Σύνοψη: Στην Αυστραλία του ’20, ένας Αβορίγινας σκοτώνει σε αυτοάμυνα έναν λευκό. Αρχίζει ένα ανθρωποκυνηγητό ενός φυγά που ξέρει ότι η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί γι ανθρώπους σαν αυτόν.

Άποψη: Μπορεί το γουέστερν να είναι το κατ’ εξοχήν Αμερικανικό είδος, αλλά στο Αυστραλιανό Sweet Country, οι κώδικες και το τοπίο λειτουργούν εξ’ ίσου αποτελεσματικά  σε μια Άγρια Δύση του down under. Οι λευκοί έποικοι ήρθαν κι εδώ για να αρπάξουν τα πάντα, μετατρέποντας τους αυτόχθονες σε άλλους Ινδιάνους, σε μια μεθόριο πέρα από τα όρια του πολιτισμού.

Ο σκηνοθέτης Γουόργουικ Θόρτον, με ρίζες από τους Αβορίγινες, στήνει ένα σκηνικό όπου ο πρωταγωνιστής είναι η αφιλόξενη φύση: Μεγαλύτερος εχθρός ακόμα και από τους ντόπιους. Και ο έποικος, απέναντι σε αυτή τη σκληρή συνθήκη επιβίωσης, θα προσπαθήσει να υπάρξει άνθρωπος, αλλά πιο εύκολα θα βρει την ευκαιρία να αμολήσει το κτήνος που όλοι κρύβουμε μέσα μας, χρησιμοποιώντας όλες τις δικαιολογίες που βρίσκονται εύκαιρες ανάμεσα στα πουρνάρια και την ερημιά. Είναι βολικό και σχεδόν ατιμώρητο.

Ένας τέτοιος αγριάνθρωπος θα φτάσει στα όρια τον ντόπιο εργάτη Σαμ, με την βαρβαρότητα του, που θα τον αναγκάσει να τον σκοτώσει σε μια δικαιολογημένη και απελπισμένη αυτοάμυνα. Αμέσως ο Σαμ με την γυναίκα του θα τρέξουν προς την έρημο. Δεν έχει καμία αμφιβολία για το πως θα του φερθεί ο νόμος του whiteman.

Τους λευκούς υποδύονται γνωστοί αστέρες της χώρας. Ο Σαμ Νιλ –εντάξει αυτός είναι Νεοζηλανδός- γνωστός από το πρώτο Jurassic Park και το Pinky Blinders, υποδύεται το πράο και δίκαιο αφεντικό του Σαμ, που όμως δεν μπορεί να κάνει και πολλά με το κλίμα λυντσαρίσματος που σέρνεται στην πόλη. Το κυνηγητό αναλαμβάνει ένας εμμονικός αστυνόμος που το έχει πάρει προσωπικά, μόνο για να αποδείξει στους «άγριους» ποιος κάνει κουμάντο στον τόπο (Ο γνωστός από τα Cocktail και Gorillas In The Mist, Μπράιαν Μπράουν).  Αλλά είναι ο Τομ Ράιτ που κλέβει την παράσταση, στον άχαρο ρόλο ενός ατόμου που με χαρά θα ντουφεκίζαμε εμείς αντί για τον Σαμ (που λέει ο λόγος). Οι ντόπιοι είναι ερασιτέχνες και τα σκαμμένα τους πρόσωπα λένε περισσότερα από τα μπερδεμένα Αγγλικά τους.

Υπάρχει φωτογραφία που σου κόβει την ανάσα. Πολύ έξυπνα δεν υπάρχει καθόλου μουσική, που συνήθως σε τέτοιες ταινίες δρα πατερναλιστικά. Αλλά υπάρχει μπόλικος πατερναλισμός στην ιστορία. Η εκμετάλλευση των Αβορίγινων παρουσιάζεται με έναν τρόπο φτιαγμένο για να νοιώσουμε το white guilt, την αυτάρεσκη ενοχή του λευκού, όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχει –οι ντόπιοι είναι κανονικά δούλοι παρότι μιλάμε για το 1929- Αλλά γιατί αρκετά ύπουλα ο Θόρτον παίζει με το συναίσθημα ενός θεατή του 2018 κάνοντας τον να ντραπεί για τον εαυτό του, αγνοώντας ακριβώς πως μπορεί να είμαστε ικανοί για το χειρότερο, αλλά αυτός ο ένας αιώνας προόδου δείχνει πως τα καταφέρνουμε και καλύτερα.

Πρώτη δημοσίευση: 13 Σεπτεμβρίου 2018, 15:33
Ενημέρωση: 20 Σεπτεμβρίου 2018, 03:00
Τίτλος:
Sweet county (Γλυκιά πατρίδα)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
113
Εταιρία διανομής: 
Release: 
13 Σεπτεμβρίου 28

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos