Saving Mr. Banks

Ταξίδι στη φαντασία σε χαμηλή πτήση

Πενήντα χρόνια μετά την έξοδο της αγαπημένης και πολυβραβευμένης ‘Mary Poppins’, η ταινία μας μεταφέρει στα παρασκήνια της επίπονης προετοιμασίας της, το 1961 στο Λος Άντζελες, δύο χρόνια πριν από τα γυρίσματα. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ προσκαλεί στο στούντιό του την ιδιότροπη συγγραφέα Π. Λ. Τράβερς, προκειμένου να της παρουσιάσει το σενάριο και να την πείσει να του παραχωρήσει τα δικαιώματα, ύστερα από προσπάθεια 20 ολόκληρων ετών, με την ελπίδα μάλιστα να μην αθετήσει την προσωπική υπόσχεση που είχε δώσει κάποτε στις κόρες του. Εκείνη καταρχάς δέχεται, κυρίως υπό την πίεση της δύσκολης οικονομικής κατάστασής της. Εντούτοις, είναι αποφασισμένη να μην υποχωρήσει στις απαιτήσεις της, όσο παράλογες κι αν αυτές ακούγονται («απαγορεύεται το κόκκινο χρώμα»).

Με σύντομες στάσεις σε ένα δρόμο του Λονδίνου με ανθισμένες κερασιές, το σπίτι της συγγραφέως, η ταινία ταξιδεύει από το αχανές Λος Άντζελες και το φανταχτερό Χόλιγουντ, στην σκληρή ερημιά της Αυστραλίας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Εάν πατούσε γερά στο (glossy έστω) αμερικανικό έδαφος, η καλογυρισμένη αυτή κομεντί οικογενειακών προδιαγραφών, θα κέρδιζε το κοινό της με απλότητα και χάρη. Το συνεχές όμως πήγαινε-έλα μέσω flashbacks στην παιδική ηλικία της αθώας ηρωίδας και στο ιδιαίτερο δέσιμό της με τον ρομαντικό και ασταθή πατέρα της βαραίνει με περισσό μελοδραματισμό και επιβραδύνει με μελαγχολικό τόνο την αφήγηση της ταινίας, αποδυναμώνοντας τον βασικό της πυρήνα, δηλαδή τη σχέση ανάμεσα στην ξεροκέφαλη και υπερβολικά ‘ακαδημαϊκή’ Πάμελα (ή μάλλον, κυρία Τράβερς) και τον χαρωπό και αυθόρμητο παραμυθά της μεγάλης οθόνης.

Η εμμονή με τα διάφορα –ατυχή- οικογενειακά και επαγγελματικά συμβάντα της ζωής του τραπεζίτη πατέρα με το παθιασμένο ιρλανδέζικο πνεύμα σύντομα γίνεται κουραστική και η φιγούρα της ‘μαγικής’ θείας δεν προλαβαίνει να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Από την άλλη, οι δευτεραγωνιστές στο L.A. – από τον σοφέρ και τη γραμματέα έως το μουσικό δίδυμο των αδελφών Σέρμαν – προσφέρουν χαριτωμένα αυθεντικά ενσταντανέ που αποδεικνύουν αβίαστα πόσο ‘στραβόξυλο’ είναι η ευερέθιστη συγγραφέας. Αυτοί όμως είναι τελικά εκείνοι που θα κατορθώσουν να την χαλαρώσουν και να την κερδίσουν (με λίγο τραγούδι και χορό και αρκετούς γλωσσοδέτες), εξασφαλίζοντας για το μεγάλο αφεντικό το πολυπόθητο πράσινο φως για τα γυρίσματα.

Η – σωστά ελαφρώς γερασμένη - Έμα Τόμσον είναι σαφώς άψογη: με τα χέρια μονίμως σταυρωμένα, το συνοφρυωμένο βλέμμα και η σφιγμένη έκφραση συνάδουν με την αγενή και εριστική περσόνα της συγγραφέως που αρνείται να απαγγιστρωθεί από το παρελθόν, τις ψυχώσεις και τις ενοχικές τακτικές της. Εκτός από το υπέροχο υποκριτικό ταλέντο της, η ίδια η ηθοποιός κουβαλάει βέβαια ένδοξη εμπειρία από την συγγραφή επιτυχημένων διασκευών και σεναρίων, αλλά και παιδικών βιβλίων (με ήρωα τον Peter Rabbit).

«Give her a drink!»(sic).

Στον αντίποδα, ένας εσκεμμένα μονοσήμαντος Τομ Χανκς ως ο χαρούμενος και αισιόδοξος Γουόλτ με την αγκαλιά πάντα ανοιχτή, περιστοιχισμένος από λούτρινα ζωάκια, παιδικά παιχνίδια και ζαχαρωτά. Ευτυχώς για όλους (μας), ούτε για εκείνον τα παιδικά του βιώματα ήταν ευχάριστα σαν μια σαββατιάτικη βόλτα στη Disneyland, οπότε οι δυό τους θα βρουν εν τέλει ένα σημείο αναφοράς για να ξεκλειδώσουν τα μυστικά τους και να ξεκινήσουν επίσημα την επαγγελματική τους συνεργασία, με αμοιβαίες πλέον υποχωρήσεις και εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Η ταινία θα είχε απογειωθεί με τον φαντασμαγορικό άνεμο της Disney, το Aussie όμως παρελθόν την κρατά σε χαμηλή πτήση με σοβαροφανή κατεύθυνση, κλέβοντας την μαγεία από τα καλούδια που όφειλε να κρύβει μέσα στο βαλιτσάκι της μια τόσο γοητευτική ιστορία.

Γιόλα Χριστούλα