Το τρίτο έγκλημα

Σύνοψη: Ένας δικηγόρος υπερασπίζεται έναν άνθρωπο που σκότωσε το αφεντικό του. Όσο η υπόθεση οδεύει προς το δικαστήριο, τόσο οι συνθήκες και τα κίνητρα του εγκλήματος, όσο και η δική του θέση ως επαγγελματία, θα τον κάνουν να αμφισβητήσει πράγματα που θεωρούσε δεδομένα και για την δουλειά του και το πως αποδίδεται η δικαιοσύνη.

Άποψη: Ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα, αρχίζει επί τέλους να αποκτά την φήμη που δικαιούται σε όλον τον κόσμο, παρότι βρίσκεται για χρόνια στη δουλειά, έχοντας γίνει γνωστός για τα οικογενειακά του δράματα. Φέτος, τον έμαθαν όλοι όταν έφυγε από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα για την επερχόμενη ταινία του, Shoplifters. Στο Τρίτο Έγκλημα καταπιάνεται με ένα διαφορετικό γι αυτόν θέμα, την απόδοση δικαιοσύνης και τα κενά που έχει το νομικό σύστημα.

Ο Μισούμι, διαπράττει έναν φόνο στο πρώτο λεπτό της ταινίας, σκοτώνοντας το αφεντικό του, έναν εργοστασιάρχη κονσερβοποιίας. Ο Κόρε-Έντα δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος διέπραξε τον φόνο. Άλλωστε ο Μισούμι που έχει ξανακάνει φυλακή για ανθρωποκτονία, ομολογεί αμέσως, λέγοντας πως το κίνητρο ήταν η ληστεία για να τακτοποιήσει χρέη τζόγου. Ο Σιγκεμόρι, είναι ένας από τους δικηγόρους του γραφείου που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι. Όσο όμως η υπόθεση εξελίσσεται, τίποτε δεν είναι τελικά τόσο απλό όσο φάνηκε στην αρχή. Και ο Σιγκεμόρι, γιος δικαστή, που μεγάλωσε μέσα στο επάγγελμα, αρχίζει να έχει αμφιβολίες για πράγματα τόσο θεμελιώδη, που νοιώθει ότι αυτή η υπόθεση θα θέσει σε αμφισβήτηση όλα όσα αποτελούν τον πυρήνα και του επαγγέλματος του και του νομικού συστήματος της Ιαπωνίας.

Ο Κόρε-Έντα, ξέρει σινεμά. Και εδώ, έχει την αυτοπεποίθηση να στήσει ένα δράμα με τον ρυθμό που αυτός θέλει, με ένα πυκνό σενάριο που έχει δουλευτεί πολύ προσεκτικά και με το σπάνιο μπόνους να έχει ένα καστ που πραγματικά μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο τα δίνει όλα σε ένα ρεσιτάλ συνολικά καλής ερμηνείας.

Στην Ιαπωνία τον συγκρίνουν συχνά με τον Γιασουχίρο Όζο, αλλά εδώ είναι φανερή η σκιά του Κουροσάβα. Όσο τα πέπλα της «αλήθειας» των πρωταγωνιστών επικαλύπτουν το ένα το άλλο, τόσο το Τρίτο Έγκλημα μας θύμισε το Ρασομόν. Τι είναι τελικά η αλήθεια; Υπάρχει μία και μοναδική, ή η προσέγγιση του καθ ενός δικαιούται να είναι και αυτή αλήθεια, έστω η δική του;

Σπάνια καταπιάνονται με τέτοια θέματα οι σκηνοθέτες. Γιατί εδώ δεν έχει τόσο σημασία το «ποιος» του εγκλήματος. Και δεν είναι ο σκοπός του Κόρε-Έντα αυτός. Είναι το «πως» και το «γιατί» Πρόκειται για μια δουλειά αξιοπρόσεκτη, με τον δικό της ρυθμό. Και θα ήταν καλύτερη, εάν ο ρυθμός αυτός δεν βάλτωνε πολύ συχνά, κάνοντας σε να χάνεις τον ειρμό, εάν δεν είχε πολλές επαναλήψεις σε διαλόγους που δεν προσθέτουν κάτι και αν δεν έπεφτε στον λάκκο του αναμενόμενου στην ατελείωτη σκηνή της δίκης. Παρόλα αυτά, πρόκειται για ένα έργο αξιοπρόσεκτο που στους φίλους του Γιαπωνέζικου κινηματογράφου, σίγουρα θα αρέσει. Σε εμάς άρεσε.