Touch me not

Σύνοψη: Η Laura είναι μία 50άρα γυναίκα, που ζει μόνη της και ικανοποιείται σεξουαλικά με το να βρίσκει άνδρες και να τους παρατηρεί πώς γδύνονται ή αυνανίζονται. Επειδή όμως ούτε αυτό εν τέλει την ικανοποιεί αρχίζει να βλέπει έναν τρανσέξουαλ θεραπευτή, που προσπαθεί να την κάνει να νιώσει την σωματική ηδονή. Παράλληλα, μία ομάδα ανθρώπων με διαφόρων ειδών αναπηρίας ή αρρώστιας συμμετέχουν σε μία ομαδική θεραπευτική yoga, ώστε να έρθουν σε επαφή με το σώμα τους, αλλά και των άλλων.

Άποψη: Το Φεστιβάλ Βερολίνου είναι σίγουρα το πιο αντισυμβατικό, από τα άλλα δύο σπουδαία ευρωπαϊκά φεστιβάλ, των Καννών και της Βενετίας, κάνοντας ιδίως τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερες επιλογές για την Χρυσή Άρκτο, που διχάζουν κοινό και κριτικούς για το αν έπρεπε ή όχι να βραβευθούν. Μετά την περσινή νικήτρια Ildico Enyedi και το «On Body and Soul», στο φετινό βραβεύθηκε μία ακόμα γυναίκα σκηνοθέτιδα, η Ρουμάνα Adina Pintilie για το «Touch me not». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της, καθώς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί με μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Η ενασχόλησή της με το ντοκιμαντέρ είναι παραπάνω από προφανής, καθώς στην ουσία πρόκειται  για μία ντοκιμαντερίστικης λογικής και αισθητικής ταινία. Μία ταινία που προσπαθεί, σχεδόν χειρουργικά, να εξετάσει το ζήτημα του σώματος, της υλικότητας του σώματος, της διαφορετικότητας και της καθολικής ανάγκης για ηδονή και έρωτα. Με απίστευτα κοντινά ζουμαρίσματα στο ανθρώπινο δέρμα και με παιχνίδια με τον φακό, με συνεχή αντίθεση του ευκρινούς μπροστινού πλάνου και του θολού πίσω, η Pintilie εξερευνά τον άνθρωπο μέσα από αυτό που τον περιγράφει και τον οριοθετεί περισσότερο, το ίδιο του το σώμα. Με πολλά γυμνά που ποτέ δεν σοκάρουν, λόγω του νατουραλισμού με τον οποίον τα αντιμετωπίζει και την απουσία διάθεσης για ηδονοβλεψία από την πλευρά των θεατών. Αν και η κεντρική ηρωίδα αρέσκεται στην ηδονοβλεψία, καθώς σαν άλλος Νταλί, εκλαμβάνει τον έρωτα όχι σαν κάτι που βιώνεται από την ίδια, αλλά σαν μία πράξη σκοποφιλίας, εκούσιας όμως και γνωστής από τον άνθρωπο που βλέπει, η ταινία αποτελεί περισσότερο ένα δοκίμιο γύρω από τις διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα, ή την διαφορετικότητα του ίδιου του σώματος, παρά μία αφηγηματική ταινία. Και εκεί έγκειται η αστοχία της Pintilie, και η διαφωνία πολλών για την επιλογή του Tom Tykwer και της υπόλοιπης επιτροπής, για το ύψιστο βραβείο του Φεστιβάλ.

Από την μία πλευρά υπάρχει το αφηγηματικό στοιχείο, η ιστορία δηλαδή της Laura, που την υποδύεται με αφοπλιστικό ρεαλισμό και θάρρος η Laura Benson, και από την άλλη το ντοκιμαντερίστικο, καθώς και οι διάφοροι θεραπευτές που βλέπουμε είναι αληθινοί και οι άνθρωποι με αναπηρίες «υποδύονται» τους εαυτούς τους, ενώ βλέπουμε και την ίδια την σκηνοθέτιδα με την οποία ανοίγει και κλείνει η ταινία. Η σύνδεση όμως μεταξύ των δύο αυτών θεμάτων ούτε της βγαίνει, ούτε γίνεται κατανοητή, ούτε δικαιολογείται. Αντιθέτως, βλέπουμε ένα αφηγηματικό κομμάτι, που δεν ξετυλίγεται όσο θα μπορούσε, ούτε υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ψυχαναλυτική διείσδυση στο εσωτερικό των ηρώων και από την άλλη ένα μέρος που είναι ξεκάθαρο ντοκιμαντέρ που μένει ξεκρέμαστο. Ενδιαφέρουσα είναι η ξεγυμνωμένη από χρώματα φωτογραφία, που θυμίζει την χανεκική κλινικότητα, ενώ η σκηνή οργίου, πιο έντονη χρωματικά είναι βγαλμένη από το «Shortbus» ή το «Sense8». Η προσπάθεια της σκηνοθέτιδας να μπλέξει τα είδη με σκοπό να μιλήσει για τα ζητήματα που την ενδιαφέρουν, καταλήγει στο να μην δέσει ποτέ το μείγμα.