία είμαστε όλοι κατασκευασμένοι σε ανύποπτους χρόνους. Πίσω μου βρέχει και κεραυνοί πέφτουν στην άκρη της σπονδυλικής μου στήλης. Κλασική μουσική σε κρεσέντο. Έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα μια ανατολή, όχι σαν αυτή των γονιών μου, αλλά σαν την δικιά μου. Πιο μικρή, χωρίς σημάδια στις αρτηρίες της καρδιάς της.

Έβαλα το κεφάλι μου νοητά στο μικρό βαθούλωμα της μασχάλης σου μητέρα. Και τότε σε άκουσα να μου ψιθυρίζεις πως είδες ένα αστέρι να πέφτει. Ένα αστέρι που ερχόταν από κάπου πολύ μακριά όπως κι εκείνη η αρχαία έκρηξη που συσχετίζεται με τη βία στην ψυχή μας. Είμαι δειλή, άτολμη και βαθιά κυανή, πατέρα. Μέσα μου σαπίζουν διάφορα ναυάγια και στα μάτια μου λάμπουν οι θησαυροί αυτών. Θα σας τα δώσω κάποια άλλη νύχτα όμως. Τη νύχτα που όλη η γνώση θα αρχίζει να χάνεται και ο ουρανός θα αλλάζει χρώμα. Το υπόσχομαι. Και τότε θα σταματήσετε να παλεύετε μέσα μου.