Us

Σύνοψη: O βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθετικό του ντεμπούτο, "Τρέξε!" Τζόρνταν Πιλ, έθεσε νέα πρότυπα για τον προκλητικό, κοινωνικά συνειδητοποιημένο χώρο των ταινιών τρόμου, επιστρέφει με έναν πρωτότυπο εφιάλτη, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του ιδίου. 
Μια γυναίκα επιστρέφει στο παραλιακό παιδικό της σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά, για ένα ειδυλλιακό καλοκαίρι, "κυνηγημένη" ωστόσο από ένα ανεξήγητο τραύμα. Η οικογένεια ανακαλύπτει τις μορφές τεσσάρων ανθρώπων όπως στέκονται μπροστά στο σπίτι τους, άνευ λόγου και αιτίας. 

Aποψη: Πάντα η δεύτερη ταινία που ακολουθεί το ντεμπούτο που άρεσε στους πάντες, είναι στοίχημα. Το "Τρέξε" πέτυχε γιατί εκτός από tανανέωση του είδους, άρεσε στο ευρύ κοινό αλλά και στους πιο ψαγμένους σινεφίλ, χάρις στο κοινωνικό σχόλιο και την αλληγορία του θέματος.
Το "Εμείς" διατηρεί τον Τζόρνταν Πιλ ψηλά και σίγουρα μεγαλώνει τις προσδοκίες όλων. Γιατί κανείς δεν έγινε σούπερ δημιουργός με μόλις δύο ταινίες. Αυτή, βαδίζει στο δρόμο του "Τρέξε" αλλά ενώ εκείνο κατήγγειλε και σατίριζε καταστάσεις, αυτό είναι μια αλληγορία ενός σύγχρονου κόσμου βίας και ανισοτήτων. (spoilers, τρέξε μακριά και έλα να μας βρεις όταν το δεις).
Η αποθέωση που γνωρίζει ήδη από την κριτική, δικαιολογείται, καθώς από το πρώτο λεπτό το "Εμείς" δεν θέλει να μοιάζει με ένα τυπικό κλισεδιάρικο θρίλερ. Σαφέστατα έχει μυαλό. Δεν συμφωνούμε όμως 100% (με την αποθέωση) καθώς μερικά σημεία ήταν για εμάς αρκετά για να σκεφτούμε "μπορούσε να είναι -ακόμα- καλύτερο"...
Ο Πιλ στο ξεκίνημα χτίζει ατμόσφαιρα από το πουθενά, κυρίως με το λειτουργικό σάουντρακ -περισσότερο απότομοι ήχοι- και με εικόνες που προκαλούν ανησυχία, δείχνοντας απλά πράγματα. Και μόνο αυτό, θέλει μαγκιά την οποία έχει, χωρίς καν να την επιδεικνύει. Κάθε κίνηση της κάμερας και κάθε λέξη, είναι απόλυτα σίγουρη και στοχευμένη προς την συνέχεια. 

Το πρώτο μισό είναι εξαιρετικό, ένα οικογενειακό δράμα που ξεκινά από το "Funny Games" του Χάνεκε και καταλήγει σε ένα αγωνιώδες θρίλερ επιβίωσης. Η Λουπίτα Νιόνγκο είναι η ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια, σε διπλό ρόλο, όπως ουσιαστικά ολόκληρο το καστ. 
Το στοίχημα βέβαια, σε ταινίες θρίλερ που ακουμπούν το sci-fi είναι η εξήγηση που θα δώσεις. Οταν ανεβάζεις τόσο τον πήχη της προσδοκίας, αυτό δείχνει μεν σιγουριά αλλά μια λάθος κίνηση μπορεί να διαλύσει τα πάντα. 
Αυτή -η λάθος κίνηση- δεν υπάρχει μεν εδώ, αλλά όπως προείπαμε, έχει μικρές αστοχίες. Η δίωρη διάρκεια "επιτρέπει" κάποιες επαναλήψεις στο μοτίβο και ένα τελικό τέταρτο που αντί να απογειώσει τα πάντα, κουράζει αναίτια. Μερικές σκηνές δράσης, πάντα στο δεύτερο μισό, δεν πείθουν όχι προς την εκτέλεση αλλά ως προν τη "σκέψη". Ο Πιλ δείχνει τόσο έξυπνος σκηνοθέτης που κάποια πράγματα... βγάζουν μάτια πως δεν "έκατσαν" σωστά. Οπως η μονομαχία των δύο θεόρατων μπαμπάδων, με τον έναν να μυξοκλαίει όλη την ώρα! Ακόμα και η πολυπόθητη αποκάλυψη είναι μεν απλή και κατανοητή αλλά όχι απογειωτική. 

Μια σκοτεινή αλληγορία με μαύρο χιούμορ που άλλοτε λειτουργεί και άλλοτε όχι. Λειτουργεί για παράδειγμα στην φοβερά αστεία σκηνή στο γαμάτο σπίτι των φίλων τους (απόλαυση γενικά η Ελίζαμπεθ Μος) αλλά όχι σε στιγμές που οδηγεί στην απώλεια του ρεαλιστικού κινδύνου. Οταν σε σφάζουν, πόσο χιούμορ να κάνεις;
Συμπερασματικά, είναι μια ταινία που αξίζει να δεις. Ενα θρίλερ που σε τρομάζει, παίζει με την ανάμνηση και το υποσυνείδητο και φανερώνει την ανισότητα, την μάταιη αίσθηση ασφάλειας και ένα είδος σάτιρας -με αγάπη- της οικογένειας. Ο τίτλος "Εμείς" θα μπορούσε να είναι ένας καθρέπτης του εαυτού μας και ένα κάλεσμα να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί αλλιώς, θα έρθουν οι "άλλοι"...