Τρία υπέροχα κορίτσια

Σύνοψη: Τρεις πενηντάρηδες φίλοι και συγγενείς βλέπουν την ήσυχη ζωή τους να τινάζεται στον αέρα με τις αποφάσεις των κοριτσιών τους.

Η Βαλεντίνα, κόρη δικηγόρου, παρατάει τον γαμπρό την ημέρα του γάμου για μια μαύρη, βίγκαν γυναίκα. Η Μάρτα, κόρη αστυνομικού, κάνει σχέση με τον Σιμόνε, έναν νεαρό ράπερ που καπνίζει χασίς και βρίζει την αστυνομία στα τραγούδια του. Η Σάρα κάνει σχέση με έναν πρώην συμμαθητή και συνομήλικο του πατέρα της.

Τι θα κάνουν οι πατεράδες για να τα εμποδίσουν;

Άποψη: Remake του ισπανικού «Είναι για το καλό σου» (2017) του Carlos Theron, η ιταλική κωμωδία Τρία Υπέροχα Κορίτσια του Rolando Ravello στην τέταρτη ταινία που σκηνοθετεί, πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται, εύκολη πλάκα γύρω από κλισέ και στερεότυπα περασμένων δεκαετιών που ταλανίζουν ακόμα κάποιους λαούς, όπως προφανώς τους Ισπανούς, τους Ιταλούς αλλά και τους Έλληνες που θα νιώσουν οικεία με το συγκεκριμένο, συντηρητικό πρότυπο πατεράδων και μέχρι εκεί.

Αν το Guess Who’s Coming to Dinner (1967) με το θρυλικό ζεύγος Katharine Hepburn και Spencer Tracey να υποδύεται τους γονείς, είχε κάποια πλάκα πίσω στα 60s, όταν είδαν την κόρη τους να φέρνει γαμπρό τον Sidney Poitier, σίγουρα δεν είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον του σινεμά να χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα παρόμοιας λογικής αφηγήσεις. Ο μαύρος άντρας που τους παίρνει την κόρη ή ο αναρχικός ακτιβιστής στην ισπανική ταινία μετατρέπεται σε μαύρη γυναίκα, και με κάποιες ακόμα μικρές διαφοροποιήσεις από την ισπανική ταινία, ακολουθεί μια πεπατημένη που δύσκολα θα σε κάνει να βγεις εκτός δρόμου αλλά και δύσκολα θα σε εκπλήξει ευχάριστα.

Οι τρεις πατεράδες θα προσπαθήσουν να βρουν λύσεις ώστε να αποφευχθεί το μοιραία, δηλαδή να κάνουν σχέση οι κόρες τους με ανθρώπους που δεν εγκρίνουν,  θα καταφύγουν στο να πλασάρουν άλλους ανθρώπους δίπλα τους, να μεταπείσουν τις κόρες, μέχρι να μπορέσουν να αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία δεν χρειάζεται να ειπωθεί, μιας και είναι γνωστό πώς εξελίσσονται αυτές οι ιστορίες από την εποχή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Σίγουρα οι τύπου που συναντούμε στην ταινία δεν είναι άγνωστοι ούτε ανύπαρκτοι. Ίσως μας θυμίσουν οικεία πρόσωπα, τύπους και χαρακτήρες της χώρας μας και αυτό προκαλεί μια αμεσότητα στον θεατή και μια εγγύτητα ως προς τον τρόπο που αντλείται το χιούμορ και δεν είναι τυχαίο που τέτοιου είδους κωμωδίες, είτε μας αρέσει είτε όχι, επιτυγχάνουν συνήθως στην χώρα μας τα καλοκαίρια ειδικά που συνδυάζονται γάντι με το θερινό σινεμά.

Αν κάποιος ζητάει αυτό, τότε ναι θα τον ικανοποιήσει ως ένα βαθμό, παρά τα παλιοφορεμένα αστεία, που όμως ανά στιγμές συναντάς και μία δύο πιο ευχάριστες σκηνές. Αλλά ο λόγος που δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα επιτυχημένο remake είναι επειδή η πρωτότυπη ταινία προέρχεται από μια χώρα με παρόμοιο χιούμορ και παρόμοια αισθητική με την ιταλική, ενώ αν η ίδια ιστορία προσαρμοζόταν σε μια πολύ διαφορετική κουλτούρα, ίσως και να είχε κάτι να πει.