Weekend in Taipei

Ο Τζον Λόλορ είναι ένας πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών «παντρεμένος» με τη δουλειά του - δεν υπάρχει κακός που να μην μπορεί να σταματήσει, δεν υπάρχει τίποτα που να μην θυσιάσει για να κλείσει μια υπόθεση. Η Τζόι Κανγκ είναι μια κορυφαία «Transporter»  στην Ταϊπέι – οδηγεί και σκέπτεται τόσο γρήγορα που είναι δύσκολο να την εντοπίσεις, αδύνατο να την πιάσεις.

Οι δυο τους δεν έπρεπε να ερωτευτούν, αλλά η μοίρα τους έφερε κοντά... πριν οι δυνάμεις του εγκλήματος και της διαφθοράς τους χωρίσουν. Τώρα, 15 χρόνια αργότερα, η μοίρα φέρνει την Τζόι και τον Τζον σε μετωπική σύγκρουση κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου στην Ταϊπέι. Και οι δυο τους θα ανακαλύψουν ότι το μόνο πράγμα που είναι πιο δύσκολο από το να ερωτευτείς... είναι να ξαναερωτευτείς.

O Λικ Μπεσόν στα 65 του συνεχίζει να στήνει παραγωγές με ευχάριστες, αν και τυποποιημένες περιπέτειες δράσης, σε αρκετές με έντονο κωμικό στοιχείο και οικογενειακά ζητήματα, ενώ σε ορισμένες από αυτές γράφει και το σενάριο και αραιά και που σκηνοθετεί. Και δεχνάμε βέβαια τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες των Taken, Transporter, Taxi κτλ.  

Στο «48 ώρες στην Ταϊπέι» ισχύει η πρώτη περίπτωση.

Σκληροτράχηλος και αντισυμβατικός Αμερικάνος πράκτορας ταξιδεύει off the bοok -ουσιαστικά εκτός υπηρεσίας στην Ταϊπέι για να αξιοποιήσει κάποιες πληροφορίες και να καταφέρει να στριμώξει έναν μεγιστάνα διακίνησης ναρκωτικών. Εκεί, όμως, τον περιμένουν εκπλήξεις από το παρελθόν.

O Λουκ Έβανς δεν είναι κακός και σχετικό φλέγμα διαθέτει και πειστικός είναι στις σκηνές που παίζει ξύλο, αλλά οκ, Τζέισον Στέθαμ δεν είναι.

Όσο όμως το ταινιάκι «τρέχει» και κάνει χαβαλέ, βλέπεται μια χαρά, αν και φυσικά εντελώς τυποποιημένο.

Όσο ο Μπεσόν (βάζουμε στοίχημα ότι είναι δικές του οι σχετικές πινελιές) το βαρυφορτώνει συναισθηματικά με μελοδραματικές νότες (που εκφράζει κυρίως η Γκουέι Λουν Μέι την οποία μάθαμε στο Black Coal Thin Ice που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο πριν 10 χρόνια), η κατάσταση κουράζει αρκετά και ο ρυθμός βαλτώνει, αν και καταλαβαίνουμε την πρόθεση να στηθούν 2-3 χαρακτήρες που να μπορείς να νοιαστείς κάπως, εκτός από τις κλωτσοπατινάδες.

Μια προσεγμένη παραγωγή είναι, με ορισμένες σωστά χορογραφημένες σκηνές ξύλου (ειδικά η αρχική στο εστιατόριο) και τίποτα περισσότερο, εν τέλει.