The upside

Σύνοψη: Ο πάμπλουτος Philip έχει μείνει παράλυτος εδώ και λίγα χρόνια, λόγω ενός ατυχήματος, στο οποίο σκοτώθηκε η σύζυγός του και εκείνος πλέον δεν μπορεί να κινήσει κανένα μέρος του σώματός του εκτός του κεφαλιού. Ο πρώην κατάδικος για ληστεία Dell θα προσληφθεί ως βοηθός του. Οι δύο άνδρες θα εξελιχθούν σε δύο πολύ καλοί φίλοι, καθώς από αυτήν την σχέση και οι δύο θα γίνουν διαφορετικοί άνθρωποι.

Άποψη: Το γαλλικό dramedy Οι Άθικτοι των Olivier Nakache και Eric Toledano του 2011 έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων όσον αφορά το γαλλικό σινεμά, ίσως και μία από τις καλύτερες γαλλικές ταινίες της δεκαετίας. Και επειδή η μεταφορά ευρωπαϊκών, ή εν γένει μη αμερικανικών ταινιών, σε αμερικάνικες δεν στέφονται σχεδόν ποτέ από επιτυχία (θυμήσου το αμερικάνικο Μυστικό στα μάτια της ή ακόμα χειρότερα το αμερικάνικο Oldboy), σίγουρα δεν περιμέναμε  κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο, η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλή, αν δεν είχε προηγηθεί  η γαλλική. Για την ιστορία να πούμε ότι και οι δύο ταινίες βασίζονται στην πραγματική ιστορία του Philippe Pozzo di Borgo, ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία, διευθυντή της μάρκας σαμπάνιας Pommery, που έμεινε παράλυτος και τον βοήθησε ένας πρώην κατάδικος, με τον οποίον εξακολουθούν να είναι φίλοι καθώς και οι δύο είναι εν ζωή. Τόσο πολύ εντυπωσίασε τον κόσμο η ιστορία τους, που μέχρι τώρα έχει γίνει ταινία 4 φορές, το 2011 η γαλλική, το 2016 μία ινδική και μία αργεντίνικη και τώρα (παραγωγής 2017) η αμερικάνικη εκδοχή.

Η ταινία ακολουθεί σχεδόν πιστά την γαλλική ταινία, με μικρές διαφοροποιήσεις. Αυτό που αλλάζει επίσης είναι η ατμόσφαιρα, καθώς υπερτερεί το χιούμορ, έναντι των πιο ρομαντικών Άθικτων, ως αποθέωση της ανδρικής φιλίας. Με πρωταγωνιστή βέβαια τον Kevin Hart, τον παρ’ ολίγο παρουσιαστή των φετινών Όσκαρ, είναι λογικό να ποντάρουν στο γέλιο, σε σχέση με τον πιο συγκρατημένο, αλλά πολύ πιο βαθιά συναισθηματικό Omar Shy, που έκανε τον αντίστοιχο ρόλο. Στον ρόλο του Philip ο Bryan Cranston είναι μεν εξαιρετικός, αλλά είναι φανερό πως κοπιάρει τον Francois Cluzet. Ακόμα και εμφανισιακά μοιάζουν αρκετά. Επίσης, σε αυτήν την ταινία δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην συνεργάτιδά του, με την Nicole Kidman να κρύβει τον έρωτά της για εκείνον, ένας ρόλος που θα μπορούσε να μην έχει τόσο μεγάλη έκταση και κατά συνέπεια να μην τον υποδύεται μια τόσο γνωστή ηθοποιός, καθώς εν τέλει δεν καταλήγει κάπου: το όλο κρυφό love story μένει ξεκρέμαστο.

Αν την δούμε ως αυτόνομη ταινία, τότε θα μας είχε εντυπωσιάσει το ίδιο πολύ με την γαλλική, γιατί πραγματικά δεν έχει κάτι να ζηλέψει, πέρα από το πιο έντονα συναισθηματικό φορτίο που υπήρχε ως αύρα στους Άθικτους. Επειδή όμως υπάρχει, είναι φανερό ότι την ακολουθεί κατά πόδας και συνεπώς δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Ακόμα και το ντεκουπάζ είναι συγγενές, ο τρόπος δηλαδή που έχουν δομηθεί οι σκηνές. Ανοίγει με την ίδια σεκάνς και προχωράει σε παράλληλους, παρόμοιους δρόμους. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει εξαιρετική χημεία και πετυχαίνει το διασκεδαστικό κομμάτι, αλλά όχι τόσο πολύ το συγκινητικό που υπήρχε ανάμεσα σε Cluzet και Shy.