Ο βίος και το έργο της μεγάλης κυρίας της R&B που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια καριέρα, εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, ιστορικές συναυλίες και εκατοντάδες λατρεμένες ηχογραφήσεις.

Η ταινία Respect ακολουθεί την πορεία της Αρίθα Φράνκλιν από την εποχή που ήταν παιδί και τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία του πατέρα της, μέχρι την κατάκτηση της κορυφής στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Η πραγματική ιστορία της εμβληματικής φιγούρας της Soul δίνει την ευκαιρία στη βραβευμένη με Όσκαρ® Τζένιφερ Χάντσον (Dreamgirls) να δείξει ξανά τις φωνητικές της δυνατότητες, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Δε γίνεται να αναμετρηθείς εύκολα με ένα μυθικό μέγεθος σαν και αυτό της Αρίθα Φράνκλιν, με όσο σεβασμό και αν της φερθείς.

Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πιο εύκολος δρόμος είναι να εστιάσεις στο ένα από τα δύο. Ή το μουσικό κομμάτι ή σε αυτό της πολυτάραχης ζωής της, με την πολυσχιδή της προσωπικότητα και τους αγώνες που έδωσε κατά του ρατσισμού. Στα βάθη της ψυχής της Queen of Soul.

Όταν διαθέτεις την Τζένιφερ Χάντσον, είναι μονόδρομος το πρώτο. Και εκεί η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, αν και αρκετά complimentary προς την μεγάλη Αρίθα. Με ορισμένες υπέροχες σκηνές προσωπικής μουσικής έμπνευσης, κάποιες άλλες που αποδεικνύει το μεγαλείο της ακόμα και στην ίδια της την μπάντα, όλες εκτελεσμένες με ψυχή από την Χάντσον που ξεκάθαρα τραγουδά για το είδωλό της και κερδίζει respect.

Αν ασχοληθούμε με το δραματικό κομμάτι, αφενός η ερμηνεία της είναι μάλλον αδιάφορη και όταν επιχειρεί να περάσει στο over drama ίσως και κάπως «παράφωνη», ενώ όσον αφορά στο ιστορικό πλαίσιο του κομματιού της ζωής που μεγάλωσε η Αρίθα που από μικρή ενηλιώθηκε απότομα και μάλλον με κάποιες τραυματικές εμπειρίες, ενώ η παραγωγή δείχνει φροντισμένη και η προσπάθεια να αναπαρασταθεί η εποχή αξιόλογη, σχεδόν καμία σκηνή δεν έχει την δύναμη των τραγουδιών της και δεν μπορείς να την μνημονεύσεις εξίσου. Από την σχέση με τον πατέρα της, έπειτα με τον νταβατζή ψευτομάνατζερ πρώτο σύζυγό της και στο τέλος με τον δεύτερο άντρα της ζωής της που υπέμενε τις «σκοτεινές» εξάρσεις της, τα πάντα είναι δοσμένα σχεδόν περιγραφικά, εύκολα οπτικοποιημένα με safe στρογγυλοποίηση στο σενάριο της Τρέισι Σκοτ Γουίλσον («Fosse/Verdon»), όσο για τον πολιτικό της ακτιβισμό, «διαβάζουμε» απλές λεζάντες. Πέρασε και δεν ακούμπησε.

Προφανώς και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι κληρονόμοι της Φράνκλιν, οι οποίοι είχαν λόγο στην παραγωγή και προφανώς λογόκριναν τις «δύσκολες» σκηνές, αλλά οκ, δεν βλέπω τότε κάποιον σοβαρό λόγο να γίνει ηταινία (εκτός από τον εμπορικό), η οποία ουσιαστικά θα είναι ημιτελής και προκατειλημμένη.

Αναμενόμενο το κλείσιμο της ταινίας με την θρυλική συναυλία (που έγινε και ντοκιμαντέρ, το «Amazing Grace») σε μια Εκκλησία Βαπτιστών του Λος Αντζελες to 1972, μάλλον ατυχής η επιλογή της ίδιας της Αρίθα στην τελευταία live εμφάνισή της το 2017 να ερμηνεύει το (You Make me Feel Like) «A Natural Woman» και να μας στέλνει αδιάβαστους σε ηλικία 75 ετών. Αυτό το μεγαλείο η ταινία δυστυχώς, δεν καταφέρνει να το αποτυπώσει.

Σεβασμός λοιπόν (ίσως και υπερβολικός) στην Βασίλισσα της σόουλ, κανένα ρίσκο και επιδερμική προσέγγιση στην ζωή της και το εκτόπισμά της που παραμερίζει τελικά το φιλμ που δεν διαθέτει αντίστοιχη «ψυχή».

Πρώτη δημοσίευση: 28 Οκτ. 2021, 02:51
Ενημέρωση: 4 Νοε. 2021, 01:05
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Respect
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
145
Εταιρία διανομής: 
Release: 
28 Οκτωβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos